Ι. Σχέδιο Απόφασης

......

2. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.

3. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.

4. Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.

5. Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά. Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού).

6. Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.

7. Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μιας από της προϋποθέσεις για την αποφυγή παρομοίων εγκλημάτων στο μέλλον. Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών. Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.

8. Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.

9. Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται. Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δεν θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

10. Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στην διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Έχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση.

.....

ΙΙ. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ

14. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση ένα αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα την εξουσία ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένο, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δεν λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.

15. Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.

16. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.

17. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία. Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.

18. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.



19. Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα. Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.

20. Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση. Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και Νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.

21. Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο. Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.

22. Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989.

23. Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές. Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις. Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.

24. Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο. Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

ΙΙΙ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

25. Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.

26. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς (ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής:

- Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
- Κίνα: 65 εκατομμύρια
- Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
- Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
- Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
- Λατινική Αμερική: 150.000
- Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
- Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια

Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.

27. Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.



28. Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες.

29. Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.

30. Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών». Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν υπόκειταν οι ίδιοι σε δίωξη.

31. Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:

- Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικοί αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.

- Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.

- Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920.

- Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη.

- 690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938. Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα.

- εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932.

- Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση. Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ.

- 6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933.

- Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45.

- Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944.

- Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978.

- Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν.

- Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου, Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.

Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.

32. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να δειχθεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6.500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921 μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα χρόνο μετά.

33. Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων.

34. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φώς του ρυθμού θνησιμότητας αυτό σήμαινε πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος.

35. Συνολικά μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953.

36. Στρατόπεδα συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, αξιοσημείωτα στην Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, Καμπότζη και Βιετνάμ.

37. Η εισβολή από την Σοβιετικό Στρατό σε αρκετές χώρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις εκτοπίσεις και δολοφονίες. Μεταξύ των χωρών που επηρεάστηκαν περισσότερο ήταν η Πολωνία (εκτίμηση για 440.000 θύματα το 1939, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας των Πολωνών αξιωματικών αιχμαλώτων πολέμου στο Κατύν το 1940, Εσθονία (175.000 θύματα περιλαμβανομένης της δολοφονίας 800 αξιωματικών, που αριθμεί το 17,5 % του συνολικού πληθυσμού), η Λιθουανία, Λετονία (119.000 θύματα), Μπεσαραβία και Βόρεια Βουκοβίνα.

38. Εκτόπιση ολόκληρων εθνών ήταν ένα σύνηθες πολιτικό μέτρο ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τo 1940-41 περίπου 330.000 Πολωνοί πολίτες που ζούσαν στις περιοχές που κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός εκτοπίστηκαν στην Ανατολική Σοβιετική Ένωση, κυρίως στο Καζακστάν. 900.000 Γερμανοί από την περιοχή του Βόλγα εκτοπίστηκαν το φθινόπωρο του 1941. 93.00 Καλμούκοι εκτοπίστηκαν το Δεκέμβρη του 1943. 521.00 Τσετσένοι και Ινγουσέτοι εκτοπίστηκαν το Φλεβάρη του 1944. 180.000 Τάταροι της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944. Η λίστα δεν ήταν πλήρης δίχως να αναφέρουμε τους Λετονούς, Λιθουανούς, Εσθονούς, Έλληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους της Κριμαίας, Τούρκους και Κούρδους από τον Καύκασο.

39. Οι εκτοπίσεις επίσης αφορούσας στους πολιτικούς αντιπάλους. Από το 1920 οι πολιτικοί αντίπαλοι στη Ρωσία εκτοπίζονταν στα νησιά Σολόβσκι. Το 1927 το στρατόπεδο που οικοδομήθηκε στο Σολόβσκι περιείχε 13.000 κρατούμενους από 48 διαφορετικές εθνότητες.

40. Τα πιο βίαια εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων όπως οι μαζικές δολοφονίες και γενοκτονία, βασανισμός, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου συνεχίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και σε μικρότερη έκταση σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έως το θάνατο του Στάλιν.



41. Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ο τρόμος στα Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κράτη μειώθηκε σημαντικά αλλά επιλεκτική δίωξη διάφορων ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε. Περιελάμβανε παρακολούθηση από την αστυνομία, συλλήψεις, φυλάκιση, πρόστιμα, αναγκαστική ψυχιατρική θεραπεία, διάφορους περιορισμούς της ελευθερίας κίνησης, διακρίσεις στην εργασία που συχνά οδηγούσαν στην φτώχεια και στον επαγγελματικό αποκλεισμό, δημόσια ταπείνωση και συκοφαντία. Τα μετασταλινικά Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα εκμεταλλεύθηκαν την ευρεία διάδοση φόβου για ενδεχόμενες διώξεις που ήταν έντονα χαραγμένες στην συλλογική μνήμη. Ωστόσο μακροπρόθεσμα η ανάμνηση του περασμένου φόβου σταδιακά αδυνάτισε έχοντας μικρότερη επίδραση στις νέες γενιές.

42. Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σχετικά ήρεμων περιόδων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν ικανά να καταφύγουν σε μαζική βία αν ήταν αναγκαίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουγγαρία του 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ή στην Πολωνία το 1956, το 1968, το 1970 και το 1981.

43. Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πρίν το 1990 αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος.

....

Οπως φαίνεται από τό παραπάνω μνημόνιο, τά εγκλήματα του Ναζισμού καί του Φασισμού ωχρειούν μπροστά σέ αυτά του Κομμουνισμού. Καί όμως αυτό τό μνημόνιο τό πολέμησαν οι εγχώριοι δημοκράτες της δεκάρας, οι προοδευτικοί, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι καί οι υπόλοιποι κατεστημένοι εξουσιαστές. Πώς κατάφεραν οι νοσταλγοί του μεγαλύτερου εγκληματία του 20ου αιώνα, νά επιβάλλουν τήν ιδεολογική τους λογική είναι απορίας άξιον. Γιατί όσοι γιορτάζουν τήν εδραίωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μέ μνημόσυνο στόν Γράμμο καί τό Βίτσι είναι φασίστες, ενώ όσοι τελούν μνημόσυνα γιά τούς αντάρτες του ΕΛΑΣ, είναι οι δημοκράτες, είναι θέμα γιά διερεύνηση από ψυχιάτρους. Γιατί τό σύνολο των καναλιών μιλά μέ θαυμασμό καί μόνο, γιά αυτούς πού προσπάθησαν νά μάς κάνουν Αλβανία, ενώ κατηγορεί ως επάρατους καί φασίστες αυτούς πού μας ενέταξαν στό στρατόπεδο της Καπιταλιστικής Δύσης; Πως τά κόμματα της αριστεράς είναι προοδευτικά καί δημοκρατικά, ενώ η δεξιά είναι συντηρητική καί καθόλου φυσικά δημοκρατική; Γιατί γιά τόν βασιλιά Κωνσταντίνο υπάρχει μόνο χλεύη καί ειρωνεία, ενώ γιά τόν Λαμπράκη περισσεύουν τά εγκώμια;

Δεχθήκαμε αβασάνιστα τή θεωρία ότι η εποχή μας είναι η εποχή πού πεθαίνει ο καπιταλισμός. Θελήσαμε εδώ καί τώρα νά θάψουμε τόν καπιταλισμό πού όμως αποδείχθηκε ακμαίος καί φυσικά απρόθυμος νά ταφεί ζωντανός. Μας χαρακτήρισε ο άκρατος υποκειμενισμός, ο αγοραίος καί αντεπιστημονικός επαναστατισμός πού μας έσπρωξε νά κόψουμε τόν καρπό πρίν ωριμάσει.

Η ιστορία μας εκδικήθηκε. Αντί νά γεννηθεί ένας καινούργιος σοσιαλιστικός κόσμος, γεννήθηκε η σοβιετική αυτοκρατορία του ζόφου. Χίλιες φορές πιό επίφοβη καί επικίνδυνη από τήν παλιά ρωσική αυτοκρατορία, γιατί καλύπτει τό πρόσωπό της μέ τό πέπλο της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας. Κυρίαρχο στοιχείο σέ όλη τή διαδικασία ήταν καί παραμένει η βία. Από τίς δίκες της Μόσχας, τά Γκουλάγκ, τή βίαιη κολλεκτιβοποίηση καί τήν αμείλικτη εξόντωση εκατομμυρίων αγροτών καί τόν ορυμαγδό των τάνκς στούς δρόμους της Βουδαπέστης, της Πράγας, της Βαρσοβίας.

Πίστευαν ο Λένιν καί οι στενοί συνεργάτες του, πως αρκεί νά έπαιρναν τήν εξουσία, αρκεί νά γκρέμιζαν τούς αστούς καί τότε θά απελευθέρωναν τίς παραγωγικές δυνάμεις καί θά διαμόρφωναν νέες, σοσιαλιστικές σχέσεις. Θά διαπαιδαγωγούσαν ταυτόχρονα τούς ανθρώπους καί θα τούς μεταμόρφωναν σέ ενθουσιώδεις καί ανιδιοτελείς οικοδόμους του σοσιαλισμού. Η πραγματικότητα διεύψευσε τραγικά τόν Λένιν. Σαν πελώριο κύμα η ανθρώπινη μικρότητα και η αρχομανία τόν σάρωσαν μαζί μέ τους λίγους αγνούς ιδεολόγους και άνοιξαν το δρόμο στόν Στάλιν και τους ομοίους του. Που αναρριχήθηκαν πατώντας επί πτωμάτων και στέριωσαν με την απάτη, τη βία και την τρομοκρατία, την καινούργια σοβιετική αυτοκρατορία.

Υπεράνω όλων το δόγμα. Κι αφού η πραγματικότητα αντιδρά και δεν υποτάσσεται στο δόγμα, η λύση είναι απλή: Να πετσοκόψουμε την πραγματικότητα και να την εξαναγκάσουμε να μπει στα καλούπια του δόγματος... Το έργο αυτό ανέλαβε να πραγματοποιήσει ο "ατσάλινος" Στάλιν. Και το πραγματοποίησε με "επαναστατική" συνέπεια και αδιαλλαξία. Tό ανθρώπινο κόστος είναι φοβερό. Από τό μαχαίρι του Στάλιν δέν γλύτωσαν ούτε οι πιό στενοί συνεργάτες του, όσοι διετήρησαν κάποια επαφή μέ την πραγματικότητα καί δίστασαν μπροστά στ όργιο της βίας καί της αυθαιρεσίας.

Ο Στάλιν πέτυχε τό σκοπό του, τό δόγμα υπερίσχυσε. Η ιστορία έχασε μία μάχη. Δέν έχασε όμως τόν πόλεμο. Κι εκδικήθηκε σκληρά. Αντί νά θριαμβεύσει ο σοσιαλισμός, θριάμβευσε ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός. Αντί γιά τήν αταξική κοινωνία, άνθισε μία νέα ταξική κοινωνία όπου η άρχουσα, σκληρή καί ανελέητη τάξη λέγεται νομενκλατούρα...

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε στή διαμόρφωση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Εμείς οι κομμουνιστές μέ αγαλλίαση καί περηφάνεια είδαμε τό γεγονός αυτό ως μία δικαίωση των αγώνων καί των θυσιών μας, έμπρακτη απόδειξη της ορθότητας της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας καί της επικείμενης νίκης του σοσιαλισμού σ'όλο τόν κόσμο. Δέν μπορούσαμε νά καταλάβουμε πως όταν ο Στάλιν καταβρόχθιζε τόσες χώρες της Ανατολικής καί της Κεντρικής Ευρώπης, δέν δημιουργούσε τό σοσιαλιστικό στρατόπεδο αλλά τή σοβιετική αυτοκρατορία. Ότι οι χώρες αυτές έχαναν στήν πραγματικότητα τήν αυτοτέλεια καί τήν ανεξαρτησία τους καί μεταβάλλονταν σέ δορυφόρους της Μόσχας.

Τίποτα ωστόσο δέν μπορεί νά σώσει τή νομενκλατούρα. Ενα ωκεάνιο κύμα πού ξεκινά από τά βάθη των αιώνων, ένα κύμα γιά περισσότερη ελευθερία καί δημοκρατία καί προπάντος γιά περισσότερο σεβασμό στόν άνθρωπο, θά σαρώσει τή νομενκλατούρα, όπως σάρωσε καί σαρώνει τελικά κάθε δικτατορία, όπου γής. Η πτώση της είναι αναπόφευκτη.

Γκουλάγκ στήν Βορκούτα

Τά στρατόπεδα του αργού θανάτου στή Σιβηρία, τά Γκουλάγκ, υπήρξαν τόπος εξορίας γιά εκατομμυρία ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων, κομματικών στελεχών ή μή, χριστιανών ή άθεων. Τό κομμουνιστικό σύστημα είχε ανάγκη από σκλάβους γιά νά κτίσουν πόλεις ή γιά νά δουλέψουν στά ορυχεία. Αρκούσε μία ψευδομαρτυρία, μία υποψία, μία λέξη γιά νά συλληφθεί κάποιος καί νά οδηγηθεί γιά καταναγκαστική εργασία στά γκουλάγκ. Μία τέτοια περίπτωση ήταν αυτή της Βορκούτα. Η Βορκούτα είναι μια πόλη, 100 μίλια βορείως τον Αρκτικού Κύκλου, περιτριγυρισμένη από αφιλόξενη τούντρα, όπου ο χειμώνας διαρκεί 10 μήνες και η θερμοκρασία πέφτει συχνά στους -40 βαθμούς Κελσίου. Η Βορκούτα ήταν ακατοίκητη ώσπου γεωλόγοι ανακάλυψαν αποθέματα γαιάνθρακα κάτω από την παγωμένη γη της.

Οι πρώτοι φυλακισμένοι έφθασαν εκεί το 1931, ύστερα από εξάμηνο ταξίδι, και ως το 1954 δύο εκατομμύρια ψυχές είχαν σταλεί στα 80 ορυχεία. Μερικοί από αυτούς ήταν μικροεγκληματίες, άλλοι ήταν τα θύματα των εκκαθαρίσεων τον Στάλιν που τιμωρούνταν για ανύπαρκτα «αδικήματα» - όπως για τη συγγένειά τους με ξένο ή γιατί έφθασαν καθυστερημένοι ένα πρωί στη δουλειά τους. Ο Νεγκρέτοφ, θύμα των διώξεων του Στάλιν μας περιγράφει τήν εμπειρία του:

Αμέσως πiστεψα ότι είχα φθάσει στην κόλαση. Ο πρώτος ενάμισης χρόνος ήταν ο χειρότερος. Υπήρχαν τρείς οκτάωρες βάρδιες. Από τους στρατώνες μάς συνόδευαν μέσα στο χιόνι υπό την απειλή του όπλου ως τα ορυχεία. Είχε συνεχώς πηχτό σκοτάδι και παγωνιά αλλά ο αέρας ήταν το χειρότερο. Συχνά αναρωτιόμουν γιατί οι γονείς μου με εiχαν φέρει σε αυτόν τον κόσμο. Ημουν πετσί και κόκκαλο και γεμάτος πληγές.

Οι φυλακισμένοι κοιμούνταν ανά ζευγάρια για να ζεσταίνονται. Ξάπλωναν στο πάτωμα, πάνω σε ένα σακάκι, και το άλλο το έριχναν πάνω τους για να ζεσταθούν. Τις μπότες τους τις έκαναν μαξιλάρι για να μην τους τις κλέψουν όσο κοιμούνrαν και τύλιγαν τα πόδια τους με το παντελόνι τους να να μην πάθουν κρυοπαγήματα. Κάθε πρωi μας ξύπναγε ένας θυμωμένος στρατιώτης φωνάζοντας. Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή - να ξυπνάμε κατάκοποι για να αντιμετωπiσουμε μια ακόμη ημέρα.

Αντρέι Ζαχάρωφ (Andrei D. Sacharov)

Ο Ζαχάρωφ, τό 1966, υπέγραψε ένα ομαδικό γράμμα σχετικά μέ τή λατρεία του Στάλιν, πού στάλθηκε στό 23ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ τόν ίδιο χρόνο έστειλε τηλεγράφημα στό Ανώτατο Σοβιέτ, σχετικά μέ τίς διώξεις πού γίνονταν λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων των πολιτών. Τό 1968, εξέδωσε τό Μανιφέστο γιά "Πρόοδο, Συνύπαρξη καί Πνευματική Ελευθερία", μέ τό οποίο καλούσε τίς δύο υπερδυνάμεις νά προσεγγίσουν η μία τήν άλλη, νά σταματήσουν τή διαμάχη καί νά ασχοληθούν μέ τά προβλήματα της πείνας, του ρατσισμού, της εξάντλησης των φυσικών πηγών καί της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Επίσης ζητούσε από τή Σοβιετικό καθεστώς νά δώσει ελευθερίες στούς πολίτες, νά τερματιστεί η σταλινική τρομοκρατία καί η λογοκρισία, νά γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, νά αποφυλακισθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι καί νά μεταρρυθμιστεί τό οικονομικό σύστημα. Τό μανιφέστο φυσικά δέν δημοσιεύθηκε ποτέ στίς κομμουνιστικές χώρες.

Από τό βιβλίο "Sakharov speaks" (1973):

Σέ ένα διάστημα πενήντα έξι χρόνων η χώρα μας πέρασε μεγάλες ταραχές, βάσανα καί ταπεινώσεις, είδε τήν φυσική εξόντωση εκατομμυρίων από τούς καλύτερους ηθικά καί πνευματικά ανθρώπους, δεκάδες χρόνια κυβερνητικής υποκρισίας καί δημαγωγίας. Η περίοδος της τρομοκρατίας, όταν τά βασανιστήρια καί οι "ειδικές δίκες" απειλούσαν τόν καθένα έχει πιά περάσει. Αλλά ακόμα καί σήμερα η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τήν καταπίεση ενάντια στούς ολίγους πού δέν συμβιβάζονται καί δέν υποτάσσονται.....

Σήμερα τό βιοτικό επίπεδο (τροφή, ρούχα, κατοικία), οι κοινωνικές συνθήκες (ιατρικά θέματα, συντάξεις, εκπαίδευση, προστασία της εργασίας) βρίσκονται πολύ πίσω από τό επίπεδο των αναπτυγμένων χωρών....

Στά τελευταία χρόνια έχω μάθει πολλά γιά τά σοβιετικά δικαστήρια, γιά τίς συνθήκες πού επικρατούν μέσα στίς φυλακές, μέ τήν κακή διατροφή, τήν ανελέητη συμπεριφορά καί τίς καταπιέσεις πού υφίστανται οι 1.700.000 φυλακισμένοι. Εχω κάνει εκκλήσεις στίς διεθνείς οργανώσεις καί στόν Διεθνή Ερυθρό Σταυρό γιά νά βοηθήσουν, έχω μιλήσει γιά τά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, τά οποία είναι απομεινάρια του σταλινικού συστήματος. Ενα άλλο πρόβλημα είναι οι ψυχολογικές πιέσεις πού χρησιμοποιούν τά όργανα της K.G.B. γιά τήν καταπίεση καί τόν εκφοβισμό των αντιφρονούντων...

Νιώθω ότι έχω ένα χρέος νά ξεπληρώσω απέναντι στούς γενναίους καί καλούς ανθρώπους πού βρίσκονται στίς φυλακές, στά στρατόπεδα καί τίς ψυχιατρικές κλινικές, γιατί αγωνίστηκαν νά υπερασπισθούν τά ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο αγνός ιδεολόγος έχασε τή δουλειά του, τήν οικονομική του άνεση, άρχισε ο πόλεμος νεύρων, σωματικές επιθέσεις από πράκτορες καί χαφιέδες, απειλές κατά της ζωής του, ενώ τά παιδιά του άρχισαν νά τόν αποφεύγουν. Ο Ζαχάροφ είχε γίνει αυτό πού ονομάζονταν αντιφρονούντας (inakomyslyashchie). Υπέγραφε εκκλήσεις γιά τήν απελευθέρωση διανοουμένων πού είχαν τολμήσει νά θίξουν τό σύστημα, εμφανιζόταν σέ πολιτικές δίκες καί έκρινε δημοσίως τό σοβιετικό κράτος. Τόν ίδιο δέν ετόλμησαν νά τόν φυλακίσουν, άλλους όμως συντρόφους του, όπως ήταν ο Μεντβέντιεφ, ο Μπορίσωφ, ο Φαίνμπεργκ, ο Γκερσούνι, ο Στάρτσικ, ο Μπέλωφ, ο Λίσακ, ο Ζελέζνωφ, ο Λουπίνις καί ο Γρηγορένκο τούς έκλεισαν σέ ψυχιατρεία, άλλους όπως ο Πιμένωφ, ο Βέιλ, ο Μορόζωφ καί ο Σιούκεβιτς τούς εξόρισαν, άλλους όπως ο Μπουκόφσκυ, ο Γκλούτσμαν καί ο Λιουμπάρσκι τούς φυλάκισαν καί άλλους τούς εξαφάνισαν. Τούς συγγραφείς Ντάνιελ καί Σινιάβσκυ τούς κατηγόρησαν ότι συκοφαντούν τό κράτος καί τούς καταδίκασαν τό 1966 σέ φυλάκιση. Τούς διανοούμενους Γκίνζμπουργκ καί Γκαλάνσκωφ τούς κατηγόρησαν γιά αντισοβιετική προπαγάνδα καί τούς έστειλαν σέ στρατόπεδα. Τό 1970, μέ τούς Τσαλίτζε καί Τβερντοχλέμπωφ ίδρυσε τήν "Επιτροπή γιά τά Ανθρώπινα Δικαιώματα", μέ σκοπό νά εργαστεί μέσα στά πλαίσια του σοβιετικού νόμου, γιά νά διασφαλιστούν τά ανθρώπινα δικαιώματα στήν Σοβιετική Ένωση. Η επιτροπή εξέτασε ιδιαιτέρως τό θέμα του αναγκαστικού περιορισμού σέ ψυχιατρικές κλινικές γιά πολιτικούς λόγους. Τό 1971, ο ακούραστος ανθρωπιστής έστειλε υπόμνημα στόν Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, σχετικά μέ τά ανθρώπινα δικαιώματα, ακολούθησαν γράμματα πρός τό Ανώτατο Σοβιέτ σχετικά μέ τήν ελευθερία της μετακίνησης, γιά αμνηστία στούς πολιτικούς κρατουμένους καί τήν κατάργηση της θανατικής ποινής. Γιά όλα τά παραπάνω, ο Ζαχάρωφ δέν έλαβε καμμία απάντηση. Ακολούθησαν πλήθος από τηλεγραφήματα καί υπομνήματα στόν διεθνή τύπο, στόν Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, σέ διεθνείς επιτροπές γιά ανθρώπινα δικαιώματα, στήν ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης.

Τηλεγράφημα πρός τόν Λεονίντ Μπρέζνειφ, Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ (18 Μαΐου 1973):

ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΗΚΑ ΣΕ ΣΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΡΟΥΠΕΛ, ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΤΟ 1941 Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΟΥΦΕΚΙΣΤΗΚΕ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ. Ο ΙΔΙΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ OSO (Ειδική Επιτροπή της Μυστικής Αστυνομίας). ΣΗΜΕΡΑ, ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΦΙΞΗΣ ΣΑΣ ΣΤΗ ΒΟΝΝΗ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΤΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ, ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΕ. ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΣΠΙΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΓΟΗΤΡΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ.

ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ
ΖΑΧΑΡΩΦ, ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ

Τόν 20 αιώνα η Ευρώπη γνώρισε τρείς μεγάλους εγκληματίες, τόν Στάλιν, τόν Χίτλερ καί τόν Κεμάλ, οι οποίοι στό όνομα του σοσιαλισμού, του πανγερμανισμού καί του τουρκισμού αντιστοίχως, εξόντωσαν εκατομμύρια ανρθώπους ο καθένας. Οι πρώτοι, οι οποίοι οργάνωσαν συστηματική εξόντωση μέρους των υπηκόων τους, ήταν οι Νεότουρκοι (Τζεμάλ, Ενβέρ, Ταλαάτ, Κεμάλ Ατατούρκ). Είτε βάναυσα κατέσφαξαν κυρίως τούς Αρμενίους, είτε μέσω στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού), εκτοπίσεων ή αναγκαστικών εξισλαμισμών, εξόντωσαν μέ αργό θάνατο, Ρωμηούς, Αραβορθόδοξους καί Ασσυρίους. Οι Ναζί ακόμα πιό απροκάλυπτα, εφόσον ήταν η υπερδύναμη της εποχής τους, προσπάθησαν νά εξοντώσουν ολόκληρους λαούς, βασάνισαν καί δολοφόνησαν αιχμαλώτους, έκαναν βιολογικά πειράματα στά στρατόπεδα θανάτου, ισοπέδωσαν χωριά καί πόλεις κυρίως στήν Σοβιετική Ένωση. Αντίθετα, οι Κομμουνιστές παρουσίασαν ένα προσωπείο υποκρισίας καί δημαγωγίας, πού δέν βασίζοταν στό φανερά κανιβαλιστικό πρόγραμμα των Νεότουρκων καί των Ναζί, αλλά σέ μία προοδευτική καί λαοφιλή σοσιαλιστική ιδεολογία. Ετσι υπνώτισαν τήν εργατική τάξη καί ξεγέλασαν τούς διανοούμενους καί τούς άλλους αντιπάλους στή διαμάχη γιά τήν κατάκτηση της εξουσίας. Παράλληλα οι βάρβαροι μέθοδοι των βασανιστηρίων καί των εκτελέσεων λειτουργούσαν κανονικά, μαζί μέ τά στρατόπεδα εργασίας, τά περίφημα γκουλάγκ, όπου σκλάβοι έκτιζαν πόλεις ή δούλευαν σέ ορυχεία εξόρυξης μετάλλων. Στήν χώρα μας θά συνεχίσω νά επαναλαμβάνω, καταδικάζονται από τό πολιτικό καί δημοσιογραφικό κατεστημένο, μόνο οι χιτλερικοί, ενώ οι κομμουνιστές κατατάσσονται στίς δημοκρατικές δυνάμεις. Οι δέ πολιτικοί μας, καταθέτουν στεφάνια στό μνημείο του Κεμάλ Ατατούρκ στήν Άγκυρα, ενώ οι πιό στιγνοί κεμαλικοί, επιθυμούν νά ονομαστούν δρόμοι της Θεσσαλονίκης σέ Κεμάλ Ατατούρκ!!!

Παραθέτω αποσπάσματα από τίς σκέψεις του Ζαχάρωφ "Sakharov speaks" (1973):

Τουλάχιστον δέκα μέ δεκαπέντε εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στίς αίθουσες βασανιστηρίων της NKVD (μυστική αστυνομία). Στά στρατόπεδα γιά τούς εξόριστους κουλάκ (πλούσιοι αγρότες) καί στα στρατόπεδα χωρίς επικοινωνία, πού ήταν τό πρότυπο γιά τήν κατασκευή των νασιζιστικών στρατοπέδων, χιλιάδες κρατούμενοι εκτελούνταν εξαιτίας συνωστισμού....

Ο κόσμος πέθαινε στά ορυχεία του Νόριλσκ καί της Βορκούτα από κρυοπαγήματα, πείνα καί εξαντλητικά καταναγκαστικά έργα γιά τά αμέτρητα σχέδια κατασκευής κτιρίων, τό κόψιμο ξυλείας, πέθαινε κατά τή μεταφορά μέσα στά μεταγωγικά τραίνα ή στά ξεχειλισμένα αμπάρια των πλοίων του θανάτου στή θάλασσα του Οκχότσκ, πέθαινε κατά τήν διάρκεια εκτόπισης ολόκληρων λαών, όπως των Τατάρων της Κριμαίας, των Γερμανών του Βόλγα καί λαών του Καυκάσου....

Τά προσωρινά αφεντικά αντικαταστάθηκαν (Γιακόντα, Μολότωφ, Γιέζωφ, Ζντάνωφ, Μαλένκωφ, Μπέρια) αλλά τό αντιλαϊκό καθεστώς του Στάλιν έμεινε τό ίδιο σκληρό καί συνάμα δογματικό καί τυφλό στήν απανθρωπιά του. Η δολοφονία στρατιωτικών καί ανώτερων στελεχών πρίν τόν πόλεμο, η τυφλή πίστη στή "λογικότητα" του Χίτλερ καί οι άλλοι λόγοι γιά την εθνική τραγωδία του 1941 έχουν περιγραφεί στό βιβλίο του Νέκριτς καί του Γρηγορένκο, καί αποτελούν παραδείγματα ενός συνδυασμού εγκλήματος, στενότητας πνεύματος καί στενότητας αντίληψης....

Ο σταλινικός δογματισμός καί η απομόνωση από τήν πραγματική ζωή αποδείχθηκε ιδιαίτερα στήν ύπαιθρο, μέ τήν πολιτική της απεριόριστης εκμετάλλευσης καί τίς αναγκαστικές παραδόσεις προϊόντων σέ ληστρικά "συμβολικές" τιμές, μέ μία σχεδόν δουλική υποτέλεια της αγροτιάς. Στέρησε τούς αγρότες ακόμα καί από τίς απλές μηχανές καί ανέδειξε τούς επικεφαλείς των αγροτικών συνεταιρισμών μέ κριτήριο τήν πονηριά καί τή δουλοπρέπεια. Τό αποτέλεσμα ήταν μία ανεπανόρθωτη καταστροφή της οικονομίας καί της ζωής της υπαίθρου...

Ο απάνθρωπος χαρακτήρας του σταλινισμού εκδηλώθηκε στίς καταπιέσεις των αιχμαλώτων πού επέζησαν από τά φασιστικά στρατόπεδα γιά νά ριχτούν στά σταλινικά στρατόπεδα, αφού οι Ρώσοι στρατιώτες πού πιάνονταν αιχμάλωτοι από τούς Γερμανούς, θεωρούνταν προδότες γιά τό σοβιετικό καθεστώς.....

Ο Νικήτα Κρούτσεφ, μέ τήν έκθεσή του στό Εικοστό Συνέδριο του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αποκάλυψε τά εγκλήματα του σταλινισμού στή χώρα μας. Αυτή η άφοβη ομιλία, πού ξάφνιασε τούς συνεργούς του Στάλιν, η απόλυση καί αποκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων, μάς υποχρεώνουν νά εκτιμήσουμε τόν ιστορικό ρόλο του Κρούτσεφ. Βέβαια τό ξεσκέπασμα του σταλινισμού έχει πολύ δρόμο. Είναι επιτακτική ανάγκη νά δημοσιεύσουμε τά αρχεία της NKVD. Από τό 1936 μέχρο τό 1939 πιάστηκαν περίπου 1.200.000 μέλη του Κόμματος. Μόνο 50.000 ελευθερώθηκαν, οι άλλοι βασανίστηκαν καί πέθαναν κατά τή διάρκεια των ανακρίσεων ή τουφεκίστηκαν ή πέθαναν στά στρατόπεδα....

Τήν εποχή πού αγωνιζόταν ο Ζαχάρωφ γιά τά ανθρώπινα δικαιώματα στή Σοβιετική Ένωση, η κομμουνιστική δικτατορία δέν ήταν τόσο στιγνή καί βάρβαρη όσο τήν εποχή του Στάλιν. Τή δεκαετία του '70 στήν εξουσία βρισκόταν ο Μπρέζνιεφ αλλά τά προβλήματα ήταν σημαντικά καί αδιανόητα γιά τίς δημοκρατίες της καπιταλιστικής δύσης. Διώκονταν άνθρωποι είτε γιά τίς πολιτικές τους πεποιθήσεις είτε γιατί ήταν χριστιανοί καί ήθελαν νά εκφράσουν τή λατρεία στήν πίστη τους. (Μία σημαντική ομοιότητα του κομμουνιστικού διεθνισμού καί της παγκοσμιοποίησης πού βιώνουμε σήμερα, εν έτει 2007, είναι ότι εφόσον δέν πρέπει νά υπάρχουν άλλες εξουσίες σέ παγκόσμια κλίμακα, θά πρέπει νά πολεμηθούν μέχρι τελικής εξαφανίσεως άλλες μορφές εξουσίας όπως αυτές πηγάζουν από τίς θρησκείες καί τά έθνη. Οι κομμουνιστές τό κατάφεραν γιά 70 χρόνια, αλλά όπως φάνηκε στήν πορεία τό διεθνιστικό μοντέλο πού έκτισαν ήταν απάνθρωπο καί δολοφονικό καί μετά τό 1989, οι άνθρωποι μέ λαχτάρα δημιούργησαν έθνη-κράτη καί ξαναλειτούργησαν τίς εκκλησίες τους, γιατί έτσι ένοιωσαν καί ασφαλείς καί ελεύθεροι. Τό ίδιο τέλος θά έχει και η Νέα Τάξη Πραγμάτων, πρός πείσμα των εγχώριων προοδευτικών καί νεοφιλελεύθερων μισθοφόρων της). Τήν εποχή του Μπρέζνιεφ λοιπόν, άνθρωποι εξαιτίας πολιτικών καί θρησκευτικών πεποιθήσεων περιορίζονταν σέ ψυχιατρικά ιδρύματα καί γίνονταν πειραματόζωα ενώ όσοι επιχειρούσαν νά διαφύγουν από τή χώρα φυλακίζονταν. Δέν υπήρχε ελευθερία έκφρασης καί ανταλλαγής πληροφοριών καί βασίλευε ο φόβος καί η κρατική τρομοκρατία. Τό 1973, ο Ζαχάρωφ έδωσε μία συνέντευξη στόν ανταποκριτή του σουηδικού ραδιοφώνου Ολλε Στένχολμ, η οποία έκανε τότε, αίσθηση σέ ολόκληρο τόν κόσμο:

- Ποιά μειονεκτήματα βλέπετε στή σημερινή σοβιετική κοινωνία;
- Τήν έλλειψη ελευθερίας, αυτό είναι σίγουρο. Τήν έλλειψη ελευθερίας, τή γραφειοκρατία της κυβέρνησης, μέ τήν υπερβολικά παράλογη καί φοβερά εγωιστική τάση, πού σκοπεύει μόνο στή διατήρηση του συστήματος καί μίας καλής εμφάνισης, μέ ταυτόχρονη απόκρυψη της δυσάρεστης εσωτερικής κατάστασης. Όλα τά κοινωνικά πράγματα είναι περισσότερο επίδειξη παρά πραγματικότητα. Αυτή η κατάσταση ισχύει γιά τήν παιδεία, τήν οργάνωσή της καί γιά τίς υγειονομικές υπηρεσίες. Γιά παράδειγμα η ιατρική περίθαλψη δέν είναι περισσότερο δωρεάν από πολλές δυτικές χώρες καί η γενική της ποιότητα είναι πολύ χαμηλή.

- Πιστεύετε πώς στη σοβιετική κοινωνία σήμερα υπάρχει ανισότητα;
- Η ανισότητα υπάρχει σέ πολλά επίπεδα. Υπάρχει ανισότητα ανάμεσα στούς κατοίκους των χωριών καί των πόλεων. Οι αγρότες δέν έχουν διαβατήρια, πράγμα πού σημαίνει πώς είναι δεμένοι στόν τόπο πού μένουν. Η Μόσχα καί οι μεγάλες πόλεις ευνοούνται στήν κατανομή των προϊόντων, στίς ανέσεις της ζωής, τίς υπηρεσίες καί αλλού.

- Τί προνόμια πιστεύτε πώς έχουν οι προσωπικότητες του Κόμματος στή Σοβιετική Ένωση;
- Εχουν πολλά προνόμια κυρίως οικονομικά. Θεραπευτήρια, ιατρική περίθαλψη.... Προνόμια στή δουλειά, στή σταδιοδρομία. Όλες οι θέσεις πού έχουν κάποια σημασία, όπως αυτή του διευθυντή μίας βιομηχανίας, ή του αρχιμηχανικού, δίνονται μόνο σέ μέλη του Κόμματος. Γενικά πολλά εξαρτώνται από τό νά είσαι μέλος του Κόμματος ή από τή θέση σου στή δομή του Κόμματος, αυτό πού λέμε nomenklatura.....

- Tί πρέπει νά γίνει;
- Πρέπει νά αλλάξουμε τήν ιδεολογική δομή πού στή βάση της είναι αντιδημοκρατική. Ακόμα είναι τραγωδία νά μήν υπάρχει τό δικαίωμα ελεύθερης εξόδου από τή χώρα. Άλλο πρόβλημα είναι η αποκοπή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σέ πεδία όπου θά ήταν πιό αποτελεσματική, όπως καί ο περιορισμός της προσωπικής ελευθερίας. Πρέπει να λιγοστέψει τό ακραίο διοικητικό μονοπώλιο του Κόμματος πού έχει φθάσει σέ ανήκουστα επίπεδα.... Χρειαζόμαστε εκλογές γιά τά κρατικά όργανα, μέ κάποιο αριθμό υποψηφίων. Ο τύπος πρέπει νά αλλάξει μορφή, ενώ πνευματική ζωή στή χώρα μας, απλούστατα δέν υπάρχει. Η ιντελιγκέντσια (διανοούμενοι) καταπιέζεται εντελώς παράνομα. Η υλική της κατάσταση είναι άσχημη. Η καταπίεση της, οικονομική, ιδεολογική, αντικατοπτρίζει τήν αντιπνευματική ατμόσφαιρα στή χώρα, όπου τό επάγγελμα του γιατρού ή του καθηγητή δέν έχουν τό σεβασμό πού τούς πρέπει....

Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (Aleksandr Solzhenitsyn)

Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Ο άνθρωπος πού μέ τήν πένα του έκανε γνωστή σέ ολόκληρο τόν κόσμο τήν κόλαση των Γκουλάγκ. Έχασε έντεκα χρόνια από τήν ζωή του, εργαζόμενος σάν σκλάβος σέ θερμοκρασίες μικρότερες των -30 βαθμών Κελσίου καί όμως η γραφή του δέν διακρίνεται ούτε από μίσος ούτε από μνησικακία, αλλά από χιούμορ καί αισιοδοξία. Τά ανεκτίμητα έργα του "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" καί "Μία ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς", αποτελούν όπως δηλώνει ο ίδιος χρέος, τόσο πρός αυτούς πού επιβίωσαν, όσο καί πρός αυτούς πού άφησαν τά κόκκαλά τους στίς τούντρες της Σιβηρίας. Αποτελούν μία δουλειά δύο δεκαετιών, αφού ο ίδιος συνέλλεξε πληροφορίες γιά 227 πρόσωπα καί τό πρώτο πράγμα πού ζητάει στά βιβλιά του είναι συγχώρηση διότι δέν τά είδε όλα, δέν τά θυμήθηκε όλα, δέν τά μάντεψε όλα. Παρακινήθηκε γιά νά ξεκινήσει τό συγγραφικό του έργο τό 1958, από τό βιβλίο του Βιτκόφσκι "Η Μισή Ζωή", όπου ο Βιτκόφσκι περιγράφει ακριβώς τή μισή του ζωή πού πέρασε στά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας καί από τό βιβλίο του Σαλάμωφ "Αφηγήματα του Κολύμα".

Ο Σολζενίτσιν γεννήθηκε τό 1918 καί σπούδασε Φυσικομαθηματικά, Λογοτεχνία καί Ιστορία. Πολέμησε στήν πρώτη γραμμή τούς Γερμανούς, στό Λένινγκραντ καί αλλού, καί αργότερα μέ τό νικητή Κόκκινο Στρατό διέσχισε τήν Λευκορωσία καί τήν Πολωνία. Εφθασε στόν βαθμό του λοχαγού καί τιμήθηκε μέ τόν τίτλο του "Ηρωα", τήν ανώτατη στρατιωτική τιμητική διάκριση. Ξαφνικά ενώ πολεμούσε στήν πρώτη γραμμή, στό Καίνιξμπεργκ της Ανατολικής Πρωσίας, τον "Ηρωα" τόν κάλεσαν στό γραφείο του ταξίαρχου καί αφού του ζήτησαν να παραδώσει τό πιστόλι του, τόν άρπαξαν δύο άνδρες της αντικατασκοπείας καί τον συνέλαβαν. Ζαλισμένος από τήν έκπληξή του ο Σολζενίτσιν ρώτησε τήν αιτία, αλλά δέν πήρε απάντηση. (Αυτό ήταν ο κανόνας στήν Σοβιετική Ενωση του "πατερούλη". Οποιος συλλαμβανόταν αγνοούσε τήν αιτία γιατί ήταν από ασήμαντη μέχρι ανύπαρκτη). Ο ίδιος αργότερα κατάλαβε... Οι αξιωματικοί του επιτελείου δέν τόλμησαν νά εκστομίσουν ούτε μία κουβέντα καί μόνο ο ταξίαρχος σηκώθηκε καί έσφιξε το χέρι του λογαχού του Κόκκινου Στρατού - δέν τόν είχε χαιρετήσει ποτέ καθ'όλη τή διάρκεια του πολέμου - καί του είπε μέ δάκρυα στά μάτια: "Σας εύχομαι καλή τύχη, λοχαγέ!" Τήν ίδια νύκτα καί ενώ οι γερμανικές οβίδες έσχιζαν τό έδαφος, τόν πέταξαν στήν απομόνωση όπου βρίσκονταν άλλοι τρείς κρατούμενοι στριμωγμένοι ήδη, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, σάν σαρδέλες. Τό έγκλημα των τριών νεαρών στρατιωτών των θωρακισμένων ήταν ότι έμπλεξαν μέ τήν ερωμένη του αρχηγού της αντικατασκοπίας της στρατιάς!

Είχα γράψει σ'ένα φίλο μου κάτι γράμματα όπου, ανάμεσα στά άλλα, τούλεγα καί τήν γνώμη μου γιά τόν Στάλιν, χωρίς νά τόν κατανομάζω φυσικά. Εβρισκα πολύ καιρό τώρα ότι είναι αξιοκατάκριτος. Κατά τή γνώμη μου είχε προδώσει τόν λενινισμό καί ήταν υπεύθυνος γιά τίς καταστροφές της πρώτης περιόδου του πολέμου. Ημουν τόσο αφελής πού τά έγραφα αυτά στά γράμματα...

Όταν μέ έπιασαν καί μου φώναξαν "ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΣΘΕ", έκανα καί εγώ τήν ίδια κοινότυπη ερώτηση πού ειπώθηκε εκατομμύρια φορές πρίν από μένα, σε αυτή τή χώρα.

"ΕΓΩ; ΓΙΑΤΙ;"



Διαμαρτυρήθηκα καί εγώ κοινότυπα όπως εκατομμύρια άλλοι πρίν από μένα.

"ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΝΕΤΕ!"......

Η σύλληψη είναι μία αστραπιαία ριζική μεταβολή. Καί όμως όταν ακολουθούσαμε τόν μακρύ δρόμο της ζωής μας, περνούσαμε δίπλα από φράχτες τσιμεντένιους, ή από τούβλα καί δέν κάναμε ποτέ τήν σκέψη: Τί νά βρίσκεται άραγε από πίσω τους; Δέν επιχειρήσαμε ούτε μέ τά μάτια μας ούτε μέ τή σκέψη μας νά κοιτάξουμε πίσω από αυτούς τούς φράχτες. Καί όμως εκεί ακριβώς αρχίζει η χώρα ΓΚΟΥΛΑΓΚ, δίπλα μας, εντελώς δίπλα μας. Καί ξαφνικά ανοίγει μία πόρτα καί τέσσερα χέρια μας αρπάζουν καί μας περνούν στην άλλη μεριά του φράχτη....

Ο συγγραφέας αναφέρει πολλές περιπτώσεις συλλήψεων, εκτός από τήν δική του, οι οποίες έγιναν μέ απάνθρωπο τρόπο, όπως αυτή του Βοριόμπωφ, εκπαιδευτικού, τόν οποίο τόν συνέλλαβαν το 1936 πάνω στό χειρουργικό τραπέζι. Τόν Χάνς Μπερνστάιν τόν άρπαξαν από τό κρεβάτι του νοσοκομείου μέ τρομερό πυρετό, τόν ιστορικό Τσετβερούχιν τόν συνέλαβαν αφού κατέσχεσαν υπερπολύτιμα έγγραφα τσαρικών διαταγμάτων πού φύλαγε στά συρτάρια του. Τό 1934 συνέλλαβαν τόν πάτερ Ηράκλειο, ο οποίος επισκέφθηκε στήν Αλμα - Άτα τούς εξόριστους πού έμεναν πιστοί στήν θρησκεία τους.

Μία γυναίκα πού το 1937 πήγε στά γραφεία της NKVD, κουβαλώντας τό μωρό της γειτόνισσας πού είχε μείνει νηστικό μετά τή σύλληψη της μητέρας του, τήν συνέλαβαν καί αυτή!!! Οι κόκκινοφασίστες απλά έπρεπε νά συμπληρώνουν καθορισμένους αριθμούς συλλήψεων. Τόν δάσκαλο Λαντιζένσκυ σέ ένα μικρό χωριό τόν ειδοποίησε κάποιος ότι τό όνομά του ήταν στή λίστα της NKVD, αλλά εκείνος του απάντησε ότι δέν ήταν δυνατό νά αφήσουν τό σχολείο χωρίς δάσκαλο. Σέ λίγες μέρες τόν συνέλαβαν. Ο εργοδηγός Μερκούριεβιτς, εξαιτίας τεχνικού λάθους κατέληξε γιά είκοσι χρόνια στή φυλακή, έξι γεολόγοι πού δέν βρήκαν κασσίτερο σέ ορυχείο, "έφαγαν" δέκα χρόνια ο καθένας, ενώ ηλεκτροτεχνίτης πού χάλασε καλώδιο υψηλής τάσης, "έφαγε" είκοσι χρόνια. Αρπαξαν τόν Γιουζάκωφ μέ τή γυναίκα του, αφήνοντας τρία μικρά παιδιά μόνα τους στό σπίτι.

Μία γυναίκα γύριζε νύκτα στό σπίτι της στό Κρασνοντάρ καί γιά κακή της τύχη πέρασε δίπλα από ένα καμιόνι γεμάτο πτώματα. Τήν συνέλαβαν καί ο ανακριτής τήν άλλη μέρα τήν ρώτησε τί είχε δεί. Αυτή απάντησε τίμια καί "έφαγε" δέκα χρόνια γιά ...αντισοβιετική προπαγάνδα. Κάποιος πού έκλεισε τό ραδιόφωνό του τήν ώρα πού ακούγοταν ο "Πατερούλης", καταγγέλθηκε από γείτονα καί συνελήφθηκε ως κοινωνικά επικίνδυνο στοιχείο, 8 χρόνια. Οταν ένας γέρος χωρικός ρώτησε τόν τοπικό κομματικό γραμματέα, γιατί γιά επτά χρόνια δουλειάς στά χωράφια δέν πήρε ούτε σπειρί σιτάρι, ο γέρος συνελήφθη γιά αντισοβιετική προπαγάνδα, 10 χρόνια. Όταν ένας μουζίκος πού δούλευε πρόθυμα στά κολχόζ, παρασημοφορήθηκε γιά τήν αποδόσή του, ζήτησε μαζί μέ το παράσημο καί αλεύρι νά ταΐσει τά έξη παιδιά του, ....ο παρασημοφορημένος εξορίσθηκε. Η Ευγενία Ντογιαρένκο, μόλις δεκαεννιά ετών, τό 1921, όταν έψαχναν τό δωμάτιό της, ήταν ατάραχη γιατί ήξερε ότι δέν υπήρχε τίποτα νά βρούν οι πράκτορες της μυστικής αστυνομίας (Τσέ- Κά). Βρήκαν όμως τό παιδικό της ημερολόγιο καί κατέληξε στήν φυλακή της Λουμπιάνκα της Μόσχας. (Αυτός ήταν ο κομμουνισμός σύντροφοι, καί ιδιαίτερα εσείς πού δημιουργείτε ακόμα κνιτάκια, τό κρίμα καί τό αίμα όλων αυτών των ανθρώπων ας σας βαραίνει...) Φυσικά δύσκολες ώρες δέν περνούσαν μόνο οι συλληφθέντες αλλά καί οι δικοί τους άνθρωποι, μανάδες, σύζυγοι καί παιδιά, οι οποίοι έμεναν πάντα στό σκοτάδι καί άν ποτέ μάθαιναν πού κρατούσαν τόν δικό τούς άνθρωπο, περίμεναν ακόμα καί ολόκληρα μερόνυκτα έξω από τίς φυλακές γιά νά παραδώσουν κάποιο γράμμα ή λίγα τρόφιμα στόν αγαπημένο τους. Αν τούς απαντούσαν ότι ο κρατούμενος δέν έχει δικαίωμα αλληλογραφίας αυτό σήμαινε ότι είχε τουφεκισθεί.

Παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο "ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ":

Και μ' όλο που ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν, στά 1917, για την εδραίωση μιας «αυστηρά επαναστατικής τάξεως», απαιτούσε «να πατάσσεται ανελέητα κάθε απόπειρα αναρχίας εκ μέρους μέθυσων, αλητών, αντεπαναστατών και άλλων προσώπων», θεωρούσε δηλαδή τους μέθυσους σαν τους πιο επικίνδυνους αντιπάλους της Οκτωβριανής επανάστασης και τοποθετούσε τους αντεπαναστάτες κάπου στην τρίτη σειρά, ωστόσο έθετε και ευρύτερα το πρόβλημα. Στο άρθρο του «Πώς να οργανώσουμε την άμιλλα» (7 και 10 Ιανουαρίου 1918) ο Λένιν κήρυξε σαν γενικό μοναδικό σκοπό «την εκκαθάριση της ρωσικής γης από κάθε βλαβερό έντομο». Και σαν βλαβερά έντομα δεν εννοούσε μόνο όσους δεν ανήκαν στην εργατική τάξη, αλλά και τους «φυγόπονους εργάτες», όπως λόγου χάρη τους στοιχειοθέτες των κομματικών τυπογραφείων της Πετρούπολης. (Να τι κάνει το πέρασμα του χρόνου. Μας είναι δύσκολο σήμερα να καταλάβουμε πως είναι δυνατό οι εργάτες, μόλις έγιναν δικτάτορες, να προσπαθούν αμέσως να ξεφύγουν από τη δουλειά, που εξυπηρετούσε αυτούς τους ίδιους).

Κι ακόμα ο Λένιν έγραφε: «σε ποια συνοικία μεγάλης πολιτείας, σε ποιο εργοστάσιο, σε ποιο χωριό... δεν υπάρχουν... σαμποτέρ... που παριστάνουν τους διανοούμενους;» . Είναι αλήθεια πως σ' αυτό το άρθρο ο Λένιν πρότεινε διάφορους τρόπους για την εκκαθάριση της χώρας από τα έντομα: μπορούσαν να τους εξορίζουν, να τους βάζουν να καθαρίζουν αποχωρητήρια, ή να τουφεκίζουν τους χαραμοφάηδες. Υπήρχε επίσης η εκλογή μεταξύ της φυλακής ή «της τιμωρίας σε καταναγκαστικά έργα βαρυτέρας μορφής» . Και μ' όλο που πρόβλεπε και υπόδειχνε τις βασικές κατευθύνσεις των ποινών, ο Βλαντίμιρ Ίλιτς πρότεινε να γίνει αντικείμενο άμιλλας μεταξύ «των διαφόρων ομάδων του πληθυσμού και των κοινοτήτων» η ανεύρεση καλύτερων τρόπων εκκαθάρισης.

Μας είναι πολύ δύσκολο να εξετάσουμε τώρα ποιοι υπάγονταν στην κατηγορία των εντόμων. Ο πληθυσμός της Ρωσίας είναι πολύ ετερογενής και συναντάμε σ' αυτόν και μεμονωμένες, εντελώς περιττές, ξεχασμένες πια σήμερα, μικρές ομάδες. Έντομα ήταν φυσικά τα μέλη όλων των ζέμστβο (τοπικά διοικητικά συμβούλια στην ύπαιθρο). Έντομα ήταν τα μέλη των συνεταιρισμών και όλοι οι ιδιοκτήτες σπιτιών. Πολλά έντομα βρίσκονταν ανάμεσα στους καθηγητές των γυμνασίων. Μόνο έντομα έπαιρναν μέρος στις ενοριακές επιτροπές και έντομα έψελναν στις εκκλησιαστικές χορωδίες. Έντομα ήταν όλοι οι παπάδες, και πολύ περισσότερο όλοι οι καλόγεροι και οι καλόγριες. Αλλά και όσοι τολστοϊκοί είχαν αναλάβει κάποια υπηρεσία στα Σοβιέτ, αποδείχτηκε πως ήταν επίσης έντομα. Και αφού ήρθε ο λόγος για τους σιδηροδρομικούς, πρέπει να πούμε πως πάρα πολλά έντομα καμουφλάρονταν πίσω από τη στολή του σιδηροδρομικού και ήταν απαραίτητο να τα ξεσκεπάσουν και να τα εξοντώσουν. Όσο για τους τηλεγραφητές, αυτοί για κάποιο λόγο ήταν όλοι τους αδιόρθωτα έντομα και αντιπαθούσαν τα Σοβιέτ. Δεν μπορεί επίσης να πει κανείς κανένα καλό για τη ΒΙΚΖΕΛ (Εκτελεστική επιτροπή του συνδικάτου των σιδηροδρομικών), ούτε και για τα άλλα συνδικάτα, που συχνά ήταν γεμάτα από έντομα εχθρικά προς την εργατική τάξη.

Και μόνο οι ομάδες που αναφέραμε είναι ήδη πολυάριθμες και θα χρειαστούν κάμποσα χρόνια για την εκκαθάρισή τους. Υπάρχουν όμως ακόμη και οι καταραμένοι οι διανοούμενοι, οι ανήσυχοι φοιτητές, οι διάφοροι αλλόκοτοι τύποι, οι αναζητητές της αλήθειας, από τους οποίους του κάκου προσπάθησε ο Μέγας Πέτρος να ξεκαθαρίσει τη Ρωσία και οι οποίοι στέκονται πάντα εμπόδιο στην εγκαθίδρυση του καλά οργανωμένου και σταθερού καθεστώτος. Θα ήταν λοιπόν αδύνατο να κάνουν αυτή την εξυγιαντική εκκαθάριση, και πολύ περισσότερο μάλιστα σε καιρό πολέμου, αν χρησιμοποιούσαν τις παλιές διαδικασίες της δικονομίας. Έτσι εφαρμόσανε μιαν εντελώς καινούργια διαδικασία: την εξωδικαστική δικαιοσύνη, και την άχαρη αυτή δουλειά την ανέλαβε υπεύθυνα και πολύ ζεστά η Βε–Τσε–Κα (Έκτακτη Πανρωσική Επιτροπή Προστασίας της Επανάστασης κατά της Αντεπανάστασης και της Υπονόμευσης). Φρουρός της Επανάστασης, μοναδικό στην ανθρώπινη ιστορία καταπιεστικό όργανο, η Βε–Τσε–Κα συγκέντρωσε στα ίδια χέρια την παρακολούθηση, τη σύλληψη, την ανάκριση, τη δίκη, την καταδίκη και την εκτέλεση της αποφάσεως.

Όπως φαίνεται από τό παραπάνω απόσπασμα πού αφορούσε τίς εντολές του Λένιν, μαζικές εκκαθαρίσεις έγιναν από τά πρώτα χρόνια της εδραίωσης του κομμουνιστικού καθεστώτος στή Ρωσία. Ο Σολζενίτσιν, αυτές τίς ομαδικές συλλήψεις τίς αποκαλεί χειμάρρους καί ήδη από τό 1918 έρρεαν αυτοί οι χείμαρροι καί κατέληγαν στούς βρομερούς οχετούς των φυλακών καί των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας. (Τήν ίδια εποχή ο φίλος του Λένιν, ο Κεμάλ, χρησιμοποιούσε καί αυτός στρατόπεδα εργασίας γιά νά εξοντώνει τούς δικούς του υπηκόους. Ο Χίτλερ θά ακολουθούσε πολύ αργότερα, εμπνευσμένος από τίς μεθόδους των δύο αυτών ηγετών, των τόσο αγαπητών στήν προδοδευτική ηγεσία της αριστεράς μας).

Τό 1918, πετούσαν τά λείψανα των αγίων καί έκαναν κατασχέσεις στίς εκκλησιαστικές περιουσίες, εξοντώνοντας ταυτόχρονα τούς πιστούς καί όσους τολμούσαν νά εναντιωθούν. Διαρκούντος του εμφυλίου πολέμου, χιλιάδες αθώοι κατηγορήθηκαν ότι συνεργάζονταν μέ τούς τσαρικούς ενώ ανακαλύπτονταν δεκάδες συνομωσίες σέ όλες τίς επαρχίες, οι οποίες οδήγησαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Οι διαταγές της NKVD ήταν ξεκάθαρες: "Να τουφεκιστούν χωρίς διατυπώσεις όλοι οι ένοχοι γιά συνεργασία μέ τούς Λευκοφρουρούς". Μεταξύ του 1918 καί του 1920, συλλαμβάνονταν όσοι ανήκαν στά αντίπαλα κόμματα καί είχαν αντίθετη ιδεολογία όπως ήταν οι Εσέροι (Σοσιαλεπαναστάτες), οι Μονσεβίκοι, οι σοσιολδημοκράτες, οι αναρχικοί, οι λαϊκοί σοσιαλιστές καί οι οπαδοί του κόμματος ΚΑΝΤΕ.

Οταν οι μπολσεβίκοι, άρχισαν νά αρπάζουν τά αγροτικά προϊόντα, οι αγρότες απελπισμένοι καί μέ τόν φόβο της επερχόμενης λιμού (πείνας) οργάνωσαν εξεγέρσεις οι οποίες πνίγηκαν στό αίμα. Στίς 22 Ιουλίου 1918 ο Λένιν υπέγραψε διάταγμα τό οποίο έλεγε: "Όσοι πουλούν, αγοράζουν ή κρύβουν για κερδοσκοπία είδη τροφίμων που ανήκουν στο μονοπώλιο της Δημοκρατίας, θα τιμωρούνται με στέρηση της ελευθερίας, για διάστημα τουλάχιστο δέκα χρόνων, σε συνδυασμό με βαρύτατα καταναγκαστικά έργα και με κατάσχεση όλης της περιουσίας τους". Από αυτό το καλοκαίρι η ύπαιθρος εξαναγκαζόταν να δουλεύει υπεράνθρωπα και να παραδίδει δωρεάν στο κράτος όλη τη σοδειά της. Μεγάλο ανθρωπομάζωμα έγινε στην αγροτική περιοχή του Ταμπώφ, μετά από εξέγερση τον Ιούνιο του 1921. Εκεί δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως για τις οικογένειες των αγροτών που έλαβαν μέρος στην ανταρσία. Έφτιαχναν περιφράγματα από αγκαθωτά συρματοπλέγματα γύρω από ξέσκεπους χώρους και έκλειναν εκεί για τρεις βδομάδες κάθε οικογένεια που υποπτεύονταν πως οι άντρες της ήταν ανακατωμένοι στην εξέγερση. Αν ύστερα από τρεις βδομάδες εκείνοι δεν παρουσιάζονταν για να εξαγοράσουν με το κεφάλι τους την οικογένειά τους, όλη η οικογένεια πήγαινε εξορία.

Στίς 8 Ιανουαρίου 1921, η Τσε–Κα, πού σέ λίγο θά μετονομαζόταν σέ GPU, αποφάσιζε νά ενταθούν τά κατασταλτικά μέτρα εναντίον της αστικής τάξης, καί άρχιζε τις συλλήψεις των πρώτων φοιτητών. Οι ακομμάτιστοι φοιτητές αγωνίζονταν εκείνο τον καιρό για την «αυτονομία των ανωτάτων σχολών», για το δικαίωμα των συνελεύσεων και την απαλλαγή των σχολικών προγραμμάτων από την άφθονη πολιτική ύλη. Τους απάντησαν με χιλιάδες συλλήψεις. Το 1925, εκατό φοιτητές από το Λένινγκραντ, καταδικάστηκαν σε τρία χρόνια στα απομονωτήρια για τους πολιτικούς κρατουμένους, επειδή διάβαζαν τον «Σοσιαλιστικό αγγελιαφόρο» και μελετούσαν κείμενα του Πλεχάνωφ . Ολα τά κόμματα πλήν εκείνου των Μπολσεβίκων διαλύθηκαν οριστικά, αφού τά μέλη τους ή αποκήρυξαν εγγράφως τήν κομματική τους ιδεολογία ή εξοντώθηκαν.

Την άνοιξη του 1922 η Γκεπεού, αποφάσισε να ανακατευτεί και στις υποθέσεις της εκκλησίας. Έτσι πιάστηκε ο πατριάρχης Τύχων και οργανώθηκαν δύο πολύκροτες δίκες, με αποτέλεσμα μερικούς τουφεκισμούς. Στη Μόσχα τουφέκισαν εκείνους που διέδωσαν την έκκληση του πατριάρχη και στην Πετρούπολη τουφέκισαν τον μητροπολίτη Βενιαμίν, που έφερνε δυσκολίες στη μεταβίβαση της εκκλησιαστικής εξουσίας στα χέρια των οπαδών της «ζώσας εκκλησίας». Στους νομούς και στις επαρχίες πιάστηκαν μητροπολίτες και επίσκοποι και, όπως συμβαίνει πάντα, τα μεγάλα ψάρια τα ακολούθησαν χιλιάδες μικρά – παππάδες, καλόγεροι και διάκοι, που αρπάζονταν, ρίχνονταν στις φυλακές και εξορίζονταν. Οι δραστήριοι υπερασπιστές της εκκλησίας συλλαμβάνονταν και δικάζονταν. Οι κύκλοι των συλλήψεων πλάταιναν ολοένα και τελικά άρχισαν να σαρώνουν και τους απλούς πιστούς, τους γέρους, και κυρίως τις γυναίκες, οι οποίες έμεναν πιο προσηλωμένες στη θρησκεία και για πολλά χρόνια τις φώναζαν καλόγριες στα τμήματα μεταγωγών και στα στρατόπεδα.

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της δεκαετίας 1920–30 εμφανίστηκαν και οι καθαροί εθνικοί χείμαρροι, μικροί στην αρχή σε σχέση με τις περιοχές τους, και κυρίως αν τους υπολογίσει κανείς με τη ρωσική κλίμακα: Κυνήγησαν τούς Μουσαβάτ στο Αζερμπαϊτζάν, τούς Ντασνάκ στην Αρμενία, τούς Μενσεβίκους στη Γεωργία και τούς Μπασμάκ στο Τουρκμενιστάν. Εξόντωσαν τους Γιακούτους μετά την εξέγερση του 1928 καί τους Μποριατο – Μογγόλους μετά την εξέγερση του 1929. (Τουφεκίστηκαν, κάπου 35 χιλιάδες, τους Καζάχους μετά την ηρωική τους αντίσταση στο ιππικό του Μπουντένυ το 1930. Στις αρχές του 1930 πέρασαν από δίκες παρωδία την Ένωση Απελευθέρωσης της Ουκρανίας (καθηγ. Γιεφριέμωφ, Τσέχοφσκι, Νικόφσκι και άλλους). Τήν ίδια μοίρα είχαν αργότερα οι Εσθονοί, οι Λεττονοί, οι Λιθουανοί, οι Ουκρανοί και οι Τουρκμένοι εθνικιστές.

Τό 1925 άρχισαν νά φυλακίζουν τούς πρώτους τροτσκιστές, ενώ τό 1927-1929 εντάθηκαν οι συλλήψεις εναντίον τους. Ο Στάλιν έβλεπε στό πρόσωπο του Τρότσκι έναν επικίνδυνο εχθρό. Ακολούθησαν καί άλλοι "επικίνδυνοι εχθροί" της εργατικής τάξης όπως ήταν οι διανοούμενοι. Ο Νικολάι Κάρλοβιτς φον Μεκ εργαζόταν στο Λαϊκό Επιτροπάτο (υπουργείο) των Συγκοινωνιών καί ήταν αφοσιωμένος στην οργάνωση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού καί της νέας οικονομίας. Οταν ζήτησε να αυξήσουν τον αριθμό των βαγονιών στους συρμούς, χωρίς να φοβούνται την υπερφόρτωση, η Γκεπεού ανακάλυψε σκοπούς δολιοφθοράς κατά των σιδηροδρόμων καί ο φον Μεκ τουφεκίστηκε! Ο Νικολάι Ιβάνοβιτς Λαντίζενσκυ, αρχιμηχανικός των στρατιωτικών εργοστασίων του Ιζέφσκ, συνελήφθη γιατί θεωρούσε πως τα ποσά που δίνονταν για την επέκταση των εργοστασίων δεν επαρκούσαν. Πέθανε στά κάτεργα κόβοντας δέντρα. Ο καθηγητής Ντμίτρι Απολλινάριεβιτς Ροζάνσκυ πού απέσχε της ψηφοφορίας στη συνέλευση του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου του Λένινγκραντ καί γενικά διαδήλωνε την αντίθεσή του στη θανατική ποινή - καί ο φοιτητής Ντίμα Ολίτσκι συνελήφθησαν καί φυλακίσθηκαν. Τό 1929 φυλάκισαν τους ιστορικούς Πλατόνωφ, Ταρλέ, Λιουτόφσκι, Γκότιε, Λιχατσώφ, Ισμαϊλώφ και τον διακεκριμένο φιλόλογο Μ.Μ. Μπάχτιν. Οι καθηγητές A.B. Τσαγιάνωφ, Ν.Ντ. Κοντράτιεφ, Λ.Ν. Γιούροφσκι, Μακάρωφ και Αλεξέι Ντογιάρενκο καταδικάστηκαν στή δίκη του Βιομηχανικού κόμματος τό 1931.

Το κράτος έχει ανάγκη από χρήματα, χρειάζεται χρυσάφι, και δεν έχουν αρχίσει ακόμα να λειτουργούν τα ορυχεία στον ποταμό Κολύμα. Από το τέλος του 1929 αρχίζει ο πασίγνωστος χρυσός πυρετός, με τη διαφορά πως πυρετό δεν παθαίνουν εκείνοι που ψάχνουν για χρυσάφι, αλλά εκείνοι από τους οποίους το παίρνουν. Η ιδιομορφία του "χρυσού" χειμάρρου είναι πως αυτά τα κουνέλια ουσιαστικά δεν κατηγορούνται για τίποτα και δεν έχουν σκοπό να τα στείλουν στη χώρα του ΓΚΟΥΛΑΓΚ. Το μόνο που ζητάνε είναι να τους αρπάξουν το χρυσάφι με το "δίκαιο του ισχυρότερου". Γι' αυτό γεμίζουν φίσκα οι φυλακές και οι ανακριτές δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα, ενώ τα τμήματα μεταγωγών και τα στρατόπεδα δέχονται ασύγκριτα μικρότερα συμπληρώματα.

Ποιους πιάνουν στον "χρυσό" χείμαρρο; Όλους εκείνους, που κάποτε, πριν από δεκαπέντε χρόνια, είχαν "δουλειά" δική τους, ήταν έμποροι ή βιοτέχνες, και, σύμφωνα με τους συλλογισμούς της Γκεπεού, θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει και να έχουν κρύψει χρυσάφι. Τις περισσότερες φορές όμως αυτοί ακριβώς δεν είχαν καθόλου χρυσάφι: Είχαν τα κεφάλαιά τους σε χρήμα ή σε ακίνητα κι όλα αυτά χάθηκαν, τα πήρε η επανάσταση, δεν τους έμεινε τίποτα. Τίποτα δεν έσωζε εκείνον που πάνω του έπεφτε η σκιά της "χρυσής" καταγγελίας, ούτε η προλεταριακή του προέλευση, ούτε οι υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην επανάσταση. Τους πιάνουν όλους και τους στριμώχνουν στα κελιά της Γκεπεού – ο αριθμός των συλληφθέντων και σήμερα ακόμα φαίνεται φανταστικός. Τόσο το καλύτερο όμως – έτσι θα παραδώσουν το χρυσάφι πιο γρήγορα! Η σύγχυση είναι τέτοια ώστε άντρες και γυναίκες βρίσκονται στα ίδια κελιά και πηγαίνουν στη "βούτα" ο ένας μπροστά στον άλλον. Ποιος νοιάζεται όμως γι' αυτά τα ψιλοπράγματα; Φέρτε το χρυσάφι, κανάγιες! Οι ανακριτές δεν γράφουν πρωτόκολλα. Τι χρειάζονται αυτά τα παλιόχαρτα; Αν οι ενδιαφερόμενοι αρπάξουν αργότερα καμιά ποινή ή όχι, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Το μόνο που έχει σημασία είναι: Δώσε το χρυσάφι, κανάγια! Το Κράτος έχει ανάγκη από χρυσάφι, εσένα όμως τι σου χρειάζεται; Οι ανακριτές έχουν χάσει πια τη φωνή τους δεν έχουν καν τη δύναμη να απειλήσουν και να βασανίσουν, υπάρχει όμως μια μέθοδος που εφαρμόζεται σε όλους: ταΐζουν μόνο με αλμυρά φαγητά τους φυλακισμένους και δεν τους δίνουν νερό! Όποιος παραδώσει το χρυσάφι του, αυτός θα πιει νερό! Μια λίρα για ένα ποτήρι νερό!

Αυτός ο χείμαρρος ξεχωρίζει από τους προηγούμενους κι από τους επόμενους, γιατί η μοίρα αν όχι των μισών, τουλάχιστο ενός σημαντικού μέρους των συλληφθέντων, σφάδαζε στα ίδια τους τα χέρια. Αν πραγματικά δεν έχεις χρυσάφι, η θέση σου είναι απελπιστική. Σε δέρνουν, σε καίνε, σε βασανίζουν και σε ψήνουν στον ατμό ώσπου να πεθάνης ή ώσπου να σε πιστέψουν. Μα αν έχεις χρυσάφι, εσύ ο ίδιος καθορίζεις τον βαθμό των βασανιστηρίων σου, τον βαθμό της αντοχής σου και τη μελλοντική σου τύχη. Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι καθόλου πιο εύκολο από ψυχολογική πλευρά, είναι πολύ πιο δύσκολο, γιατί αν κάνης λάθος, θα μείνεις για πάντα ένοχος στα ίδια σου τα μάτια. Εκείνος φυσικά που έχει μπει στο πνεύμα αυτών των ιδρυμάτων, θα λυγίσει και θα δώσει το χρυσάφι, και είναι πιο εύκολα έτσι. Δεν πρέπει όμως να το παραδώσεις πάρα πολύ εύκολα: δεν θα σε πιστέψουν πως το έδωσες όλο, και θα σε κρατήσουν ακόμα μέσα. Μα ούτε και πολύ αργά κάνει να το δώσεις: τότε θα σου βγάλουν την ψυχή, ή από τον θυμό τους θα σου φορτώσουν και καμιά ποινή. Ένας Τάταρος αμαξάς άντεξε σε όλα τα βασανιστήρια: δεν έχω χρυσάφι! Τότε συλλάβανε τη γυναίκα του, τη βασάνιζαν, κι ο Τάταρος επέμεινε ακόμα πως δεν έχει χρυσάφι! Έπιασαν και την κόρη του – δεν άντεξε ο Τάταρος, παράδωσε εκατό χιλιάδες ρούβλια. Άφησαν τότε την οικογένειά του, του ίδιου όμως του φόρτωσαν κάμποσα χρονάκια φυλακή. Τα πιο άγαρμπα αστυνομικά μυθιστορήματα, οι πιο απίθανες όπερες για ληστές έγιναν τότε πραγματικότητα στην εφαρμογή της πολιτικής αυτού του μεγάλου κράτους.

Η καθιέρωση του συστήματος των διαβατηρίων εσωτερικού στο κατώφλι της δεκαετίας 1930 – 40 συμπλήρωσε κι αυτή αρκετά τα στρατόπεδα. Όπως ο Μέγας Πέτρος απλοποιούσε τη σύνθεση του λαού ανοίγοντας λούκια και αυλακιές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, με τον ίδιο τρόπο ενεργούσε και το δικό μας σοσιαλιστικό σύστημα διαβατηρίων. Σάρωνε ακριβώς όλα τα ενδιάμεσα έντομα, όλο αυτό το πονηρό τμήμα του πληθυσμού, τους αλήτες και τους ξεκρέμαστους. Στις αρχές γίνονταν πολλά μπερδέματα με αυτά τα διαβατήρια – εκείνοι που δεν δήλωναν στην Αστυνομία την άφιξή τους ή την αναχώρησή τους από μια πόλη στέλνονταν στο Αρχιπέλαγος – έστω και για ένα χρονάκι.

Οι μεγαλύτερες όμως διώξεις έγιναν τήν περίοδο 1929 - 1930 εναντίον των λεγομένων κουλάκων. (Κουλάκοι λέγονταν στήν τσαρική Ρωσσία οι εκμεταλλευτές των χωρικών καί οι τοκογλύφοι). Καί όμως τώρα βάπτισαν κουλάκους. εκατομμύρια αγρότες πού είχαν οικονομική άνεση, ήταν ικανοί, εργατικοί, πολιτικά ανέντακτοι καί είχαν δείξει απροθυμία νά εργαστούν στά κολχόζ. Τότε έπιαναν ολόκληρες οικογένειες, συμπεριλαμβανομένων καί όλων των παιδιών ανεξαρτήτου ηλικίας καί τούς μετέφεραν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ηταν τόσες πολλές οι συλλήψεις, ώστε δεν χωρούσαν οι μεταγωγικές φυλακές καί αναγκάζονταν νά στέλνουν τούς συλληφθέντες κατευθείαν στά Γκουλάγκ.

Η παραφροσύνη καί η διαστροφή του κομμουνιστικού συστήματος ήταν τέτοια, ώστε στά 1937 επί ηγεσίας Στάλιν, άρχισαν νά συλλαμβάνουν τα στελέχη του κόμματος, της σοβιετικής κυβέρνησης, της στρατιωτικής ηγεσίας και της ηγεσίας της ίδιας της Γκεπεού και της Νι-Κα-Βε-Ντε. Σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία της Όλγας Τσαβτσαβάτζε στην Τυφλίδα συνέλαβαν τον πρόεδρο της Εκτελεστικής επιτροπής της πόλης, τον αντικαταστάτη του, όλους τους τομεάρχες, τους βοηθούς τους, όλους τους αρχιλογιστές καί όλους τους βασικούς οικονομολόγους. Ελεύθεροι έμειναν μόνο οι κλητήρες καί οι καθαρίστριες. Ο πραγματικός όμως νόμος που καθόριζε εκείνα τα χρόνια τις συλλήψεις ήταν οι απαιτούμενοι αριθμοί. Κάθε πόλη, κάθε περιοχή και κάθε στρατιωτική μονάδα έπαιρνε διαταγή να συμπληρώσει έναν ορισμένο αριθμό μέσα σε τακτή προθεσμία. Ο Αλεξάντρ Καλγκάνωφ, πρώην πράκτορας της Τσε–Κα, θυμάται πως στην Τασκένδη έφτασε ένα τηλεγράφημα: "Στείλτε διακόσιους!" Κατάφεραν να μαζέψουν μόνο πενήντα άτομα από τα περίχωρα. Πρόσθεσαν καί όσους είχαν συλληφθεί για κοινά ποινικά αδικήματα και πάλι όμως δεν έφτασαν τον απαιτούμενο αριθμό. Σε μιαν από τις πλατείες της πόλης έτυχε τότε να κατασκηνώσουν κάτι τσιγγάνοι. Τους περικύκλωσαν και έπιασαν όλους τους άντρες από δεκαεπτά μέχρι εξήντα χρονών για παράβαση του άρθρου 58. Έτσι εκτελέστηκε το σχέδιο.

Στην περιοχή της Μόσχας γίνεται συνδιάσκεψη της αχτιδικής επιτροπής του κόμματος. Προεδρεύει ο καινούργιος γραμματέας της αχτιδικής επιτροπής στη θέση εκείνου που φυλακίστηκε πριν από λίγο καιρό. Στο τέλος της συνδιάσκεψης διαβάζεται ένα ψήφισμα αφοσίωσης προς τον σύντροφο Στάλιν. Όλοι σηκώνονται φυσικά καί στή μικρή αίθουσα αντηχούν θυελλώδη χειροκροτήματα που καταλήγουν σε επευφημίες. Συνεχίζονται τρία λεπτά, τέσσερα λεπτά, πέντε λεπτά, με ολοένα μεγαλύτερη ένταση.

Μα οι παλάμες άρχισαν να πονάνε. Πιαστήκανε τα σηκωμένα χέρια. Οι ηλικιωμένοι είχαν κιόλας λαχανιάσει. Όλα αυτά άρχισαν να φαίνονται με το παραπάνω ανόητα, ακόμα και σ' εκείνους που λατρεύανε πραγματικά τον Στάλιν. Ποιος όμως θα τολμούσε να σταματήσει πρώτος; Θα μπορούσε να το κάνη ο γραμματέας της αχτιδικής επιτροπής, που στεκόταν ακόμα στην έδρα και μόλις είχε διαβάσει το ψήφισμα. Μα είναι καινούργιος, πήρε τη θέση αυτού που συλλάβανε, φοβάται κι ο ίδιος! Αφού μέσα στην αίθουσα στέκονται και χειροκροτούν και πράκτορες της Νι-Κα-Βε-Ντε, αυτοί ασφαλώς θα προσέξουν και ποιος θα σταματήσει πρώτος. Έτσι τα χειροκροτήματα στην άγνωστη μικρή αίθουσα συνεχίζονται για τον αρχηγό, 6 λεπτά! 7 λεπτά! 8 λεπτά! Είναι χαμένοι! Αφανίζονται! Δεν μπορούν να σταματήσουν πια, ώσπου να πέσουν κάτω από συγκοπή! Εκεί, στο βάθος της αίθουσας, μέσα στον πολύ κόσμο, μπορείς να κάνης μια μικρούλα απάτη και να χειροκροτάς κάπως πιο αραιά, όχι τόσο δυνατά, όχι με τόση μανία, μα εδώ, στο προεδρείο, εδώ που σε βλέπει όλος ο κόσμος!...

Ο διευθυντής του τοπικού εργοστασίου χαρτοποιίας, άνθρωπος ανεξάρτητος και δυνατός, στέκεται στο προεδρείο και, μ' όλο που καταλαβαίνει πόσο ψεύτικη, πόσο αδιέξοδη είναι η θέση του, χειροκροτεί! Ένατο λεπτό! Δέκατο! Κοιτάζει με μελαγχολία τον γραμματέα της αχτιδικής επιτροπής, μα εκείνος δεν τολμάει να σταματήσει. Παραφροσύνη! Ομαδική! Τα στελέχη γυρίζουν και κοιτάζουν ο ένας τον άλλον με μιαν ανεπαίσθητη ελπίδα, αλλά και με ψεύτικο ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους, και θα συνεχίσουν να χειροκροτούν ώσπου να πέσουν καταγής, ώσπου να τους βγάλουν έξω με φορείο! Μα και τότε ακόμα οι υπόλοιποι δεν θα λυγίσουν!... Στο ενδέκατο όμως λεπτό ο διευθυντής του εργοστασίου χαρτοποιίας, παίρνοντας ύφος πολυάσχολο, κάθεται στη θέση του στο προεδρείο. Και – τι θαύμα! – τι έγινε εκείνος ο γενικός ακράτητος ενθουσιασμός; Όλοι σταματούν μεμιάς τα χειροκροτήματα στο ίδιο χτύπημα και κάθονται κι αυτοί. Σώθηκαν!

Ο διευθυντής του εργοστασίου συλλαμβάνεται την ίδια νύχτα. Βρίσκουν εύκολα μιαν εντελώς άσχετη αφορμή και του φορτώνουν δέκα χρόνια. Μα αφού υπογράφεται το υπ' αριθ. 206 ανακριτικό πρωτόκολλο, ο ανακριτής του υπενθυμίζει:

–Και ποτέ να μη σταματάτε πρώτος τα χειροκροτήματα!

Οι χείμαροι των συλληφθέντων όμως ποτέ δέν σταματούν στήν κομμουνιστική Ρωσία. Εντάθηκαν μάλιστα μετά τό 1943 όταν η ζυγαριά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε νά γέρνει υπέρ του Στάλιν. Συνελήφθησαν πολίτες που έζησαν στα κατεχόμενα εδάφη από τους Γερμανούς, εμιγκρέδες (τσαρικοί πού είχαν ξεφύγει μετά τήν Οκτωβριανή Επανάσταση) καί εκατοντάδες χιλιάδες στρατιωτικοί, που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από τούς Ναζί. (Τους καταδίκαζαν τουλάχιστον σε δέκα χρόνια φυλακή σύμφωνα μέ τίς παραγράφους 1α καί 1β του άρθρου 58, γιά προδοσία της Πατρίδας). Φυσικά συνεχίζονταν οι εκτοπίσεις ολόκληρων εθνών, όπως ήταν οι Καλμίκοι, οι Κιργίσιοι, οι Ινγκούσοι, οι Καμπαρντίνοι, οι Τάταροι της Κριμαίας, οι Εβραίοι καί οι Έλληνες του Πόντου. Έτσι λαοί που ήταν φωλιασμένοι εκεί αιώνες ολόκληρους, μεταφέρονταν μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες στον σταθμό, φορτώνονταν στα στρατιωτικά τραίνα και ξεκινούσαν αμέσως για τη Σιβηρία, το Καζαχστάν, τη Μέση Ασία, τον ρωσικό Βορρά. Φυσικά από τό κρύο, τήν πείνα καί τίς αρρώστιες αμέτρητοι άνθρωποι πέθαναν καί κυρίως παιδιά καί γέροι.

Μετά τό πέρας του πολέμου όλοι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου μεταφέρθηκαν στά Γκουλάγκ όπου εργάζονταν μέχρι τελικής εξαντλήσεως σάν σκλάβοι. Αυτοί δέν είχαν δρόμο επιστροφής καί ο θάνατος αποτελούσε γιά αυτούς λύτρωση. Ο Σολτσεζίτσιν επίσης αναφέρει ότι και άλλοι Έλληνες, οι αντάρτες από τον στρατό του Μάρκου, οδηγήθηκαν στούς σοσιαλιστικούς παράδεισους των Γκουλάγκ, ίσως γιά νά τούς εκδικηθεί πού έχασαν τόν πόλεμο. Ακολουθεί απόσπασμα από τό "Αρχιπέλαγος ΓΚΟΥΛΑΓΚ".

Αν στους διανοούμενους των έργων του Τσέχωφ, που αναρωτιόνταν συνέχεια τι θα γίνει ύστερα από είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια, θα απαντούσε κανείς πως ύστερα από σαράντα χρόνια στη Ρωσία θα γίνονταν ανακρίσεις με βασανιστήρια, πως θα σφίγγανε κρανία με σιδερένια στεφάνια , πως θα βυθίζανε ανθρώπους σε λουτρά γεμάτα οξέα, πως θα τους άφηναν γυμνούς και δεμένους να βασανίζoνται από μυρμήγκια και κοριούς, πως θα έχωναν πυρακτωμένα σε φούρνους σιδερένια ραβδιά στους πρωκτούς ανθρώπων, πως θα συντρίβανε με μπότες αργά–αργά τα γεννητικά τους όργανα και, στα πιο ελαφρά βασανιστήρια, δεν θα άφηναν ανθρώπους να κοιμηθούν για μια βδομάδα, ή θα τους βασάνιζαν με τη δίψα ή θα τους έδερναν τόσο, ώστε θα καταντούσαν σωροί από ματωμένες σάρκες, κανένα από τα έργα του Τσέχωφ δεν θα έφτανε ως το τέλος και όλοι του οι ήρωες θα κατέληγαν στο φρενοκομείο.

Και όχι μόνο οι ήρωες του Τσέχωφ, αλλά και ποιος λογικός Ρώσος στις αρχές του αιώνα μας, καθώς και οποιοδήποτε μέλος του Ρωσικού σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος, θα μπορούσε να πιστέψει, θα μπορούσε να ανεχθεί μια τέτοια κατασυκοφάντηση του φωτεινού μέλλοντος; Μέθοδοι που στέκονταν ακόμα κάπως την εποχή του τσάρου Αλεξέι Μιχαήλοβιτς, που στα χρόνια του Μεγάλου Πέτρου φαίνονταν κιόλας βαρβαρότητες, που στην εποχή του Μπιρόν εφαρμόστηκαν ίσως σε 10–20 ανθρώπους, που είχαν γίνει κάτι εντελώς απίθανο από τα χρόνια της Αικατερίνης της Μεγάλης και πέρα, εφαρμόστηκαν στο μεσουράνημα του μεγάλου εικοστού αιώνα, σε μια κοινωνία οργανωμένη με βάση τις σοσιαλιστικές αρχές, την εποχή που πετούσαν κιόλας αεροπλάνα, κι έκανε την εμφάνισή του ο ομιλών κινηματογράφος και το ραδιόφωνο, και δεν εφαρμόστηκαν από ένα μεμονωμένο κακούργο, σ' ένα μεμονωμένο απόκρυφο μέρος, αλλά από δεκάδες χιλιάδες ειδικά εκπαιδευμένα ανθρώπινα κτήνη πάνω σε εκατομμύρια ανυπεράσπιστα θύματα.

O Ρώσσος συγγραφέας έχει αναλύσει καί κατατάξει τίς μεθόδους βασανιστηρίων πού εφαρμόστηκαν στήν Σοβιετική Ένωση, κυρίως επί Στάλιν καί τά οποία ήταν σαφώς χειρότερα καί περισσότερα από αυτά πού χρησιμοποιήθηκαν από τούς τσάρους στά προηγούμενα χρόνια. Ο λόγος των βασανιστηρίων είναι προφανής. Οι κομμουνιστές ηγέτες ήθελαν νά καλύψουν μέ νομότυπο τρόπο τά εκατομμύρια των συλλήψεων, οπότε χρειαζόντουσαν τίς ομολογίες των ίδιων των κρατουμένων. Έτσι όπως στήν Μεσαιωνική Ευρώπη της Ιεράς Εξέτασης όπου οι δήμιοι θεωρούσαν σαν μεγαλύτερη απόδειξη τήν ομολογία του κατηγορουμένου, έτσι ακριβώς καί στήν κομμουνιστή Ρωσσία οι ανακριτές καί οι δικαστές κατέφευγαν σέ αντίστοιχες μεθόδους γιά νά αποσπάσουν τήν ομολογία του πολιτικού κρατουμένου καί νά δικαιολογήσουν έτσι τήν σύλληψή του.

Παραθέτω μερικές δημοκρατικές μεθόδους βασανισμού όπως τίς έχει κατατάξει ο Σολζενίτσιν. Μία ήπια μέθοδος βασανισμού, τήν σταλινική περίοδο είναι τό ξύπνημα τή νύκτα όπου, ξυπνημένος απότομα ο κρατούμενος (ακόμα κι αν δεν τον βασανίζουν με αϋπνία), δεν μπορεί να είναι το ίδιο ισορροπημένος και λογικός όπως τη μέρα. Είναι πάντα πιο υποχωρητικός. Άλλη μέθοδος είναι η πειθώ με ύφος ειλικρινές εκ μέρους του ανακριτή. «Όπως βλέπεις και μόνος σου, θα σου κοπανίσουν οπωσδήποτε μια ποινή. Μα αν αντισταθείς, θα ψηθείς εδώ στη φυλακή, θα χάσης την υγεία σου. Αν πας όμως σε στρατόπεδο, θα δεις το φως της μέρας, θα πάρεις αέρα... Καλύτερα λοιπόν να υπογράψεις αμέσως». Απαίσιο υβρεολόγιο. Η μέθοδος είναι απλή καί επηρεάζει ικανοποιητικά ανθρώπους καλοαναθρεμμένους και λεπτούς. Ο συγγραφέας αναφέρει περιπτώσεις παπάδων, που υποχώρησαν με σκέτες βρισιές (Μπουτύρκι, 1944). Ψυχολογική αντίθεση, ξαφνικές μεταστροφές: στη διάρκεια όλης της ανάκρισης, ο ανακριτής είναι πολύ ευγενικός, απευθύνεται στον κατηγορούμενο με το όνομα του, καί υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά. Ξαφνικά αρχίζει τίς απειλές, βρίζει, ουρλιάζει. Ταπείνωση. Στα περιβόητα υπόγεια της Γκεπεού του Ροστόβ έβαζαν τους κρατούμενους που επρόκειτο να ανακριθούν να ξαπλώνουν μπρούμυτα πάνω στό πεζοδρόμιο, απαγορεύοντάς τους να σηκώσουν το κεφάλι ή να κάνουν έστω και τον παραμικρό θόρυβο. Κι έμεναν έτσι ξαπλωμένοι σαν μωαμεθανοί που προσεύχονται, ώσπου να τους αγγίξει στον ώμο ο δεσμοφύλακας, και να τους πάει στην ανάκριση. Η Αλεξάνδρα Ο–βα δεν έδωσε, όταν ήταν στη Λουμπιάνκα, τις καταθέσεις που χρειάζονταν. Τη μεταφέρανε στο Λεφόρτοβο. Εκεί, στην αίθουσα υποδοχής, η επόπτρια της φυλακής την πρόσταξε να γδυθεί, πήρε τα ρούχα της με το πρόσχημα ότι θα τα απολυμάνουν και την κλείδωσε γυμνή σε ένα «κουτί» (μικροσκοπικό κελί), όπου τήν κορόϊδευαν οι άντρες δεσμοφύλακες.

Οι άγριες μέθοδοι βασανισμού βέβαια έχουν σίγουρο αποτέλεσμα καί είναι οι ίδιες πού ακολουθούνται σέ όλα τά βάρβαρα καθεστώτα. Σβήσιμο τσιγάρου στο δέρμα τον ανακρινόμενου. Εκτυφλωτικό ηλεκτρικό φως καιει όλο το εικοσιτετράωρο στο κελί ή στο «κουτί» του κατηγορούμενου. Ο λαμπτήρας είναι υπερβολικά ισχυρός για τον μικρό χώρο με τους άσπρους τοίχους. Τα βλέφαρα παθαίνουν φλόγωση και πονάνε πολύ. Και στο ανακριτικό γραφείο του ρίχνουν πάλι προβολείς στα μάτια. Τά λευκά κελιά. Ο αντιφρονούντας κλείνεται μέσα σέ ένα «κουτί», δηλαδή ένα κασόνι ή ένα ντουλάπι, καμιά φορά εφοδιασμένο μ' ένα λαμπάκι και μ' ένα σκαμνί, άλλοτε πάλι σκοτεινό και τόσο μικρό, ώστε μόνο όρθιος μπορεί να στέκεται κανείς, όρθιος και στριμωγμένος πίσω από την πόρτα. Και τον κρατάνε εκεί μέσα κάμποσες ώρες, ή ακόμα καί μέρες. Όταν δεν έφταναν τα «κουτιά», έκαναν και το εξής. Τη Γιελένα Στρουτίνσκαγια την έβαλαν, στη Νι-Κα-Βε-Ντε του Νοβοτσερκάσκ, να καθίσει σ' ένα σκαμνί στον διάδρομο επί έξι μερόνυχτα, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ακουμπάει πουθενά, δεν την άφηναν να κοιμηθεί, να ξαπλώσει και να σηκωθεί. Κι αυτό κράτησε έξι μερόνυχτα! Το «κουτί» μπορούσε να αντικατασταθεί με έναν λάκκο μεραρχίας, όπως γινόταν στα στρατόπεδα της στρατιάς στο Γκοροχεβέτς, στη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου. Έριχναν τον κρατούμενο σ' έναν τέτοιο λάκκο, κάπου τρία μέτρα βαθύ και με δύο μέτρα διάμετρο, και τον άφηναν μερικά μερόνυχτα στο ύπαιθρο, συχνά κάτω από βροχή. Ο λάκκος αυτός του χρησίμευε και σαν κελί και σαν αποχωρητήριο. Και του κατέβαζαν εκεί το ψωμί, τριακόσια γραμμάρια τη μέρα, και το νερό με ένα σχοινάκι. Ο υπολοχαγός Τσουλπενιώφ, πυγμάχος, είκοσι ενός έτους, πέρασε ένα μήνα σε έναν τέτοιο λάκκο. Έπειτα από δέκα μέρες γέμισε ψείρες και στις δεκαπέντε μέρες τον κάλεσαν για πρώτη φορά στην ανάκριση. Ο απλός εξαναγκασμός του κρατούμενου σε ορθοστασία. Μπορείς να τον βάλεις να στέκεται όρθιος μόνο την ώρα της ανάκρισης, γιατί κι αυτό κουράζει και εξασθενίζει. Μπορείς όμως να τον αφήσεις να κάθεται στην ανάκριση, αλλά να τον υποχρεώνεις να στέκεται όρθιος στα διαστήματα μεταξύ των ανακρίσεων (ο σκοπός δίπλα του δεν τον αφήνει να ακουμπάει στον τοίχο και αν τον πάρει ο ύπνος και σωριαστή χάμω, τον αναγκάζει με κλωτσιές να σηκωθεί).

Αϋπνία. Η αϋπνία σε συνδυασμό με την ορθοστασία, τη δίψα, τον δυνατό φωτισμό, τον φόβο και την αβεβαιότητα θολώνει το μυαλό, υποσκάπτει τη θέληση, υποτάσσει τόν άνθρωπο. Να πως περιγράφει τα συναισθήματά του κάποιο θύμα (που πριν είχε μείνει επί εικοσιτέσσερις ώρες σ' ένα «κουτί» με κοριούς): «Νιώθω ρίγη από τη μεγάλη απώλεια αίματος. Ο βλεννογόνος υμένας των ματιών μου έχει ξεραθεί εντελώς, λες και κρατάει κάποιος ένα πυρωμένο σίδερο μπροστά τους. Η γλώσσα μου πρήστηκε από τη δίψα και με τσιμπάει σαν σκαντζόχοιρος σε κάθε της κίνηση. Αδιάκοποι σπασμοί μου μαχαιρώνουν το λαρύγγι».

Τα απομονωτήρια. Όσο άσχημο και να είναι το κελί, το απομονωτήριο είναι πάντα χειρότερο, κι όταν βρίσκεται κάποιος εκεί ονειρεύεται τήν στιγμή καί τήν ώρα πού θά γυρίσει στό κελλί του. Στο απομονωτήριο τον άνθρωπο τον βασανίζουν με την πείνα και συνήθως και με το κρύο. Τον κρατούμενο τον γδύνουν, αφήνοντάς τον μόνο με τα εσώρουχα, και πρέπει να μείνει αναγκαστικά ακίνητος στο απομονωτήριο ένα εικοσιτετράωρο, δύο ή καί παραπάνω. Τα πρώτα λεπτά σκέφτεται: "δεν θα μπορέσω να αντέξω ούτε για μια ώρα." Μα από κάποιο θαύμα ο άνθρωπος μπορεί κι αντέχει τα πέντε εικοσιτετράωρά του, ψωνίζοντας ίσως και κάποια αρρώστια, που τον βασανίζει σε όλη του τη ζωή. Μετά τον πόλεμο στις φυλακές του Τσερνόβιτσι κράτησαν ξυπόλυτη τη Μάσα Γκ. δυο ώρες με τα πόδια βουτηγμένα ως τον αστράγαλο σε παγωμένο νερό. Ομολόγησε! Ήταν δεκαοχτώ χρονών!.

Ξυλοδαρμός που δεν αφήνει ίχνη. Χτυπούν με λάστιχα, με ματσόλες και με σάκους άμμου. Πονάει πολύ όταν σε χτυπάνε στα κόκαλα, όπως και όταν σε κλοτσάει ο ανακριτής με τη μπότα του στο καλάμι, όπου το κόκαλο βρίσκεται σχεδόν στην επιφάνεια. Τον ταξίαρχο Καρπούνιτς – Μπράβεν τον χτυπούσαν 21 μέρες συνέχεια. «Πέρασαν τριάντα χρόνια και μου πονάνε ακόμα όλα τα κόκαλα και το κεφάλι». Από τις δικές του αναμνήσεις και από τις αφηγήσεις άλλων απαριθμεί 52 τρόπους βασανιστηρίων, όπως γιά παράδειγμα νά στερεώνουν τα χέρια του πολιτικού κρατούμενου μ' ένα ειδικό εργαλείο πάνω σ' ένα τραπέζι, έτσι που οι παλάμες του να ακουμπούν καλά στο ξύλο, και νά τόν χτυπούν με τη γωνία του χάρακα στις αρθρώσεις ή ακόμα καί νά του σπάνε τά δόντια. Ο συνταγματάρχης Σίντορωφ στη φυλακή του Λεφόρτοβο έδινε μετά τον πόλεμο κλωτσιές με τη μπότα του στα ανδρικά γεννητικά όργανα. Ο πόνος αυτός δεν συγκρίνεται με τίποτα και ο άνθρωπος χάνει συνήθως τις αισθήσεις του. Στη Νι-Κα-Βε-Ντε του Νοβοροσίσκ ανακάλυψαν ένα μηχανάκι για να βγάζουν τα νύχια. Ο ζουρλομανδύας εφαρμόστηκε αργότερα στίς ψυχιατρικές κλινικές, επί εποχή Μπρέζνιεφ. Και το χαλινάρι. Αυτή είναι μια μέθοδος από τη φυλακή της Σουχάνοφκα καί του Αρχαγγέλου (ανακριτής Ίβκωφ το 1940). Περνούν μια τραχιά πετσέτα από το στόμα (σου βάζουν χαλινάρι) και πάνω από την πλάτη σου δένουν τις άκρες της στις φτέρνες σου. Και έτσι, τυλιγμένος σαν ρόδα, μένεις ξαπλωμένος με την κοιλιά για ένα–δυο μερόνυχτα, ενώ η πλάτη σου τρίζει ολόκληρη, χωρίς νερό και χωρίς φαΐ.

Οι υπερπλήρεις θάλαμοι όχι μόνο αντικαθιστούσαν τα μοναχικά κελιά, αλλά και αποδείχτηκε πως ήταν πρώτης τάξεως βασανιστήριο, πολύτιμο κυρίως, γιατί διαρκούσε ολόκληρα μερόνυχτα και βδομάδες, χωρίς να καταβάλει καμιά προσπάθεια γι' αυτό ο ανακριτής: οι κρατούμενοι βασανίζονταν από τους ίδιους τους κρατούμενους! Στριμώχνανε στους θαλάμους τόσο πολλούς, ώστε δεν υπήρχε ένα κομμάτι δάπεδο για τον καθένα, δεν μπορούσαν καλά–καλά να μετακινηθούν, τσαλαπατούσε ο ένας τον άλλον και καθόταν ο ένας πάνω στα πόδια του άλλου. Έτσι στα κελιά προφυλάκισης του Κισινιέφ έχωσαν το 1945 σε ένα κελί απομονώσεως 18 ανθρώπους, στο Λουγκάνσκ το 1937 15 κρατούμενους, ενώ ο Ιβάνωφ–Ραζούμνικ έμενε το 1938 στο Μπουτύρκι σε έναν θάλαμο για 25 άτομα μαζί με 140 (τα αποχωρητήρια ήταν τόσο φορτωμένα, ώστε πήγαιναν εκεί τους κρατούμενους μόνο μια φορά το εικοσιτετράωρο). Ο ίδιος υπολόγισε πως στο «χώρο υποδοχής» της Λουμπιάνκα, για βδομάδες ολόκληρες, αναλογούσε από 1 τετρ. μέτρο χώρος για τρείς ανθρώπους. Το κελλί δεν είχε ούτε παράθυρα, ούτε εξαερισμό, και με τη θερμότητα από τα σώματα και τις αναπνοές η θερμοκρασία ανέβαινε στους 45 βαθμούς. Όλοι κάθονταν μόνο με τα εσώρουχα, τα γυμνά τους κορμιά ήταν συμπιεσμένα και από τον ξένο ίδρωτα το δέρμα πάθαινε έκζεμα. Έτσι έμεναν εβδομάδες ολόκληρες.....

(Oι σοφοί μας δημοσιογράφοι αναφέρουν μόνο τά βασανιστήρια της χούντας. Γιατί δέν έχω δεί ποτέ στήν τηλεόραση τα βασανιστήρια πού εφαρμόστηκαν στά κομμουνιστικά καθεστώτα ή τα βασανιστήρια πού έκαναν οι αριστεροί τήν περίοδο της ανταρτοκρατίας στήν Ελλάδα, μπορώ νά τό καταλάβω. Είπαμε οι αριστεροί είναι πάντα θύματα, είναι οι καλοί, είναι οι όσιοι. Γιατί όμως δέν μας λένε στήν τηλεόραση γιά τά κολαστήρια της Τουρκίας, όπου βασανίζονται κυρίως αριστεροί, αυτό δέν μπορώ νά τό καταλάβω. Ρέ παιδιά ομοϊδεάτες σας είναι οι κλεισμένοι καί τρελλαμένοι στά λευκά κελιά. Γιατί δέν κάνετε μία εκπομπή γιά αυτούς τούς ανθρώπους; Τρέμετε τήν οργή των πασάδων ή μήπως φοβάστε μήπως χαλάσετε τήν ελληνοτουρκική φιλία; Γιατί κύριοι σοσιαληστάδες του ΠΑΣΟΚ ή προδοδευτικοί του Συνασπισμού δέν κάνετε μία επίσκεψη γιά νά συμπαρασταθείτε στούς κρατούμενους πού βρίσκονται στίς χειρότερες φυλακές του κόσμου;)

Τραγικά θύματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι εκατομμύρια Ρώσοι στρατιώτες πού πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τούς Γερμανούς. Δεινοπάθησαν ως κρατούμενοι στά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί όσοι εξ αυτών επέζησαν, μετά τήν συντριβή του Χίτλερ, θεωρήθηκαν προδότες από τόν Στάλιν καί γυρίζοντας στήν πατρίδα "φιλοξενήθηκαν" πλέον στά κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας, όπου οι περισσότεροι πέθαναν εργαζόμενοι σαν σκλάβοι. Παρακάτω διαβάζουμε γιά τήν περιπέτεια ενός στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού του Γιούρι Νικολάγιεβιτς:

.... η πυροβολαρχία που διοικούσε, περικυκλώθηκε κοντά στη Λούγκα από τούς Γερμανούς. Αυτός και οι άντρες του σκορπίσανε, αλλά δεν κατάφεραν να αποφύγουν την αιχμαλωσία. Ο Γιούρι βρέθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως για αξιωματικούς κοντά στη Βίλνα. Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχει κάποιο γεγονός που καθορίζει την ύπαρξή του – και τη μοίρα του, και τις πεποιθήσεις του, και τα πάθη του. Δυο χρόνια σ' αυτό το στρατόπεδο, άλλαξαν ριζικά τον Γιούρι. Όσα έγιναν εκεί δεν περιγράφονται με λόγια, ούτε εξηγούνται με συλλογισμούς. Σ' αυτό το στρατόπεδο οι κρατούμενοι έπρεπε να πεθάνουν, και όποιος δεν πέθαινε έπρεπε να βγάλει συμπεράσματα.

Να επιζήσουν μπορούσαν μόνο οι όρντνερ, δηλαδή τα μέλη της εσωτερικής αστυνομίας του στρατοπέδου, οι οποίοι διαλέγονταν μεταξύ των κρατουμένων. Ο Γιούρι δεν έγινε φυσικά όρντνερ. Επιζούσαν ακόμα και οι μάγειροι. Μπορούσαν ακόμα να επιζήσουν και οι διερμηνείς, γιατί οι Γερμανοί τους χρειάζονταν. Ο Γιούρι ήξερε περίφημα τα γερμανικά, αλλά το έκρυψε. Καταλάβαινε πολύ καλά πως σαν διερμηνέας θα αναγκαζόταν να καρφώνει τους δικούς του. Μπορούσε επίσης να απομακρύνει κανείς τον θάνατο σκάβοντας τάφους, αλλά γι' αυτή τη δουλειά υπήρχαν άλλοι πιο γεροί και πιο γρήγοροι από αυτόν. Ο Γιούρι δήλωσε πως είναι ζωγράφος. Του έδωσαν ένα ξεχωριστό δωμάτιο στο παράπηγμα και εκεί ο Γιούρι ζωγράφιζε για τους Γερμανούς αξιωματικούς διάφορους μικρούς πίνακες, και γι' αυτή τη δουλειά του έδιναν κάτι να τρώει. Το νεροζούμι, που για να το πάρουν οι αιχμάλωτοι αξιωματικοί στέκονταν στην ουρά με τις καραβάνες τους από τις έξι το πρωί, ενώ οι όρντνερ τους χτυπούσαν με τα μπαστούνια και οι μάγειροι με τις κουτάλες, δεν μπορούσε να κρατήσει έναν άνθρωπο στη ζωή. Τα βράδια από το παράθυρο της κάμαράς του ο Γιούρι έβλεπε τα θηριόμορφα όντα που κάποτε υπήρξαν Ρώσοι αξιωματικοί. Τα όντα αυτά τώρα ροκανίζανε κόκαλα από ψόφια άλογα, έψηναν ζυμάρι φτιαγμένο από φλούδες πατάτας, καπνίζανε κοπριά και πάνω τους σαλεύανε ολόκληρα κοπάδια από ψείρες. Δεν είχαν ψοφήσει ακόμα όλα αυτά τα δίποδα. Δεν είχαν χάσει ακόμα όλα την έναρθρη μιλιά τους και στην πορφυρή ανταύγεια της φωτιάς έβλεπες πως κάποιο κατάλοιπο νοημοσύνης υπήρχε ακόμα στα πρόσωπά τους.....

Η πίκρα γεμίζει το στόμα! Η ζωή, που καταφέρνει να διατηρεί ο Γιούρι, δεν είναι πια ακριβή ούτε σ' αυτόν τον ίδιο. Δεν είναι από εκείνους που δέχονται εύκολα να ξεχάσουν. Όχι, του είναι γραφτό να επιζήσει, πρέπει λοιπόν να βγάλει συμπεράσματα. Είναι ήδη γνωστό πως αιτία δεν είναι οι Γερμανοί, ή μάλλον πως δεν είναι μόνο οι Γερμανοί, πως από τους αιχμαλώτους πολλών εθνοτήτων μόνο οι Σοβιετικοί ζουν έτσι και πεθαίνουν έτσι. Κανείς δεν ζει χειρότερα από τους Σοβιετικούς. Ακόμα και οι Πολωνοί, ακόμα και οι Γιουγκοσλάβοι ζουν σε πιο υποφερτές συνθήκες, και όσο για τους Άγγλους και τους Νορβηγούς, αυτοί είναι παραφορτωμένοι με δέματα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και με δέματα από τα σπίτια τους και δεν θέλουν πια να παίρνουν το γερμανικό συσσίτιο. Όπου τα στρατόπεδα βρίσκονται δίπλα – δίπλα, οι σύμμαχοι δίνουν από καλοσύνη το συσσίτιό τους στους δικούς μας πάνω από τα σύρματα και οι δικοί μας πέφτουν επάνω σε ότι τους δίνουν σαν σκυλιά σε κόκαλα. Οι Ρώσοι σηκώνουν όλο το βάρος του πολέμου, και όμως σ' αυτούς έλαχε ένας τέτοιος κλήρος. Γιατί;

Από εδώ κι από εκεί έρχονται σιγά – σιγά οι διευκρινίσεις: η ΕΣΣΔ δεν αναγνωρίζει τη ρωσική υπογραφή στη σύμβαση της Χάγης για τους αιχμαλώτους και επομένως δεν αναλαμβάνει καμιά υποχρέωση σχετικά με τη μεταχείριση των αιχμαλώτων, ούτε απαιτεί την προστασία των δικών της στρατιωτών και αξιωματικών που αιχμαλωτίσθηκαν. Η ΕΣΣΔ δεν αναγνωρίζει τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Η ΕΣΣΔ δεν αναγνωρίζει τους χθεσινούς στρατιώτες της: δεν σκοπεύει να τους υποστηρίξει στην αιχμαλωσία τους. Οταν οι Γερμανοί υποχωρούσαν ο Γιούρι συνελήφθηκε από τούς Σοβιετικούς καί βρέθηκε στο κελί μας γιά τρεις εβδομάδες. Τον πήραν από το κελί μας καί κανείς από όσους ρώτησα δέν έτυχε νά τόν συναντήσει ποτέ.....

Τό τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε τόν Solzhenitsyn στήν φυλακή της Λιουμπιάνκα. Στίς 9 Μαΐου 1945, ακούστηκαν σαράντα χαιρετιστήριες ομοβροντίες καί οι κρατούμενοι καί πρώην πολεμιστές του μετώπου κοίταξαν ο ένας τόν άλλο καί κατάλαβαν. Η Σοβιετική Ένωση είχει νικήσει. Οι κρατούμενοι τυλιγμένοι στίς χλαίνες τους, στίς ίδιες χλαίνες πού σκεπάζονταν στά χαρακώματα όταν πολεμούσαν τούς Ναζί, γεμάτοι ψείρες, όπως όταν πολεμούσαν τούς Ναζί, πεινασμένοι καί διψασμένοι, όπως όταν πολεμούσαν στά χαρακώματα, γύρισαν πλευρό στα τσιμεντένια κρεβάτια τους. Εκείνη η Νίκη δέν ήταν γιά αυτούς. Ούτε εκείνη η Άνοιξη του 1945. Ακολουθεί απόσπασμα από τό "Αρχιπέλαγος ΓΚΟΥΛΑΓΚ":

Το Ιούνιο του 1945, κάθε πρωί και κάθε βράδυ, από τα παράθυρα της φυλακής του Μπουτύρκι έφταναν σε μας οι χάλκινοι ήχοι από μπάντες που βρίσκονταν κάπου εκεί κοντά. Ήταν πάντα εμβατήρια, και επαναλαμβάνονταν αδιάκοπα. Και εμείς στεκόμαστε κοντά στα παράθυρα, που ήταν διάπλατα ανοιγμένα, αλλά δεν άφηναν να μπει καθόλου αέρας, πίσω από τα πρασινωπά φίμωτρα, τα φτιαγμένα από ενισχυμένο γυαλί, και αφουγκραζόμαστε. Παρελαύνανε άραγε μονάδες στρατού; Ή μήπως ήταν εργαζόμενοι, που αφιέρωναν ευχαρίστως τον ελεύθερο χρόνο τους βαδίζοντας με στρατιωτικό βήμα; Δεν ξέραμε, αλλά είχε φτάσει κιόλας σε μας η φήμη πως άρχισαν ετοιμασίες για τη μεγάλη παρέλαση της Νίκης, η οποία θα γινόταν στην Κόκκινη Πλατεία στις 22 Ιουνίου – στην τέταρτη επέτειο της έναρξης του πολέμου. Όμως ούτε μια τιμητική θέση δέν υπήρχε γιά εκείνους που είχαν δεχτή στο μέτωπο και στο στήθος τους τα πρώτα χτυπήματα του πολέμου, αποτρέποντας τη νίκη του εχθρού.

Εκείνο τό καλοκαίρι του 1945 ήταν στις φυλακές μας κυρίως η άνοιξη των Ρώσων αιχμαλώτων. Οι αιχμάλωτοι περνούσαν από τις φυλακές σε ατέλειωτα, συμπαγή σταχτιά σμήνη, σαν τις ρέγκες στον ωκεανό. Όμως οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν ήταν οι μόνοι που περνούσαν από εκείνα τα κελιά. Περνούσε κι ένας ολόκληρος χείμαρρος από εκείνους που είχαν ζήσει στην Ευρώπη: εμιγκρέδες του εμφυλίου πολέμου, «οστόβτσι» – αυτοί που είχαν μεταφερθεί σαν εργάτες στη Γερμανία – του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού, που είχαν βγάλει πολύ τολμηρά και οξυδερκή συμπεράσματα, και ο Στάλιν φοβόταν μήπως ήθελαν, γυρίζοντας από την εκστρατεία στην Ευρώπη, να φέρουν μαζί τους την ευρωπαϊκή ελευθερία, όπως είχε γίνει και πριν από εκατόν είκοσι χρόνια.

Ωστόσο οι περισσότεροι από αυτούς που περνούσαν ήταν συνομήλικοί μου, ή καλύτερα συνομήλικοι της Οκτωβριανής Επανάστασης, άνθρωποι που είχαν γεννηθεί μαζί της, που το 1937, χωρίς να ανησυχούν για τίποτα, συρρέανε στις παρελάσεις για την εικοστή πρώτη της επέτειο και, εξαιτίας της ηλικίας τους, είχαν αποτελέσει, στις αρχές του πολέμου, τα στελέχη του στρατού, ο οποίος σαρώθηκε μέσα σε λίγες βδομάδες.

Έτσι αυτή η μακρόσυρτη άνοιξη, που πέρασε στις φυλακές συνοδευόμενη από τα εμβατήρια της Νίκης, ήταν η άνοιξη της τιμωρίας για τη γενιά μου. Εμείς, που μας νανούριζαν στην κούνια τραγουδώντας: «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!» Εμείς, που απλώναμε το ηλιοκαμένο παιδικό χεράκι μας για να πιάσουμε τη σάλπιγγα της ομάδας των πιονιέρων και, ακούγοντας την κραυγή: «Έσο έτοιμος!» χαιρετούσαμε «Πάντα έτοιμος!» Εμείς, που μπάζαμε όπλα στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ και προσχωρούσαμε, εκεί στο στρατόπεδο, στο Κομμουνιστικό κόμμα. Εμείς οι ίδιοι ήμαστε τώρα γραμμένοι στα μαύρα κατάστιχα, γιατί, παρ' όλα αυτά, μείναμε ζωντανοί. Όταν αποκόψαμε την Ανατολική Πρωσία, είχα δει ήδη τις θλιβερές φάλαγγες των αιχμαλώτων που γύριζαν – ήταν οι μόνοι θλιμμένοι, ενώ όλοι χαίρονταν ολόγυρά τους – και μου είχε ήδη προκαλέσει κατάπληξη αυτή η θλίψη τους, μ' όλο που δεν είχα ακόμα καταλάβει τους λόγους της. Πηδούσα κάτω και πλησίαζα αυτές τις αυθόρμητα συγκροτημένες φάλαγγες. (Γιατί φάλαγγες; Γιατί βαδίζανε σε σχηματισμό; Κανείς δεν τους ανάγκαζε να το κάνουν, οι αιχμάλωτοι όλων των άλλων εθνών γύριζαν σκόρπιοι! Οι δικοί μας όμως ήθελαν να δείξουν όσο το δυνατό μεγαλύτερη υποταγή...) Τότε φορούσα τις επωμίδες του λοχαγού, και γι' αυτό, αλλά και γιατί έπρεπε να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, δεν κατάφερα να μάθω για ποιο λόγο ήταν όλοι τους τόσο λυπημένοι. Η μοίρα όμως το θέλησε ν' ακολουθήσω κι εγώ τον δρόμο των αιχμαλώτων.....

Γιατί η Σοβιετική Ρωσία είχε απαρνηθεί τα τέκνα της; Τους «περήφανους γιους της Ρωσίας» η Σοβιετική Ρωσία τους είχε ανάγκη μόνο όσο έπεφταν κάτω από τα τανκς και μπορούσε να τους ρίχνει στην επίθεση. Τούς ανακήρυξαν αυτούς τους ανθρώπους σαν προδότες, αλλά έκαναν ένα σημαντικό γλωσσικό λάθος – και οι δικαστές, και οι εισαγγελείς, και οι ανακριτές. Και οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι, και όλος ο λαός, και οι εφημερίδες επανέλαβαν και εδραίωσαν αυτό το λάθος, αποκαλύπτοντας, χωρίς να το θέλουν, την αλήθεια: θέλησαν να τους κατηγορήσουν για προδοσία Πατρίδας, αλλά όλοι, ακόμα και στα δικαστικά έγγραφα, χρησιμοποίησαν την έκφραση προδοσία της Πατρίδας. Συ είπας! Δεν ήταν λοιπόν προδότες, αλλά προδοθέντες. Δεν διέπραξαν αυτοί οι δυστυχισμένοι προδοσία σε βάρος της Πατρίδας, αλλά η υπολογίστρια Πατρίδα διέπραξε προδοσία σε βάρος τους, και μάλιστα ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ.

Την πρώτη φορά τους πρόδωσε από ανικανότητα στο πεδίο μάχης – όταν η αγαπημένη από την Πατρίδα κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσουμε τον πόλεμο: κατέστρεψε τις οχυρωματικές γραμμές, παρέδωσε την αεροπορία στον αφανισμό, ξεχαρβάλωσε τα τανκς και το πυροβολικό, στέρησε τον στρατό από τους ικανούς στρατηγούς του και απαγόρευσε στις στρατιές να αντισταθούν. Και τότε ακριβώς αυτοί οι αιχμάλωτοι αντιμετώπισαν με τα σώματά τους το χτύπημα και σταμάτησαν τη Βέρμαχτ.

Τη δεύτερη φορά τους πρόδωσε, όταν τους άφησε άκαρδα να πεθάνουν στην αιχμαλωσία.

Την τρίτη φορά τους πρόδωσε κυνικά χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα το μητρικό φίλτρο («Η Πατρίδα συγχώρεσε! Η Πατρίδα σας καλεί!») και τους πέρασε τη θηλιά στον λαιμό, στα σύνορα κιόλας. Πολλές βρωμιές έχουν γίνει στη χώρα μας στα χίλια χρόνια που υπάρχουμε σαν κράτος, καμιά όμως δεν συγκρίνεται με αυτή την ατιμία σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων: να προδώσεις τους πολεμιστές σου και ύστερα να τους κηρύξεις προδότες!

Και πόσο εύκολα τους αποκλείσαμε από το σύνολό μας! Μας πρόδωσαν; Αίσχος! Διαγράψτε τους! Τους διέγραψε κιόλας πριν από μας ο Πατερούλης: έριξε τον ανθό των διανοουμένων της Μόσχας στο σφαγείο της Βιάζμα, οπλισμένους με τουφέκια του 1866, και με αναλογία ένα τουφέκι στους πέντε άντρες. Και με μιαν ηλίθια κίνηση του κοντόχοντρου δαχτύλου του, ο Μέγας Στρατηλάτης έστειλε, τον Δεκέμβριο του 1941, πέρα από τον πορθμό του Κερτς – χωρίς κανένα νόημα, μόνο και μόνο για να πετύχει ένα εντυπωσιακό πρωτοχρονιάτικο ανακοινωθέν – εκατόν είκοσι χιλιάδες παλικάρια μας– τόσοι σχεδόν ήταν όλοι οι Ρώσοι στη μάχη του Μποροντινό – και τους παρέδωσε όλους, δίχως μάχη, στους Γερμανούς.

Κι όμως, για κάποιο λόγο, δεν είναι αυτός ο προδότης, αλλά εκείνοι.

Πολλούς πολέμους έκανε η Ρωσία αλλά δεν γνωρίσαμε πολλούς προδότες σ' αυτούς τους πολέμους. Ούτε ρίζωσε ποτέ η προδοσία στην ψυχή του Ρώσου φαντάρου. Και να τώρα, ενώ έχουμε το δικαιότερο καθεστώς του κόσμου, όταν άρχισε ο δικαιότερος πόλεμος, εμφανίστηκαν ξαφνικά εκατομμύρια προδότες ανάμεσα στους πιο απλούς ανθρώπους του λαού. Πώς να το καταλάβει κανείς αυτό; Πώς να το εξηγήσει;

Στο πλευρό μας πολεμούσε εναντίον του Χίτλερ η καπιταλιστική Αγγλία, που τόσο εύγλωττα έχει περιγράψει ο Μαρξ την αθλιότητα και τα βάσανα της εργατικής της τάξης. Γιατί λοιπόν σ' αυτούς βρέθηκε μόνο ένας προδότης σ' αυτό τον πόλεμο – ο έμπορος «λόρδος Χάου – Χάου» – και σε μας βρέθηκαν εκατομμύρια;

Στην εποχή του τσάρου Αλεξέι Μιχαήλοβιτς απονέμανε τίτλο ευγενείας για την καρτερία κατά την αιχμαλωσία! Η ανταλλαγή, η περίθαλψη και η ανακούφιση των αιχμαλώτων ήταν καθήκον της κοινωνίας σε ΟΛΟΥΣ τους πολέμους που ακολούθησαν. Κάθε απόδραση από την αιχμαλωσία θεωρούνταν υπέρτατος ηρωισμός. Σε όλη τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στη Ρωσία γίνονταν έρανοι για τη βοήθεια προς τους αιχμαλώτους μας, επιτρεπόταν στις αδελφές νοσοκόμες μας να τους επισκέπτονται στη Γερμανία και σε κάθε φύλλο τους οι εφημερίδες μας υπενθύμιζαν στους αναγνώστες πως οι συμπατριώτες μας σαπίζουν στη σκληρή αιχμαλωσία. Όλοι οι λαοί της Δύσης έκαναν το ίδιο και σε τούτο τον πόλεμο: δέματα, γράμματα, κάθε είδους βοηθήματα στέλνονταν ανεμπόδιστα μέσα από τις ουδέτερες χώρες. Οι δυτικοί αιχμάλωτοι δεν ταπεινώνονταν εξαρτημένοι από το γερμανικό καζάνι, και μιλούσαν περιφρονητικά στους Γερμανούς φρουρούς. Οι δυτικές κυβερνήσεις παραχωρούσαν στους αιχμάλωτους πολεμιστές τους και τα χρόνια υπηρεσίας και τις σχετικές προαγωγές, ακόμα και τον μισθό τους. Μόνο ο πολεμιστής του μοναδικού στον κόσμο Κόκκινου Στρατού δεν παραδίδεται! Έτσι έγραφε ο κανονισμός – «Ιβάν πλιέν νιχτ» (Ο Ιβάν αιχμάλωτος όχι) φώναζαν οι Γερμανοί από τα χαρακώματά τους – μα ποιος μπορούσε να φανταστεί τι σήμαινε αυτό; Υπάρχει πόλεμος, υπάρχει θάνατος, μα δεν υπάρχει αιχμαλωσία! Να μια ανακάλυψη! Αυτό σημαίνει: πήγαινε εσύ να πεθάνεις, αλλά εμείς θα μείνουμε ζωντανοί. Αν όμως γυρίσεις ζωντανός από την αιχμαλωσία, έστω και με κομμένα πόδια, στηριζόμενος σε δεκανίκια (όπως τόν διοικητή διμοιρίας πολυβολητών Ιβάνωφ), θα σε δικάσουμε.

Μόνο ο φαντάρος μας, που τον είχε απαρνηθεί η πατρίδα του και στα μάτια των εχθρών και των συμμάχων ήταν ο πιο μηδαμινός από όλους, μόνο αυτός άπλωνε το χέρι του στο νερόπλυμα για γουρούνια, που του σέρβιραν στην πίσω αυλή του Τρίτου Ράιχ. Μόνο γι' αυτόν η πόρτα του γυρισμού στο σπίτι ήταν ερμητικά κλειστή, μ' όλο που οι νεαρές ψυχές πάσχιζαν να μην πιστέψουν πως υπήρχε κάποιο άρθρο 58–1–6 και σε καιρό πολέμου δεν προέβλεπε πιο ήπια τιμωρία από τον τουφεκισμό! Επειδή ο Ρώσος φαντάρος δεν θέλησε να πεθάνει από γερμανική σφαίρα, έπρεπε, μετά την επιστροφή του από την αιχμαλωσία, να πεθάνει από σοβιετική!

Στήν Ρωσία των τσάρων, από τόν 17ο αιώνα μέχρι τόν 19ο αιώνα, καταδικάζονταν κρατούμενοι σέ θάνατο καί γίνονταν εκτελέσεις πολιτικών ή ποινικών κρατουμένων, μερικών εκατοντάδων κάθε χρόνο. Στα τριάντα χρόνια από το 1876 ως το 1905 τήν εποχή των μαζικών απεργιών και των ταραχών των αγροτών, εκτελέστηκαν 486 άτομα, δηλαδή περίπου 17 τον χρόνο σε όλη τη χώρα. Στη διάρκεια της πρώτης επανάστασης και της καταστολής της, ο αριθμός των εκτελέσεων αυξήθηκε απότομα, προκαλώντας δάκρυα στον Τολστόι και αγανάκτηση στον Κορολένκο και σε πολλούς άλλους: από το 1905 ως το 1908 εκτελέστηκαν περίπου 2200 άτομα. Πραγματική επιδημία εκτελέσεων, όπως γράφει ο Ταγκάντσεφ.

Καί όμως αυτοί οι αριθμοί φαίνονται μηδαμινοί μπροστά στά εκατομμύρια των εκτελέσεων πού θά ακολουθούσαν μετά την εδραίωση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ο Βλαντίμιρ Ιλιτς (Λένιν) είχε προσθέσει πολλά άρθρα σέ νομοθεσία πού προέβλεπε τόν τουφεκισμό, όπως το άρθρο 69 γιά προπαγάνδα, γιά πρόσκληση σε παθητική αντίσταση προς την κυβέρνηση, γιά μη εκπλήρωση των στρατιωτικών ή των φορολογικών υποχρεώσεων, γιά επιστροφή από το εξωτερικό χωρίς άδεια, κτλ. Ο άνθρωπος πού θαυμάζεται από τήν ελληνική αριστερά, δήλωνε μέ στόμφο:
«Σύντροφε Κούρσκι!
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να επεκταθεί η επιβολή της θανατικής ποινής σε όλα τα είδη της δραστηριότητας των Μενσεβίκων, των Εσέρων, κτλ. Πρέπει να βρεθεί μια διατύπωση που να συσχετίζει αυτή τη δραστηριότητα με την παγκόσμια αστική τάξη.
Με κομμουνιστικούς χαιρετισμούς.
Λένιν.» (Απαντα Λένιν, 5η έκδ. τομ. 45 σελ. 189). Απόσπασμα από τό Αρχιπέλαγος Gulag:

Ποιος νομομαθής, ποιος ιστορικός του ποινικού δικαίου θα μας δώσει συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία για τις εκτελέσεις της περιόδου 1937-1938; Που βρίσκονται τα ειδικά αρχεία, όπου θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τους αριθμούς; Δεν υπάρχουν. Και δεν θα υπάρξουν ποτέ. Ας τολμήσουμε λοιπόν να επαναλάβουμε μόνο τους αριθμούς που κυκλοφορούσαν το 1939 - 40 κάτω από τις καμάρες της φυλακής του Μπουτύρκι και προέρχονταν από διάφορους σημαίνοντες ή μεσαίους πράκτορες του Γιεζώφ, οι οποίοι είχαν περάσει πριν από λίγο καιρό από εκείνα τα κελιά. Αυτοί οι πράκτορες λοιπόν έλεγαν πως σ' αυτά τα δυο χρόνια τουφεκίστηκαν ΜΙΣΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ πολιτικοί κρατούμενοι.

Είναι άραγε απίθανοι αυτοί οι αριθμοί; Αν λάβουμε υπόψη πως οι εκτελέσεις γίνονταν όχι επί δύο χρόνια, αλλά μόνο επί ενάμιση χρόνο, θα έχουμε κατά μέσον όρο 28 χιλιάδες εκτελεσμένους τον μήνα για όλη τη Σοβιετική Ένωση. Μα πόσα ήταν τα μέρη όπου γίνονταν εκτελέσεις; Ο υπολογισμός μας θα είναι πολύ μετριοπαθής, αν πούμε εκατό πενήντα. (Ασφαλώς ήταν περισσότερα. Μόνο στο Πσκώφ, σε πολλές εκκλησίες, τα πρώην κελιά των αναχωρητών στα υπόγεια είχαν μετατροπή από τη Νι-Κα-Βε-Ντε σε θαλάμους βασανιστηρίων και εκτελέσεων. Ακόμα και το 1953 απαγορευόταν να μπαίνουν τουρίστες σ' αυτές τις εκκλησίες. Πριν αρχίσουν τα έργα της αναστήλωσης των εκκλησιών, έβγαζαν από εκεί ολόκληρα καμιόνια με κόκαλα). Μήπως ο αριθμός σας φαίνεται φανταστικός; Μα είναι πολύ κάτω από την πραγματικότητα! Σύμφωνα με άλλες πηγές, ως την 1η Ιανουαρίου 1939 είχαν τουφεκισθεί 1.700.000 άτομα.

Εξι κολχόζνικοι από τα περίχωρα του Τσάρσκογιε Σελό που έφταιξαν γιατί μετά τον θερισμό του κολχόζ (με τα δικά τους τα χέρια) πήγαν και θέρισαν τα σημεία όπου το έδαφος ήταν ανώμαλο, για να εξασφαλίσουν τροφή στις αγελάδες τους. Καί οι έξι αυτοί αγρότες εκτελέστηκαν!

1937. Ο αγρονόμος μιας επαρχίας καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί έκανε λάθος στην ανάλυση του σπόρου των κολχόζ!

1937. Ο Μέλκικωφ, πρόεδρος ενός βιοτεχνικού συνεταιρισμού, καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί στο εργαστήριό του έγινε πυρκαγιά από μια σπίθα μηχανής!.

Στην ίδια φυλακή του Κρέστι, το 1932, περίμεναν τον θάνατό τους: ο Φέλντμαν, γιατί στο σπίτι του βρέθηκε συνάλλαγμα, κι ο Φαϊτέλεβιτς, πρώην μαθητής του Ωδείου, γιατί πούλησε μια μεταλλική ταινία για να φτιαχτούν πέννες. Το πατροπαράδοτο εμπόριο, ο βιοπορισμός και η ψυχαγωγία των Εβραίων, έγιναν κι αυτά αιτία θανατικής καταδίκης!

Δεν πρέπει λοιπόν ν' απορεί κανείς για το γεγονός πως καταδικάστηκε σε θάνατο ένας νεαρός αγρότης από το Ιβάνοβο, ο Γιεράσκα. Στην ανοιξιάτικη γιορτή του Αγίου Νικόλα, ο Γιεράσκα γλέντησε στο γειτονικό χωριό, ήπιε γερά κι έδωσε μια μ' ένα παλούκι στον πισινό - όχι του χωροφύλακα, όχι! - μα του αλόγου του χωροφύλακα! .......

Εκατομμύρια λοιπόν τά θύματα του κομμουνισμού στήν Σοβιετική Ένωση, αλλά καί στόν κόσμο ολόκληρο. Τί από αυτά διδάσκεται στά σχολικά βιβλία, διαβάζεται στίς εφημερίδες ή ακούγεται στήν τηλεόραση; Τίποτα! Δυστυχώς οι νεκροί δέν μπορούν νά μιλήσουν. Μίλησε γιά αυτούς, ο Σολζενίτσιν. Πιστέυω ότι στήν Ελλάδα, όποιοι δηλώνουν αριστεροί καί προοδευτικοί, θά πρέπει προηγουμένως να έχουν διαβάσει τά βιβλία του. Τότε ίσως χάσουν λίγη από τήν έπαρση καί τό καμάρι πού έχουν όταν δηλώνουν ότι είναι αριστεροί καί δημοκράτες. Ευτυχώς οι παππούδες τους απέτυχαν να μας εντάξουν στήν κομμουνιστική διεθνή, τά εγγόνια θά καταφέρουν νά μας εντάξουν στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση;

Πράγα - 1968

Στις πρώτες ώρες του πρωινού της 21ης Αυγούστου 1968, ο σοβιετικός στρατός εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία. Είχαν προηγηθεί γυμνάσια του Συμφώνου της Βαρσοβίας και με αυτή την πρόφαση είχαν συγκεντρωθεί πολυάριθμα σοβιετικά στρατεύματα στα σύνορα της Τσεχοσλοβακίας.

Η σοβιετική κατοχή σήμανε το τέλος για το τσεχοσλοβάκικο κίνημα μεταρρύθμισης, γνωστό ως Άνοιξη της Πράγας. Το κίνημα μεταρρύθμισης σιγόβραζε για χρόνια, λόγω των ανυπέρβλητων οικονομικών προβλημάτων πού γεννούν τά κομμουνιστικά συστήματα, αλλά κυρίως λόγω της λαχτάρας του λαού για σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία του λόγου, κατάργηση της λογοκρισίας, εκδημοκρατισμό, αποκατάσταση των πολιτικών κρατουμένων και ανεξαρτησία. Τον Ιανουάριο του 1968, η κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος είχε αντικαταστήσει τον σκληροπυρηνικό πρώτο γραμματέα Antonin Novotny με τον μεταρυθμιστή Αλέξανδρο Ντούμπτσεκ (Dubcek), ο οποίος προέβη σε εκδημοκρατισμό της χώρας, ελευθερία του τύπου, ενώ απελευθέρωσε αρκετούς πολιτικούς κρατούμενους.

Εν τω μεταξύ, οι κομμουνιστές ηγέτες στην Ανατολική Ευρώπη άρχισαν να εκφράζουν όλο και περισσότερες επιφυλάξεις για τις μεταρρυθμίσεις. Η Μόσχα δυσανασχετούσε σφόδρα και τελικά 300000 σοβιετικοί στρατιώτες, οι οποίοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για τούς σκοπούς της επιχείρησης, μέ 5000 άρματα μάχης, πέρασαν τά σύνορα πνίγοντας στο αίμα την ειρηνική επανάσταση του τσεχοσλοβάκικου λαού. (Φυσικά θα κάνω και πάλι το πικρόχολο σχολιό μου για τους εγχώριους δημοκράτες της συμφοράς, οι οποίοι στα κανάλια τους, μας έχουν δείξει εκατοντάδες φορές τά τάνκς του Παπαδόπουλου στα 1967, αλλά ούτε μία φορά δεν κατάφεραν να υπερνικήσουν το κόμπλεξ πού έχουν και να μας δείξουν ένα από τά χιλιάδες τάνκς πού ένα χρόνο αργότερα, πατούσε πάνω από τα πτώματα των Τσέχων φοιτητών πού αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του κομμουνιστικού ζυγού).

Κρυφοί ραδιοσταθμοί και βιαστικά τυπωμένα τεύχη, παρότρυναν τον λαό να αντισταθεί ειρηνικά στους βάρβαρους εισβολείς. Την ίδια ώρα συλλαμβάνονταν οι ηγέτες της Άνοιξης της Πράγας Ντούμπσεκ, Σβόμποντα και Τσέρνικ και στέλνονταν στην Μόσχα. Στην πλατεία Βανσεσλάς χιλιάδες πολίτες περικύκλωναν τά τανκς, ενώ ο φοιτητής Γιάν Πάλατς γινόνταν μπουρλότο για να διαμαρτυρηθεί για την εισβολή των κομμουνιστικών στρατευμάτων στην χώρα του. Γίνονταν πυρσός για να ζεστάνει την αδιαφορία του ελεύθερου κόσμου και των ισχυρών του πλανήτη. Ένα τεράστιο πλήθος από σημαίες κυμάτιζε και ο Τσεχοσλοβάκικος ύμνος αντηχούσε σε ολόκληρη την Πράγα. Οι πινακίδες των δρόμων είχαν πεταχτεί γιά νά μπερδεύονται οι σοβιετικοί στρατιώτες, ενώ Τσέχοι διαδηλωτές εκσφενδόνιζαν αυγά και μπογιά στα στρατιωτικά οχήματα. Η αντίσταση, οι απεργίες καί οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν γιά εβδομάδες, αλλά μάταια αφού παγιώθηκε πάλι τό ολοκληρωτικό σύστημα. Η άνοιξη τελικά θά έρχονταν ύστερα από δύο δεκαετίες.

Συμμαχία μέ τόν Χίτλερ

Τό 1939, η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τήν σκιά του πολέμου. Η Ναζιστική Γερμανία είχε ήδη προσαρτήσει τήν Αυστρία, καί τόν Μάρτιο ο Γερμανικός στρατός θά παρεύλανε στους δρόμους της Πράγας, χωρίς νά συναντήσει καμμία αντίσταση από τόν τσεχοσλοβακικό στρατό. Οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες της Γαλλίας καί της Μεγάλης Βρετανίας παρακολουθούσαν αμήχανες τίς προσαρτήσεις εδαφών από τήν Γερμανία.

Στίς 23 Αυγούστου 1939, Χίτλερ καί Στάλιν θά αιφνιδίαζαν ολόκληρο τον κόσμο. Ηταν τότε πού οι υπουργοί εξωτερικών της Ναζιστικής Γερμανίας καί της Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, Ρίμπεντροπ καί Μολότωφ θά υπέγραφαν στό Κρεμλίνο, παρουσία του Στάλιν, συμφώνο μή επίθεσης. Οι δύο πλευρές είχαν υπογράψει μυστικό πρωτόκολλο μέ τό οποίο ο Στάλιν αναγνώριζε τίς Γερμανικές πρασαρτήσεις καί ο Χίτλερ αναγνώριζε τίς Ρωσικές αξιώσεις στήν Φιλανδία, τήν Εσθονία, τήν Λεττονία, τήν Λιθουανία καί τήν Βεσαραβία (Μολδαβία). Η συνάντηση αυτή συνοδεύτηκε καί μέ οικονομικές συμφωνίες, όπως εξαγωγές εκ μέρους της Ρωσίας πρώτων υλών καί πετρελαίου πρός τή Γερμανία καί εισαγωγές από τήν δεύτερη, βιομηχανικών προϊόντων. Οι δύο αιμοβόροι δικτάτορες είχαν όμως συμφωνήσει καί κάτι άλλο ακόμα. Τόν διαμελισμό της Πολωνίας ανάμεσα στίς δύο χώρες τους.

Εξόντωση από λιμό στήν Ουκρανία (1932-1933)

Τό 2006, το Ουκρανικό κοινοβούλιο, μέ ένα ψήφισμά του, καταδίκασε τήν γενοκτονία δέκα εκατομμυρίων Ουκρανών, πού προκλήθηκε από πείνα, τήν περίοδο 1932-1933. Εκείνη τήν περίοδο όλοι οι Ουκρανοί αγρότες, ήταν αναγκασμένοι νά εργάζονται από κοινού σέ αγροκτήματα (κολλεκτίβες) καί ενώ οι ίδιοι δέν αποκόμιζαν τίποτα από τήν εργασία τους, ολόκληρη η παραγωγή πήγαινε στό κράτος. Τό 80% των ιδιόκτητων αγροκτημάτων είχε περιέλθει στήν κυριότητα του κράτους, κάτι πού σήμαινε ότι οι περισσότεροι αγρότες είχαν χάσει τίς περιουσίες τους καί τά κτήματά τους από τά οποία ζούσαν. Οσοι τόλμησαν νά αντισταθούν εκτελέστηκαν επί τόπου. Οσοι έκρυβαν τρόφιμα στό σπίτι τους, στέλνονταν στήν Σιβηρία μέ τήν κατηγορία "κλοπή σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας". Ο επερχόμενος χειμώνας βρήκε τούς αγρότες χωρίς τροφή, μέ αποτέλεσμα εκατομμύρια νά σωριάζονται στούς δρόμους καί νά πεθαίνουν από ασιτία καί εξάντληση. Οσοι είχαν δυνάμεις μετανάστευαν πρός τίς πόλεις γιά νά επιβιώσουν. Όσοι, πάλι προσπαθούσαν νά δραπετεύσουν πρός τήν Βεσσαραβία ή πρός τήν Ρουμανία, τουφεκίζονταν από τούς κομμουνιστές ή από τά μέλη της Komsomol.

Σύμφωνα μέ τόν αμερικάνο δημοσιογράφο Thomas Walker, ο οποίος είχε ταξιδέψει στίς ουκρανικές πεδιάδες, η κατάσταση ήταν πέρα ως πέρα τραγική:

«Είκοσι μίλλια νοτίως του Κίεβο, συνάντησα ένα χωριό τό οποίο είχε πλήρως εξοντωθεί από τήν πείνα. Είχε δεκαπέντε σπίτια καί 50 ανθρώπους. Ολα τά σκυλιά καί οι γάτες είχαν φαγωθεί. Σέ μία καλύβα μαγείρευαν σέ μία χύτρα κάτι κόκκαλα καί δέρμα από γουρούνι. Ο τρόπος πού οι υπόλοιποι κάτοικοι παρατηρούσαν αυτή τήν μάζα πού βρίσκονταν στην κατσαρόλα, μαρτυρούσε τό βαθμό της πείνας τους. Σέ ένα παιδάκι τά πόδια καί τά χέρια ήταν σκέτα κόκκαλα, ενώ τό στομαχάκι του ήταν πρησμένο καί διπλάσιο από τό κανονικό του μέγεθος. Ηταν ορφανό καί μέ πήγε καί μού έδειξε τό νεκρό πατέρα του, τόν οποίο είχε καλύψει μέ άχυρα. Δέν μπόρεσε νά τόν θάψει γιατί οι κομμουνιστές είχαν κατασχέσει όλα τά φτυάρια καί τά σκαπτικά εργαλεία. Μού είπε ότι η μητέρα του είχε φύγει μία μέρα από τό σπίτι γιά νά βρεί φαγητό καί δέν είχε ξαναγυρίσει».

Ο Ουκρανός πρέσβης στά Ηνωμένα Εθνη, Valeriy Kuchinsky δήλωσε τό Νοέμβριο του 2003, ότι ο Ιωσήφ Στάλιν συνειδητά, προσπάθησε νά εξοντώσει τόν πιό παραγωγικό κλάδο της Ουκρανικής οικονομίας, πού ήταν ο αγροτικός, μαζί φυσικά μέ τούς διανοούμενους καί τους ιερείς. Σήμερα τό ουκρανικό κράτος κάνει προσπάθειες νά γίνει αποδεκτή από τή διεθνή κοινότητα καί νά αναγνωρισθεί ως γενοκτονία η εξόντωση τόσων εκατομμυρίων αγροτών από τόν Στάλιν. Η σοβιετική εγκυκοπαίδεια τό 1940, στηριζόμενη στή σοβιετική στατιστική υπηρεσία, έγραφε ότι ο πληθυσμός της Ουκρανίας τό 1939, ήταν 28 εκατομμύρια. Δεδομένου ότι τό 1927 ο πληθυσμός ήταν 32 εκατομμύρια, εμφανίστηκε μία μείωση τεσσάρων εκατομμυρίων. Αυτό τό γεγονός της μείωσης του πληθυσμού τό πρόσεξαν στό Κρεμλίνο καί ... φυλάκισαν τούς υπευθύνους καθηγητές της Ακαδημίας Επιστημών του Κιέβου, Ptukha καί Pustokhod οι οποίοι είχαν επιμεληθεί γιά τήν απογραφή του ουκρανικού πληθυσμού.

Γκουλάγκ στήν Κολιμά, Ελληνες - θύματα του Στάλιν

Κολυμά είναι ένας μεγάλος ποταμός πού διασχίζει τήν Απω Ανατολή, στάν βορειοανατολική Ρωσία. Εκεί λοιπόν, τήν δεκαετία του 30, βρέθηκαν διάφορα ορυκτά, μεταξύ των οποίων καί χρυσός, υλικά πολύ χρήσιμα γιά τήν οικονομική ανάπτυξη του κομμουνιστικού κράτους του Στάλιν. Δεδομένου ότι δέν υπήρχαν εθελοντές γιά νά δουλέψουν σέ τόσο δύσκολες συνθήκες εργασίας, στήν αφιλόξενη γή της Σιβηρίας, ο "Πατερούλης" καί οι σύντροφοί του ανακάλυψαν τούς εργάτες, πού θά πήγαιναν στήν περιοχή Κολιμά, θά έκτιζαν πόλεις, σάν τό Μαγκαντάν καί θά δούλευαν 12 έως 16 ώρες τήν ημέρα, γιά νά εξασφαλίσουν τόν ορυκτό πλούτο της "Μητέρας Πατρίδας". Θά τούς έβρισκε ανάμεσα στά εκατομμύρια των πολιτικών κρατουμένων του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Τό 1937, ο κομμουνιστής δικτάτορας, όρισε στόν Νικολάι Γιεζόφ, αρχηγό της NKVD (της μετέπειτα KGB), τό έργο της εξόντωσης των εθνοτήτων πού ζούσαν στήν Ρωσία. Ανάμεσα στίς δεκάδες εθνότητες βρίσκονταν καί η Ελληνική μειονότητα, η οποία αποτελούνταν από τούς Πόντιους πού είχαν γλυτώσει από τό μαχαίρι των Νεοτούρκων. Ο ερευνητής Ιβάν Τζουχά, εγγονός Ποντίου πού εκτελέστηκε στήν Μαριούπολη, κατάφερε μετά από πολυετείς έρευνες νά εντοπίσει τήν διαταγή, η οποία όριζε ότι οι Ελληνες είναι ύποπτοι συνεργασίας μέ τούς Γερμανούς Ναζί καί μέ τούς Άγγλους καπιταλιστές καί γι'αυτό πρέπει νά εξοντωθούν. Συνελήφθησαν περίπου 25000 Ελληνες, γιά νά εργαστούν σάν σκλάβοι στά ορυχεία, ενώ οι υπόλοιποι 300000 εκτοπίσθηκαν στίς στέππες του Καζακστάν. Κατά τήν μεταφορά μέ τά τραίνα, χιλιάδες γέροι καί μικρά παιδιά πέθαναν από τίς κακουχίες καί τήν πείνα. Οι ιστορίες των Ποντίων πού υπέφεραν στά στρατόπεδα συγκέντρωσης των κομμουνιστών είναι εξίσου τραγικές μέ τίς ιστορίες των Εβραίων πού υπέφεραν στά στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, στό Άουσβιτς καί στό Νταχάου. (Ομως πολύ λίγοι σήμερα γνωρίζουν γιά τούς πρώτους, εν αντιθέσει μέ τούς δεύτερους πού αναφέρονται καί στίς εφημερίδες καί στά σχολικά βιβλία καί σέ εκατοντάδες ταινίες του Hollywood. Καί ίσως δέν φταίει μόνο η κομπλεξική ελληνική αριστερά πού αποκρύπτει, μέ τά ΜΜΕ πού ελέγχει, τήν αλήθεια. Φταίει καί η Δύση καί κυρίως η Μεγάλη Βρετανία καί οι ΗΠΑ, πού συμμάχησαν μέ έναν εγκληματία, πολύ χειρότερο από τόν Χίτλερ καί γιά νά αποσιωπήσουν τήν δική τους ευθύνη, αποσιωπούν ταυτόχρονα καί τά εγκλήματα του Στάλιν. Γιατί ο Τσώρτσιλ, γνώριζε. Γνώριζε αφού ο Στάλιν του παινευόταν ότι διέθετε τόν Lazar Kaganovitch, πού ήταν ο δικός του "Himmler" καί ο οποίος είχε εξοντώσει έξι εκατομμύρια Ουκρανούς. Η ειρωνεία είναι ότι στήν δημοκρατική; μας Ευρώπη διώκονται όσοι αμφισβητούν ότι οι Εβραίοι υπήρξαν θύματα ολοκαυτώματος. Τά σαράντα εκατομμύρια θύματα του Στάλιν αλλά και αυτά του Κεμάλ φροντίζει η Ευρώπη μας νά τά ξεχάσουμε. Ισως γιατί καί οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν ευθύνη στίς γενοκτονίες πού διαπράχθησαν από τούς κομμουνιστές καί τους νεότουρκους.)

Σύμφωνα μέ τόν ιστορικό Βλάση Αγτζίδη:

«Οι διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης εντάθηκαν την περίοδο 1937-38 και πήραν τη μορφή εθνικών εκκαθαρίσεων. Την εποχή αυτή άλλαξε ο χαρακτήρας των διώξεων. Μέχρι τότε είχε χαρακτηριστικά πολιτικά και στόχευε στην εξασφάλιση της απόλυτης κυριαρχίας του Στάλιν και της ομάδας του επί του Κομμουνιστικού Κόμματος και της χώρας. Από το 1937, οι διώξεις θα συμπεριλάβουν τις εθνικές μειονότητες που η σταλινική ηγεσία τις θεωρούσε ύποπτες γιατί υπήρχε αντίστοιχο εθνικό κράτος στον "καπιταλιστικό κόσμο". Τέτοιες μειονότητες ήταν οι Ελληνες, οι Γερμανοί του Βόλγα, οι Τάταροι της Κριμαίας, οι Μεσχετίνοι Τούρκοι, οι Κορεάτες της σοβιετικής Απω Ανατολής, οι Τσετσένοι, οι Ιγκουσέτιοι κ.ά.

Ειδικά στην περίπτωση των Ελλήνων, οι διώξεις έλαβαν ολοκληρωτικό χαρακτήρα. Το κύμα διώξεων θα συνεχισθεί μέχρι το 1949. Εκατό χιλιάδες περίπου Ελληνες Πόντιοι του Καυκάσου, κατατάχθηκαν στην κατηγορία των "ειδικώς απελαθέντων" και εξορίστηκαν στην Κεντρική Ασία. Στον εξορισμένο πληθυσμό συμπεριλήφθηκε ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Αμπχάζιας και ο μισός της Ατζαρίας».

Ο Ιβάν Τζουχά λοιπόν συγκέντρωσε στοιχεία γιά πολλούς Ελληνες, σοβιετικής υπηκοότητας, πού είτε εκτελέστηκαν είτε εξοντώθηκαν μέ αργό θάνατο στά στρατόπεδα του θανάτου. (Μόνο στην περιοχή του Ντονέτσκ, στην Κριμαία, από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 5 Φεβρουαρίου του 1938 τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη 3140 Ελληνες. Μέσα σ' ένα μήνα στην Μαριούπολη συνελήφθησαν 8000 Ελληνες και σχεδόν όλοι εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Στο Κρασνοντάρ συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν 5000 καί άλλοι τόσοι στο Βατούμ και το Σοχούμ).

Ο Παναγιωτίδης ήταν κρατούμενος πού δούλευε σέ θερμοκρασία -50 βαθμών Κελσίου καί τά βράδια άκουγε τήν ποντιακή λύρα, τόν κεμετζέ, στόν κοιτώνα του. Επιβίωσε γιατί τρεφόταν μέ ψόφια άλογα, ενώ οι συγκρατούμενοί του πού τρέφονταν μέ μπλιγούρι καί 300 γραμμάρια ψωμί, έπαθαν σκορβούτο καί τυφλώθηκαν από τήν αβιταμίνωση. Ο Γεράσιμος Βαρελάς μέλος του ΚΚΣΕ, συνελήφθη μία νύκτα του καλοκαιριού στό σπίτι του, καί όταν τον πήραν, η γυναίκα του τόν ρώτησε, γιατί παίρνει τό βαρύ πανωφόρι του. Αυτός, σάν μέλος του κόμματος είχε καταλάβει....

Ο Γιωργάκης Στασινόπουλος ήταν διευθυντής σέ εργοστάσιο της Μόσχας. Ενα βράδυ, η γυναίκα του τού τηλεφώνησε καί του είπε νά μήν αργήσει γιατί οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Ο Στασινόπουλος της είπε νά μήν ανησυχεί γιατί "τούς αθώους δέν τούς πειράζουν". Τόν πήραν τό ίδιο βράδυ... Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου ήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία το 1999. Συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας, φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε στις στέπες του Καζακστάν, αλλά, όπως λέει, «στάθηκα τυχερή, γιατί αν με είχαν στείλει στα γκούλαγκ, το πιο πιθανό ήταν να είχα πεθάνει όπως τόσοι άλλοι». Σε ένα από αυτά τα γκούλαγκ εκτελέστηκε ο πατέρας της ως κατάσκοπος των Ελλήνων. Τόν Τριανταφυλλίδη επίτροπο ορθόδοξης εκκλησίας, τόν πήραν καί τόν εκτέλεσαν μέ συνοπτικές διαδικασίες, τόν Δεκέμβριο του 1937.

Ο Γεώργιος Γαβρίλωφ συνελήφθη από τούς Γερμανούς τό 1941 στή νότια Ρωσία, καί τόν έστειλαν σέ καταναγκαστική εργασία στήν Αυστρία. Οταν μετά τό τέλος του πολέμου, επέστρεψε στήν πατρίδα του ελεύθερος, οι κομμουνιστές ...τόν φόρτωσαν σέ τραίνο γιά τήν Κολυμά. Του απήγγειλαν κατηγορία επτά μήνες αργότερα: "Προδοσία της πατρίδας".

Η Βάλια Μουρατίδου ήταν 15 χρονών όταν η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα της, Δημήτρη στο Βατούμι. «Ηταν Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου του 1937, και το πρωί κατεβήκαμε από το χωριό με τον πατέρα μου στο Βατούμι, αυτός για να πάει στη δουλειά του και εγώ στο σχολείο. Δύο ώρες μετά ήρθε ένας θείος μου και μου είπε ότι τον “πήραν”. Τον κράτησαν ένα χρόνο στις φυλακές στο Βατούμι με άλλους Ελληνες. Ολοι τους πιάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία της υπονόμευσης του κράτους και της κατασκοπείας. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες στη φυλακή, τα βασανιστήρια καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί δεν άντεξαν και υπέγραψαν ότι αποδέχονται τις κατηγορίες και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εργασίας. Λόγω των συνθηκών, αναγκαστήκαμε να φύγουμε στην Ελλάδα και αρχές του 1947 ένας εξάδελφος μας έγραψε ότι έμαθε από κάποιον που επέζησε πως “ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν”».

<-Προηγούμενη -- Επόμενη->