Γιατί;

Διάλογος ενός συντρόφου του Ζαχαριάδη, του Αχιλλέα Ζαχαρόπουλου (καπετάν Τούρκου), ο οποίος είχε καταγωγή από τήν Πόλη, όπως άλλωστε καί ο Ζαχαριάδης (1949).

Αχιλλέας Ζαχαρόπουλος - «Σύντροφε αρχηγέ μέ βασανίζει μία σκέψη.»
Νίκος Ζαχαριάδης -«Λέγε ρε Τούρκο.»
-«Αφού ξέραμε τόν συσχετισμό δυνάμεων γιατί πήραμε τά όπλα καί δέν κάναμε πολιτικό αγώνα;»
-«Κρίμα πού είμαστε καί πατριωτάκια, κρίμα πού είσαι καί μορφωμένος. Καί ποιός σού είπε εσένα ότι πηγαίναμε νά πάρουμε τήν ηγεσία. Εμείς δημιουργήσαμε μία ανωμαλία στήν Ελλάδα γιά νά μπορεί ο σύντροφος Στάλιν νά εδραιώσει τό καθεστώς μας στίς χώρες πού τού έδωσε ο Τσώρτσιλ πίσω από τήν πλάτη του Ρούσβελτ.»

Τό Δεκέμβρη του '44, οι κομμουνιστές ήταν παντοδύναμοι. Οι μόνες μή αριστερές οργανώσεις πού είχαν επιβιώσει από τή σφαγή, ήταν ο ΕΔΕΣ, ο οποίος ήταν περιορισμένος στά δυτικά παράλια της Ηπείρου καί ο Φωστερίδης στήν Μακεδονία. Τό εμπειροπόλεμο των ελασιτών, ο βαρύς οπλισμός πού είχαν αρπάξει από τους Ιταλούς, οι άφθονες χρυσές λίρες, πού τούς είχαν στείλει οι Άγγλοι, είχαν ισχυροποιήσει στό έπακρο τό ΚΚΕ. Οι Γερμανοί, είχαν ήδη αποχωρήσει τόν Οκτώβρη καί τό πεδίο ήταν ελεύθερο. Οι διεθνιστές της Αριστεράς όμως είχαν υπολογίσει χωρίς τόν ξενοδόχο. Καί ξενοδόχος ήταν οι ...Μεγάλες Δυνάμεις. Στάλιν, Τσώρτσιλ καί Ρούσβελτ είχαν συμφωνήσει (Τεχεράνη, Μόσχα, Γιάλτα), γιά τίς ζώνες επηρεασμού που θά είχαν στήν Ευρώπη καί η Ελλάδα είχε αποδοθεί στους Αγγλοαμερικάνους. Ετσι ο ιδεολογικός πρόγονος της Αριστεράς πού ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ τούς αριστερούς αντάρτες, κατά τήν διάρκεια της Αντίστασης, ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αντίθετα θά υπαγόρευε στο ΚΚΕ νά υπογράψει όλες τίς συνθήκες (Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα), μέ τίς οποίες η Αριστερά θα παρέδιδε οπλισμό καί έλεγχο εξουσίας στή Δεξιά. Μα έτσι δεν είχε συμφωνήσει μέ τους Αγγλους; Στά επίσημα χαρτιά έπρεπε νά φαίνεται ότι τηρεί τήν συμφωνία.

Όμως, στούς ίδιους τούς ηγέτες του ΚΚΕ, ποτέ δέν είπε ξεκάθαρα νά μήν προχωρήσουν σέ ένοπλο αγώνα, παρά τό μάταιο της υπόθεσης. Μόνο μισόλογα καί αόριστες υποσχέσεις δίδονταν στίς εκκλήσεις των ηγετών της Αριστεράς γιά βοήθεια, μέ αποτέλεσμα νά κάνουν ένα βήμα μπροστά καί ένα βήμα πίσω. Θα έπαιρναν μία απόφαση καί θά τήν άλλαζαν στή συνέχεια. Θα υπέγραφαν μία συμφωνία καί θά μετάνοιωναν αμέσως μετά. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ; Διότι χρειαζόταν διαπραγματευτικά χαρτιά, στίς διεκδικήσεις πού είχε στην Ευρώπη, απέναντι στους καπιταλιστές της Δύσης. Εσείς Αμερικάνοι επεμβαίνετε στήν Ελλάδα; Εγώ θά επέμβω κάπου αλλού. Γι'αυτό έστειλε τόν Ζαχαριάδη. Να αιματοκυλίσει τήν Ελλάδα χωρίς λόγο. Καί τά κατάφερε, αφού το σταλινόσκυλο ο Ζαχαριάδης, επέμενε μέχρι τό 1949, νά πολεμάει μέ δεκαεξάχρονα κοριτσάκια, εναντίον ενός πανίσχυρου εθνικού στρατού 150000 στρατιωτών, ο οποίος είχε καί τήν πλήρη υποστήριξη τής υπερδύναμης των ΗΠΑ.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο του ερευνητή δημοσιογράφου Ν. Μέρτζου, "Σβάρνουτ", πού καταδεικνύουν τήν εγκατάλειψη του ΚΚΕ από τόν Στάλιν καί τά επακόλουθα αυτής πού ήταν οι παλινδρομήσεις καί οι ανοησίες της ηγεσίας του:

«Δεν γνωρίζω αν εις την Ελλάδα εσχηματίσθη πραγματικά αντιπροσωπευτική κυβέρνησις και κατά πόσον πραγματικά η κυβέρνησις εις το Βέλγιον είναι δημοκρατική. Την Σοβιετική Ένωσιν δεν την ηρώτησαν όταν εκεί εσχηματίζοντο αι κυβερνήσεις αυταί. Η Σοβιετική Κυβέρνησις δεν είχε διατυπώσει την αξίωσιν, όπως αναμιχθή εις τας υποθέσεις αυτάς, διότι ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΤΗΝ Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ.»
Μήνυμα του Στάλιν προς τον Churchill (24 Απριλίου 1945). Εξεδόθη επίσημα από το υπουργείο εξωτερικών της Σ. Ενώσεως και κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις "Μέλισσα" (σελ. 395).

Η Θεσσαλονίκη κυριαρχείται από τον ΕΛΑΣ αλλά ο Μάρκος ΠΑΙΡΝΕΙ ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΝΑ ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ!
Ενώ κατά τα Δεκεμβριανά μαίνονταν η μάχη στην Αθήνα, το Κ.Κ.Ε., ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΩΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ, όπου εκρίνοντο τα πάντα, και τις εξαπόστειλε στα... βουνά να κυνηγήσουν τον Ζέρβα και τον Αντών Τσαούς στην Ήπειρο και στην Ανατολική Μακεδονία. Στο μεταξύ στην Θεσσαλονίκη συνέβαιναν εξωφρενικά κυριολεκτικώς πράγματα. Η βορειοελλαδική πρωτεύουσα είχε κατακλυσθεί από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ με τον οποίο ενώθηκαν όλες οι άλλες ένοπλες οργανώσεις του ΚΚΕ. Το Κ.Κ.Ε. κυριαρχούσε πλήρως. Οι Άγγλοι, με έδρα το ξενοδοχείο "Μεντιτερρανέ" ασκούσαν τη δική τους κυριαρχία χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΗΣΕ. Και αυτοί φυγάδευαν τους πατριώτες που κυνηγούσε ο ΕΛΑΣ. Πολλοί εθελοντές έφευγαν υπό την κάλυψη των Άγγλων να πάνε να πολεμήσουν κατά του ΕΛΑΣ στην Αθήνα. Ο Μάρκος, μιλώντας στον "Ελληνικό Βορρά" το καλοκαίρι του 1978, μετά 34 ολόκληρα χρόνια, απεκάλυψε ότι ήθελε να χτυπήσει και να σαρώσει - όπως μπορούσε πράγματι- τους Άγγλους. Αλλά το Κ.Κ.Ε. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΨΕ!

Ο Θανάσης Χατζής, γενικός γραμματέας του ΕΑΜ και Μακεδόνας, γνωρίζει καλά τα πράγματα. Στο βιβλίο του, που μνημονεύσαμε (Η Επανάσταση που χάθηκε γ' τόμος σελ. 391-2) ομολογεί πως έγιναν εξωφρενισμοί. Μετείχε στην Γραμματεία της περιοχής Μακεδονίας μαζί με τον Μάρκο και τον Λεωνίδα Στρίγγο. Συνεπώς το βάρος των ευθυνών πέφτει και στους δικούς του ώμους. Στις αρχές των Δεκεμβριανών το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. δίδει εντολή στην "τρόικα" της Μακεδονίας να εξαπολύσει γενική απεργία διαμαρτυρίας. Γενική απεργία σημαίνει επανάσταση. Αλλά το Κ.Κ.Ε. ΗΤΑΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Εναντίον τίνος έστρεφε την... επανάσταση; ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ.

Η κομμουνιστική ηγεσία είχε πολλά απτά μηνύματα ότι ήταν "εκχωρημένη" στην Αγγλία από τους Ρώσους. Αλλά ποτέ δεν το πίστεψε. Και οδήγησε στην καταστροφή τους οπαδούς της και την Ελλάδα με τις τυχοδιωκτικές αλλά αιματηρότατες ανταρσίες της. Είδαμε πως ο Molotov ειδοποίησε το Κ.Κ.Ε. να πάρει μέρος στις εκλογές του 1946. Εκείνο προτίμησε την αποχή και τον ένοπλο αγώνα κτυπώντας, ανήμερα των εκλογών, το Λιτόχωρο. Είδαμε επίσης ότι το τηλεγράφημα του Δημητρώφ μιλούσε για συνδιαλλαγή, γιατί δεν έπρεπε να αναμένεται βοήθεια. Το 1944 ο στρατάρχης Τολμπούχιν κατακλύζει με τις σοβιετικές στρατιές τα Βαλκάνια και φθάνει στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος στην Βουλγαρία. ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ, ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ. Ο Μήτσος Παρτσαλίδης, που διαδραμάτισε ρόλο πρωταγωνιστή σε εκείνα τα χρόνια, ομολογεί αργότερα (15 Απριλίου 1978) στην "Αυγή" ότι ο Τολμπούχιν είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια. Γράφει: «Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκανε στη Βουλγαρία και προωθήθηκαν ως τα ελληνικά σύνορα, υπεύθυνη αντιπροσωπεία της Κομματικής Οργάνωσης της περιοχής Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ πήγε στη Σόφια και ζήτησε από τον στρατάρχη Τολμπούχιν να μπούνε τα σοβιετικά στρατεύματα και στην Ελλάδα. ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ».

Πιο συγκεκριμένος και απερίφραστος είναι ο σταλινικός Γιάννης Ιωαννίδης, μια από τις ειδεχθέστερες και σκληρότερες μορφές του Κ.Κ.Ε. Αυτός, μετά την Βάρκιζα, έφτασε πρώτος στο Βελιγράδι και, συνεννοούμενος με τον Τίτο και τον Δημητρώφ με το ψευδώνυμο Ντενίσωφ, οργάνωσε τον συμμοριτοπόλεμο. Ο Γιάννης Ιωαννίδης -γνωστός στην κρίσιμη δεκαετία του 1940 σαν "Μπαρμπαγιάννης"- πέθανε πολιτικός εξόριστος στο Βουκουρέστι τον Αύγουστο του 1967 σε ηλικία 67 ετών και αφού δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1952, είχε καθαιρεθεί από το δεύτερο ανώτατο κομματικό αξίωμα του μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Ο Ιωαννίδης λοιπόν αναφέρει ένα διάλογο του με μέλος της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, τον Τσερνίτσεφ: «Τότε ο Τσερνίτσεφ. όχι ο Ποπώφ που ήταν στρατιωτικός, αλλά ο Τσερνίτσεφ που είχε το ψευδώνυμο Νικολάεφ και παλιότερα δούλευε στη σοβιετική πρεσβεία της Αθήνας, μου λέει: "ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΨΗ ΣΑΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΓΓΛΕΖΟΥΣ;". Του λέω ότι εάν παρουσιαστεί ανάγκη φυσικά θα πολεμήσουμε και με τους Εγγλέζους. Μου κάνει ένα μορφασμό πολύ χαρακτηριστικό. Τι σήμαινε αυτό; ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ της απάντησής μου. Εγώ εκείνη τη στιγμή τα έχασα. Είδα ότι αποδοκιμάζομαι. Ο Τσερνίτσεφ δεν μπορούσε να σου πει κάνε αυτό ή εκείνο. Σε καμιά περίπτωση. Αλλά ο μορφασμός του έλεγε καθαρά: Τι μου λες τώρα εσύ. Στραπάτσο. Και ήταν παραμονές της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Άντε τώρα να βρεις άκρη... Ν' αρχίσεις από τώρα τη μάχη με τους Άγγλους ή να αφήσεις για μετά; Ή να δεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και ανάλογα να κανονίσεις;»

Ο Δημ. Βλαντάς, σημαίνων στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος αφηγείται: «Εμείς μπορούσαμε να είχαμε νικήσει από την περίοδο της Κατοχής όταν είχαμε την εξουσία και την παραδώσαμε ηλιθίως. Μπορούσαμε να νικήσουμε και κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αν σωστά διευθύναμε τον ένοπλο αγώνα. ΦΤΑΙΓΑΝΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ και μετά το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στον Παπανδρέου δεν καταλογίζω ευθύνες, γιατί δουλειά του ήταν να πνίξει το κίνημα της εθνικής αντίστασης. Το θέμα δεν είναι τι έκανε ο Παπανδρέου, αλλά τι κάναμε εμείς. Και η ουσία είναι ότι ο Churchill και ο Stalin μοιράσανε τον κόσμο. Κατά τη συμφωνία τους στη Μόσχα, το 80% της Ελλάδος θ' ανήκε στην αγγλική επιρροή και το υπόλοιπο 20% στη ρωσική. Στο βιβλίο μου που έχω για έκδοση, αποκαλύπτω ότι το Σύμφωνο του Λιβάνου δεν είναι ανεξάρτητο από τις συζητήσεις που έκανε η αντιπροσωπεία μας με το Ρώσο πρεσβευτή στο Κάιρο, καθώς και με τον ερχομό αργότερα του περιβόητου Ποπώφ στα βουνά, επικεφαλής της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής. Νικηθήκαμε λοιπόν πρώτον γιατί ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝΕ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και δεύτερον γιατί μέσα στην ηγεσία του ΚΚΕ υπήρχαν προδότες. Ένας απ' αυτούς ήταν ο Σιάντος. Ο Σιάντος ήταν πάντοτε προβοκάτορας και κατά την γνώμη μου πράκτορας της Intelligence Service. Έτσι μπόρεσε και έπαιξε το ρόλο του για να πνίξει το κίνημα της εθνικής αντίστασης στην Κατοχή και μετά στην περιπέτεια του Δεκεμβρίου. Έπαιζε διπλό παιχνίδι εξυπηρετώντας και τα αγγλικά και τα σοβιετικά συμφέροντα ακολουθώντας τη συμφωνία Churchill - Στάλιν».

Είναι προφανές ότι η Γιουγκοσλαβία ήθελε άοπλους τους αντάρτες του ΚΚΕ ώστε να πραγματοποιήσει ευκολότερα την επεκτατική μεγαλοϊδεατική πολιτική της εναντίον της Ελληνικής Μακεδονίας, αν και το Κ.Κ.Ε. ήταν πάντα πρόθυμο να την ξεπουλήσει στους Σλάβους. Ο Δημ. Βλαντάς γράφει σχετικά: «Μελετώντας τις αποφάσεις του Κόμματος από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, καταλήγει κανείς σ' ένα συμπέρασμα: Όταν το Κόμμα ήταν ανεξάρτητο είχε μια επαναστατική γραμμή, μια συνέπεια. Τα χάνει όμως από τη στιγμή που δέχεται επιρροές από το σοβιετικό κόμμα μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη επαφή του Κόμματος με την Κομμουνιστική Διεθνή, του επέβαλλε να πάρει θέση πάνω στο λεγόμενο εθνικό ζήτημα. Αυτή η απόφαση ήταν τελείως τυχοδιωκτική. Την επιβάλαμε στο Κ.Κ.Ε. διότι η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ήθελε να έχει διέξοδο στη Μεσόγειο, αφού πάντα λογάριαζε ότι η Βουλγαρία θα ήταν στο σακί το δικό της. Εφ' όσον η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. προσεχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνή, ήταν πλέον υποχρεωμένη να εφαρμόζει τις αποφάσεις της. Και παραδέχτηκε αυτό το σύνθημα της αυτονομήσεως, που δεν είχε καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Διότι και η Μακεδονία και η Θράκη είναι πέρα για πέρα ελληνικές από την αρχαιότητα, και ο πληθυσμός τους έγινε ακόμα πιο ελληνικός με το εκατομμύριο πρόσφυγες που ήλθαν από τη Μικρά Ασία. ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ;»

Μαρτυρίες λοιπόν κομμουνιστών επικαλείται ο Μέρτζος γιά νά μας αποδείξει το ξεπούλημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος από τόν Στάλιν αλλά καί τό ξεπούλημα της Μακεδονίας, γιά χάρη των Τίτο καί Στάλιν, όποιος δηλαδή προλάβει. Γιατί λοιπόν οι τότε διεθνιστές αιματοκύλισαν την χώρα, αφού τά πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα; Γιατί χάθηκαν χιλιάδες αθώοι; Τήν απάντηση τήν γράφω καί τήν ξαναγράφω. Γιά νά μπορεί ο Στάλιν νά διαπραγματεύεται μέ καλύτερους όρους, στό μοίρασμα της Ευρώπης μέ τούς Αγγλοαμερικάνους. Τον αντέκρουσε κανείς όταν μπήκε μέ τά τάνκς στη Βουδαπέστη το 1956; Τόν αντέκρουσε κανείς στήν Πράγα; Μπορούσαν νά τό κάνουν οι Αμερικάνοι πού είχαν επέμβει απροκάλυπτα στή δική τους υποτελή χώρα, πού ονομάζεται Ελλάς; Στή σκακιέρα των μεγάλων, οι κινήσεις των πιονιών ισοδυναμούν μέ εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, αλλά αυτό είναι τό λιγότερο πού μετράει γι'αυτούς. Τό σημαντικότερο είναι η αρπαγή, η εξουσία καί η δύναμη.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι", ενός άλλου έγκριτου συγγραφέα, του κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη, ο οποίος υπέφερε φυλακίσεις, εξορίες καί βασανιστήρια από τίς κυβερνήσεις της Δεξιάς:

Ο σύγχρονος ερευνητής, έστω και βιαστικός, μένει εμβρόντητος μπροστά στις αλλοπρόσαλλες, ανεδαφικές και συχνά ανεξήγητες, με την κοινή λογική, αποφάσεις των ηγετών του ΚΚΕ σε κρίσιμες στιγμές, σε κρίσιμα προβλήματα. Αναρωτιέται αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό νου, αν διέθεταν στοιχειώδη λογική ή ήταν διανοητικά καθυστερημένοι. Βγαίνουν αίφνης το 1924 στο 3ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος και υιοθετούν το σύνθημα «ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ», προσβάλλοντας βάναυσα το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Γιατί; Για ποιο λόγο; Δεν είχαν συναίσθηση της πράξης τους, δεν είχαν ίχνος πατριωτισμού;

Αργότερα, στην κατοχή, το 1944, το ΚΚΕ είναι πανίσχυρο. Ελέγχει και καθοδηγεί την Εθνική Αντίσταση, κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη χώρα, ουσιαστικά έχει στα χέρια του την εξουσία. Κι όμως οι ηγέτες του, εντελώς ανεξήγητα, ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΖΕΡΤΑΣ με τις οποίες ουσιαστικά υπογράφουν την καταδίκη τους, παραχωρούν την εξουσία στους αντιπάλους. Γιατί; Τόσο ανίκανοι και ηλίθιοι ήσαν; Και ξαφνικά, το Δεκέμβρη, ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ. Σε μια κρίσιμη φάση του Β' παγκοσμίου πολέμου κι ενώ η γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες απειλούσε ολόκληρο το συμμαχικό μέτωπο, οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος κάνουν το μεγάλο βήμα: Αποφασίζουν την ένοπλη σύγκρουση, αποφασίζουν να αναμετρηθούν με την Βρετανική Αυτοκρατορία. Και πάλι ένα πελώριο «Γιατί» αιωρείται αναπάντητο. Και ακολουθούν η Βάρκιζα, ο Εμφύλιος, και τα «Γιατί» συνεχίζουν την ατέλειωτη παρέλαση, χωρίς ποτέ να δίνεται μία λογική, μία πειστική εξήγηση.

Κάπου-κάπου ακούγονται και μερικές θαρραλέες φωνές, όμως κι αυτές κόβονται στη μέση. Κάπου ανοίγουν ρωγμές και η αλήθεια γλιστράει και χάνεται σαν το νερό στην άμμο. Όμως είναι ανάγκη επιτακτική να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, καθαρή και αφτιασίδωτη. Και η αλήθεια είναι πως παρά το μικρό πολιτικό και πνευματικό τους ανάστημα, δεν ήταν ούτε τόσο ανίκανοι ούτε τόσο ηλίθιοι. Απλώς, δεν ξεχνούσαν ποτέ πως ΗΤΑΝ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ, πως το ΚΚΕ ήταν οργανικό τμήμα της ΚΔ και είχαν συνεπώς την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΠΙΣΤΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ. ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ, ΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ. Είχαν ενστερνισθεί βαθύτατα την αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», που σαν πολικό άστρο οδηγούσε τα βήματά τους στο «ανώμαλο και απέραντο πεδίο της ταξικής πάλης». Και ο προλεταριακός διεθνισμός, όπως διδάσκει ο Λένιν, απαιτεί, μεταξύ των άλλων, «την υποταγή των συμφερόντων της προλεταριακής πάλης σε μια χώρα, στα συμφέροντα της πάλης αυτής σ' όλο τον κόσμο».

Ο αμετανοήτος Ζαχαριάδης, το 1950, δήλωνε στην 7η Ολομέλεια: «Για μας, οι αποφάσεις και υποδείξεις του Μπολσεβίκικου Κομμουνιστικού Κόμματος ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ». Τήν περίδο της παντοδυναμίας του ΕΛΑΣ, η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΠΕΥΔΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΖΕΡΤΑΣ, ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ. Με τη συμφωνία του Λιβάνου, τον Μάη του '44, αποδέχεται το σχηματισμό κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΪΡΟΥ. Ακριβέστερα στους ΑΓΓΛΟΥΣ, δεδομένου ότι η κυβέρνηση του Καΐρου ήταν διορισμένη από τους Άγγλους. Και με τη συμφωνία της Καζέρτας, τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, δέχεται να μπει ο ΕΛΑΣ υπό τις διαταγές του Άγγλου «Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι Δυνάμεις», ρίχνει δηλαδή τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό στα χέρια των Άγγλων... Γιατί υπέγραψαν οι Σιάντος - Ιωαννίδης τις συμφωνίες αυτές; Τι τους υποχρέωνε; Πολλοί μίλησαν για ανικανότητα και έλλειψη πολιτικής πείρας των ηγετών του ΚΚΕ. Άλλοι, αργότερα, μίλησαν ακόμα και για προδοσία. Όπως αποδεικνύεται, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Οι Σιάντος - Ιωαννίδης έφτασαν στο Λίβανο και στην Καζέρτα γιατί εκεί οδηγούσαν λογικά οι αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ. και ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΑΦΕΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ.

Αξιόλογη είναι η έρευνα επιτελείου συντακτών του περιοδικού "Επίκαιρα" υπο τή διεύθυνση του Τζών Φρήμαν, σχετικά μέ τήν επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων στή μικρή Ελλάδα. Τό αποτέλεσμα της έρευνας ήταν τό βιβλίο "Ξενοκρατία", στό οποίο διαφαίνεται η πλήρης υποταγή της Αριστεράς στή βούληση του Στάλιν, καί της Δεξιάς στη βούληση της Αγγλίας. Από τή γέννηση του Ελληνικού κράτους, τό 1830 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα είναι πλήρως υποταγμένη στήν υπερδύναμη της Δύσης. Παλαιότερα λεγόταν Μεγάλη Βρετανία καί τώρα λέγεται ΗΠΑ. Ο Καποδίστριας προσπάθησε νά πάει αντίθετα στό ρεύμα καί δολοφονήθηκε. Τήν περίοδο 1944-1949, ουσιαστικά δέν υπήρχε Ελληνική κυβέρνηση καί ακόμα καί ο "Γέρος της Δημοκρατίας" ήταν ένα άβουλο όργανο στά χέρια του Τσώρτσιλ. Αντιγράφω από τό Ριζοσπάστη, τό τηλεγράφημα του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας Τσώρτσιλ στό Βρετανό στρατηγό Σκόμπι: "Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς...5 Δεκεμβρίου 1944" Τότε γιά νά επιβληθεί η Αγγλία χρειαζόταν αυτή η απειλή. Σήμερα οι ηγέτες της κεντροδεξιάς (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), δέν χρειάζονται απειλές. Υπακούουν μέ μεγάλη προθυμία καί δουλικότητα όλες τίς επιταγές της υπερδύναμης. Να μή μας εκπλήσσει λοιπόν ούτε τό ξεπούλημα της Ρωμιοσύνης της Πόλης (1955, 1964), ούτε τό ξεπούλημα της Κύπρου (Αττίλας - 1974, Αννάν - 2003), ούτε η εγκατάλειψη της Β. Ηπείρου, ούτε τά παζάρια γιά τό Αιγαίο καί τή Θράκη, ούτε η νίκη των Σκοπίων στό μακεδονικό ζήτημα. Οι Ελληνες πολιτικοί του χθές ήταν Αγγλόδουλοι, σήμερα είναι Αμερικανόδουλοι καί αύριο προβλέπεται νά γίνουν Τουρκόδουλοι....

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο "Ξενοκρατία":

Την 18 Οκτωβρίου του 1944, έφθανε στην Αθήνα η κυβέρνηση εθνικής ενότητος από την Ιταλία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έξη ημέρες μόλις είχαν περάσει από την αποχώρηση των τελευταίων Γερμανών. Και ενώ οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει την ιλιγγιώδη αλλαγή, η άφιξη της κυβερνήσεως ήταν ένα σύνθημα ελπίδας για ειρήνη, εθνική ενότητα, αναδημιουργία και αναγνώριση των τρομακτικών θυσιών του λαού για τον κοινό αγώνα. Τις ίδιες ώρες από τον "Αβέρωφ" είχαν αποβιβασθεί αθόρυβα δυο ώριμοι άνδρες. Μια Ρολλς - Ρόυς τους ανέμενε στην αποβάθρα. Η υποδοχή στον Πειραιά είχε τελειώσει. Η Ρόλλς - Ρόυς τους ανέβασε από τη λεωφόρο Συγγρού, και τους έφερε στην αγγλική Πρεσβεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, που βρισκόταν ακόμη σε αθλία κατάσταση. Ποιοι ήσαν εκείνοι οι δυο άνδρες; Ο Άγγλος πρεσβευτής Ρέτζιναλ Λήπερ και ο Βρετανός Υπουργός της Μέσης Ανατολής Macmillan. Έξω η απέραντη βουή του πλήθους αποθέωνε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αλλ' ήταν μια κυβέρνηση διακοσμητική. Ήταν η "de jure κυβέρνηση". Την πραγματική, την "de facto" κυβέρνηση την αποτελούσε αυτό το ντουέτο. Η "ντε φάκτο" ξένη κυβέρνηση θα απεφάσιζε και θα κυβερνούσε. Η "de jure" ελληνική κυβέρνηση θα εκτελούσε.

Αλλ' ήσαν μόνον εκείνοι οι δύο Άγγλοι οι αληθινοί κυβερνήτες; Την ίδια περίπου ώρα, ένας τρίτος άνθρωπος είχε αποβιβαστεί από κάποιο στρατιωτικό αγγλικό αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Και με ένα τζιπ κατηφόριζε προς την Αθήνα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πράκτωρ της Ιντέλλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα και όλη τη Μέση Ανατολή. Ο πάτερ Δημήτριος τώρα ήταν ξυρισμένος. Ένας καλόγερος του Αγίου Όρους, που ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος το 1938 τον έχρισε ιερέα και τον τοποθέτησε εφημέριο στο παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού. Ο παπάς εκείνος ήταν ο υπαρχηγός της Intelligence Service στην Ελλάδα, ο λόρδος Μπάλφουρ, γόνος της γνωστής μεγάλης οικογενείας της Αγγλίας που ανέδειξε πρωθυπουργούς και αρχιδικαστές και ναυάρχους. Αυτός προτίμησε να γίνει πράκτωρ της τρομερής οργανώσεως και κατά το 1930 ήρθε από την Πολωνία στην Ελλάδα δια μέσου του Αγίου Όρους, τυλιγμένος στα ράσα του ορθόδοξου κληρικού. Τώρα γύριζε χωρίς γένια και ράσα. Θα ανελάμβανε τη γενική εποπτεία της Intelligence. Και θα ήταν ο τρίτος της "ντε φάκτο" ελληνικής εξουσίας. Τα πλήθη των Ελλήνων όμως δεν ήξεραν αυτούς τους ανθρώπους. Ήξεραν και έβλεπαν τον πρωθυπουργό τους, την κυβέρνησή τους. Και σ' εκείνους συγκέντρωναν τις ελπίδες τους για την επιβίωση, αλλά και την αναγέννηση. Ύστερα από τρεισήμισι ετών εξοντωτική σκλαβιά, ήταν φυσικό να αποζητούν κάτι καλύτερο από τη ζωή τους πριν από τη σκλαβιά. Και προ παντός ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ικανοποίηση, ευημερία. Μια καλύτερη μοίρα κάτω από τον ήλιο. Ποιος όμως θα τους την καθόριζε;

Η μοίρα των Ελλήνων κρινόταν εκείνες τις ημέρες, αλλ' όχι στην Ελλάδα, όχι στην Αθήνα. Σε απόσταση 6.000 χιλιομέτρων προς τα Βορειοανατολικά, στη Μόσχα, στις 10 έως 20 Οκτωβρίου 1944 γινόταν μια κοσμοϊστορική διάσκεψη: Ο Στάλιν και ο Churchill συζητούσαν και παζάρευαν. Τι συζητούσαν; Την τύχη των λαών της Βαλκανικής. Τι παζάρευαν; Το μοίρασμα των λαών αυτών μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας. Και ο Churchill περιγράφει στα απομνημονεύματά του την καταπληκτική σκηνή:
«Απεβιβάσθην εις Μόσχαν το απόγευμα της 9 Οκτωβρίου. Εις τας 10 την νύκτα εκείνην είχομεν την πρώτην σημαντικήν σύσκεψίν μας εις το Κρεμλίνον. Ήσαν μόνον οι Στάλιν, Molotov, ο Eden και εγώ. Ο ταγματάρχης Μπιρς και ο Παυλώφ εξετέλουν χρέη διερμηνέων.
»Η στιγμή ήτο κατάλληλος δια σοβαρόν έργον. Ούτω είπον:
- Ας ξεκαθαρίσωμεν τας υποθέσεις μας εις την Βαλκανικήν. Οι στρατοί μας είναι εις την Ρουμανίαν και Βουλγαρίαν. Έχομεν συμφέροντα, αποστολάς και πράκτορας εκεί. Ας μη εμπλακώμεν εις σύγχυσιν δια μικροζητήματα. Καθ' όσον αφορά εις την Αγγλίαν και την Ρωσίαν, πώς θα σας εφαίνετο να έχετε τα 90% της επιρροής εις Ρουμανίαν και ημείς να έχωμεν τα 90% του ελέγχου εις την Ελλάδα και να τα μοιρασθούμε κατά το ήμισυ εις την Γιουγκοσλαβίαν;
»Ενώ μετεφράζοντο αυτά, έγραφα εις ήμισυ φύλλον χάρτου:
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ρωσία 90% - Οι άλλοι 10%
ΕΛΛΑΣ: ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ (εν συμφωνία με ΗΠΑ) 90% - ΡΩΣΙΑ 10%
ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: 50% - 50%
ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 50% - 50%
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ρωσία 75% - Οι άλλοι 25%
«Έσπρωξα το φύλλον χάρτου προς τον Στάλιν, ο οποίος είχε ήδη ακούσει την μετάφρασιν. Υπήρξε σύντομος σιωπή. Και μετά επήρε το μπλε μολύβι του, εσημείωσε την έγκρισή του και μου το επέστρεψε. Όλα είχαν κανονισθεί εις διάστημα όσον απαιτείται δια να αρχίσωμεν...
»... Μετά ταύτα ηκολούθησε μακρά σιωπή. Το φύλλον χάρτου με την σημείωσιν με το μολύβι ευρίσκετο εις το μέσον της τραπέζης. Κατόπιν είπα:
» - Μήπως θα φανεί κυνικόν, εάν απεκαλύπτετο ότι είχομεν διακανονίσει τα ζητήματα αυτά, τόσον μοιραία δι' εκατομμύρια ανθρώπων, κατά τόσον πρόχειρον τρόπον;
» - Όχι, κρατήστε το, είπεν ο Στάλιν».

Η πρόχειρη εκείνη συμφωνία υπήρξε κοσμοϊστορική. Έβαλε τη σφραγίδα της σε ένα ρευστό κόσμο, μέσα στο χάος του πολέμου ακόμη, με καταπληκτική σταθερότητα. Και είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια απλή αμοιβαία ανταλλαγή απόψεων δύο μεγάλων Δυνάμεων, τηρήθηκε με απόλυτη συνέπεια σαν άγραφος νόμος. Η αρμονία όμως εκείνη μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας σήμαινε ότι ο ελληνικός λαός - όπως και μια άλλη σειρά λαών - μάταια υπέστη τόσες θυσίες στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής. Στα τέσσερα τρομερά εκείνα χρόνια είχαν σφαγιασθεί πάνω από 400.000 Έλληνες στα πεδία των μαχών και των εκτελέσεων και στα ολοκαυτώματα των χωριών. Είχαν υποκύψει στην πείνα και στις πολεμικές κακουχίες άλλοι 1.000.000 Έλληνες. Είχε εξανεμισθεί το 1/3 του εθνικού πλούτου και είχαν θρυμματισθεί τα 60% του παγίου ελληνικού κεφαλαίου. Όλες αυτές τις συσσωρευμένες θυσίες ο λαός τις έπαθε με άγχος, αλλά και με πάθος μέσα στην ατέλειωτη νύχτα, διατηρώντας έναν ασίγαστο πόθο: Να ξαναπλάσει τη ζωή του, το μέλλον του, όπως αυτός νόμιζε και βουλευόταν.

Μα δεν ήξερε τις ενθουσιώδεις ημέρες που απελευθερωνόταν, τις ώρες της έξαλλης χαράς, που ακούνε από το στόμα του πρωθυπουργού του τις επαγγελίες για την αύριο, ότι στη Μόσχα ξένοι άνθρωποι απεφάσιζαν εκείνοι πως θα διαμορφωνόταν η τύχη του. Αλλ' η ιστορική ακρίβεια επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι για μια πρώτη φάση, η αυθαίρετη, βάναυση, κυνική συμφωνία της Μόσχας υπήρξε ευεργετική για την Ελλάδα. Εκείνες τις ημέρες που οι Γερμανοί αναδιπλώνονταν ολοταχώς από τη χώρα μας, η Βαλκανική έκανε πλήρη ανάπλαση. Τα σοβιετικά στρατεύματα την κατέκλυζαν ανατρέποντας στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία τις φιλογερμανικές φασιστικές κυβερνήσεις. Η ανατροπή όμως γινόταν χωρίς πολλές αναστατώσεις. Αφήνοντας για αργότερα τις ριζικές εκκαθαρίσεις, οι Ρώσοι αρκούνταν στην αντικατάσταση μόνον των κυβερνήσεων. Και οι βαλκανικοί στρατοί απλώς άλλαζαν κατεύθυνση: Αντί να μάχονται προς Βορρά και Ανατολάς κατά των Ρώσων, έκαναν απότομη στροφή 180 μοιρών και εμάχοντο προς Δυσμάς κατά των Γερμανών.

Το αποτέλεσμα όμως ήταν πως οι Βούλγαροι που κατείχαν από τον Μάιο 1941 την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, δεν εννοούσαν να παραδώσουν τις αιματοποτισμένες αυτές περιοχές στις ελληνικές αρχές. Ο μηχανισμός της Κατοχής παρέμενε άθικτος και παρά την αποχώρηση των Γερμανών από την άλλη Ελλάδα. Αγωνία κατείχε τότε τους Έλληνες και την υπεύθυνη ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου. Έβλεπαν μιαν ιδιαιτέρως ευνοϊκή μεταχείριση των Βουλγάρων από τους Ρώσους. Και η παρατεινόμενη κατοχή των Βορείων αυτών επαρχιών ερμηνευόταν σαν κατάληψή τους από τη Ρωσία, με την έννοια: Να διατηρήσουν την παραμονή τους οι βουλγαρικές αρχές, για να ενσωματωθούν η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη στη Βουλγαρία, η οποία θα βρισκόταν από τον σοβιετικό έλεγχο. Στις ρευστές καταστάσεις, μακάριος ο κατέχων. Και αλίμονο αν παρέμεναν κατεχόμενες οι επαρχίες αυτές.

Την ανησυχητική εκείνη προοπτική την περιγράφει ως εξής ο Κρις Woodhouse στο βιβλίο του "Μήλον της έριδος": «ΟΤΑΝ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΕΤΕΒΛΗΘΗ, ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΑΠΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΙΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ επιτιθεμένου εναντίον της Γερμανικής κατοχής, ανέκυψεν αμέσως το πρόβλημα των βουλγαρικών στρατευμάτων εις την Ανατολικήν Μακεδονίαν και την Δυτικήν Θράκην. Αι περιοχαί αυταί ήσαν εκτός θεάτρου επιχειρήσεων του Ερυθρού Στρατού, υπό τας διαταγάς του οποίου οι Βούλγαροι, ως ισχυρίζοντο, είχον τεθεί. Η φυσική λύσις ήτο ότι έπρεπε να συμπτυχθούν εντός της προπολεμικής Βουλγαρίας... Αλλ' οι Βούλγαροι προέβαλλον και στρατιωτικά και πολιτικά επιχειρήματα δια να παραμείνουν...»

Και θα παρέμεναν πιθανότατα επί μακρόν. Την 20ή Οκτωβρίου όμως τερματίσθηκε η διάσκεψη της Μόσχας που είχε διαμοιράσει τα Βαλκάνια. Και η σοβιετική κυβέρνηση δεν είχε διάθεση να παραβιάσει τη συμφωνία που μόλις είχε συναφθεί. Στην Ελλάδα καθορίσθηκε η επιρροή της ίση προς 10%. Δεν θέλησε αυτό το 10% να το εξαργυρώσει με την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βουλγάρους, γιατί θα προέκυπτε αμέσως θέμα εκτιμήσεως του βάρους του 10% και θα εδημιουργούντο προστριβές με την Αγγλία. Ούτε ήθελε να επενδύσει σε γεωγραφική μορφή το 10% που εδικαιούτο. Έτσι, ο Στάλιν απεφάσισε αμέσως: Να φύγουν οι Βούλγαροι. Αυτό το αναγνωρίζει και ο Churchill στα απομνημονεύματά του: Ο Στάλιν απεφάσισε να διατάξει τη σύμπτυξη των βουλγαρικών στρατευμάτων από τα ελληνικά εδάφη, μετά την "εμπορικήν συμφωνίαν της Μόσχας" ("Απομνημονεύματα", ελλην. VI, σελ. 198). Και ο Κρις Woodhouse, στο βιβλίο του γράφει «Μόνον δια να ανταποκριθούν εις την επιμονήν της Σοβιετικής Ενώσεως... τα τελευταία βουλγαρικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Ελλάδα την 25η Οκτωβρίου... Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και των γειτόνων της προσωρινώς αποκατεστάθησαν. Τοιαύται ήσαν αι επιθυμίαι της σοβιετικής κυβερνήσεως...»

Η συμφωνία της Καζέρτας -26 Σεπτεμβρίου 1944- προέβλεπε ότι:
«1) ΟΛΑΙ ΑΙ ΑΝΤΑΡΤΙΚΑΙ ΟΜΑΔΕΣ ΑΙ ΔΡΩΣΑΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ.
2) Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΕΤΕΙ ΤΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΥΤΑΣ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΣΚΟΜΠΥ, όστις ωνομάσθη υπό του Ανωτάτου Συμμαχικού Στρατηγείου Στρατηγός Διοικών τας Δυνάμεις εν Ελλάδι.
3) ...Οι αρχηγοί των Ελλήνων ανταρτών θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειραν των υπ' αυτούς μονάδων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα χαρακτηρισθή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.
4) Όσον αφορά τας Αθήνας, ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.
5) Τα Τάγματα Ασφαλείας θεωρούνται ως όργανα του εχθρού. Θα χαρακτηρισθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός εάν παραδοθούν συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.
6) Όλαι αι ανταρτικαί ελληνικαί δυνάμεις, προς τον σκοπόν όπως τεθεί τέρμα εις τας διαμάχας του παρελθόντος, δηλούν ότι θα σχηματίσουν Εθνικήν Ένωσιν ίνα συντονίσουν την δράσιν των δια το καλύτερον συμφέρον του κοινού αγώνος».

Η ασυγκρίτως ισχυρότερη δύναμη ανταρτών ήταν του ΕΛΑΣ. Την ημέρα της Απελευθερώσεως παρέτασσε 10 μεραρχίες με συνολική δύναμη 48.000 ενόπλων έναντι 4 μεραρχιών του Ζέρβα συνολικής δυνάμεως 7.000 ανδρών και λίγων εκατοντάδων ανδρών της άκρας δεξιάς ομάδος του Τσαούς Αντών στην Αν. Μακεδονία. Δέχθηκε όμως με τη συμφωνία της Caserta να έχει Άγγλο αρχιστράτηγο, στις διαταγές του οποίου να υπακούει, να ενοποιηθεί με το στρατό του Ζέρβα και να μη θίξει την περιοχή της πρωτευούσης.

Οι υποχωρήσεις αυτές δείχνουν πως υπήρχε η υποδομή της συνεργασίας, πάνω στην οποία θα μπορούσαν να οικοδομηθούν η εθνική ενότης και η δημοκρατία. Αρκεί να μην τίναζαν στον αέρα αυτή την υποδομή άλλες δυνάμεις που, αντί της εθνικής ενότητος, επεδίωκαν την εφαρμογή του "διαίρει και βασίλευε". Αντί της δημοκρατίας, τη βιαία κυριαρχία μιας μερίδας πάνω σε όλο τον λαό. Και οι δυνάμεις αυτές βρέθηκαν. Βρέθηκαν και - φευ - επεκράτησαν. Δεν ήσαν δυνάμεις του εσωτερικού. Ήσαν δυνάμεις έξωθεν. ΗΣΑΝ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΞΕΝΕΣ.

Αυτές οι δυνάμεις δεν ήσαν άλλες, βέβαια, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΜΕ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ, που είχαν αναλάβει το "βέτο" στον ελληνικό χώρο. Και καθώς ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε αναγκασθεί να εκχωρήσει στον Στάλιν το μέγιστο μέρος της Βαλκανικής ήταν αποφασισμένος να κρατήσει με κάθε θυσία το τμήμα που του εναπέμενε: Την Ελλάδα. Αυτή αποτελούσε πια το βρετανικό προγεφύρωμα στη χερσόνησο των Βαλκανίων. Αν έχανε και την Ελλάδα, θα έχανε το παν στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κατά τον Churchill όμως ο καλύτερος τρόπος να κρατήσει το ελληνικό προγεφύρωμα δεν ήταν η αποκατάσταση της εθνικής ενότητος και της δημοκρατίας, αλλ' η βιαία συντριβή της αριστεράς και η εξ ίσου βιαία, μονόπλευρη κυριαρχία της δεξιάς υπό την βρετανική αιγίδα. Δεν τον συνέφερε συνεπώς η συνδιαλλαγή και η ομαλότητα, διαμέσου της οποίας η αριστερά πιθανόν να διεκδικούσε νομίμως την εξουσία. Τον συνέφερε η διαίρεση της Ελλάδος (η σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς), ο εμφύλιος πόλεμος. Και επειδή η δεξιά ήταν ουσιαστικώς άοπλη, ανοργάνωτη, σε διάλυση, ανίκανη να αναλάβει τη δυναμική αντιμετώπιση του ΕΑΜ, θα επενέβαινε ο αγγλικός στρατός. Σχέδιο απλούστατο και ανάγλυφο.

Έτσι ο Churchill βάδιζε προς τη σχεδιασμένη ένοπλη σύγκρουση. Ο ίδιος αποκαλύπτει την πολιτική του στα Απομνημονεύματά του. Και παρά την προσπάθεια συγκαλύψεως των πραγμάτων, γράφει (VI, σελ. 249): «...Η στιγμή να δοκιμάσωμεν ό,τι ετακτοποιήσαμεν έφθασεν. Εις την σύσκεψιν της Μόσχας επληρώσαμεν πολύ ακριβά την ρωσικήν αποχήν... Την 7ην Νοεμβρίου έγραφα εις τον Υπουργόν των Εξωτερικών τα κατωτέρω: "Κατά την γνώμη μου ΕΦ' ΟΣΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΣΟΝ ΑΡΚΙΒΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΔΡΑΣΕΩΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, δεν θα έπρεπε να διστάσωμεν κα θόλου να χρησιμοποιήσωμεν βρετανικά στρατεύματα δια να υποστηρίξωμεν την υπό τον κ. Παπανδρέου Βασιλικήν Ελληνικήν Κυβέρνησιν. Αυτό σημαίνει ότι βρετανικά στρατεύματα θα πρέπει βεβαίως να επέμβουν δια να καταστείλουν ενεργείας διασαλεύσεως της τάξεως. Περιμένω οπωσδήποτε σύγκρουσιν με το ΕΑΜ και δεν θα πρέπει να την αποφύγωμεν εφ' όσον θα έχωμεν επιλέξει καλώς το έδαφος της συγκρούσεως».

Πιστεύω ότι η απάντηση στό ερώτημα "ΓΙΑΤΙ;" , έχει πλέον δοθεί. Έκτοτε, οι δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδος (συμπεριλαμβανομένου φυσικά του ΠΑΣΟΚ), με δεδομένη τη σχέση υποτέλειας της χώρας μας έναντι των Αγγλοσαξώνων, θά συνεχίζουν νά τους υπηρετούν πρόθυμα καί πιστά. Τό επαναλαμβάνω ιδιαίτερα γιά τούς οπαδούς των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι με γνώμονα προσωπικά συμφέροντα καί ρουσφέτια, συνεχίζουν νά στηρίζουν τό πουλημένο πολιτικό κατεστημένο, αδιαφορώντας γιά τή μοίρα των επόμενων γενεών, αδιαφορώντας γιά τή μοίρα της Ελλάδος.

Μου προξενεί βέβαια μεγάλη απορία, η λαγνεία του ΚΚΕ πρός τόν Στάλιν. Εναν Στάλιν τόν οποίο τόν καταδίκασε τό ίδιο το ΚΚΣΕ, μετά τόν θάνατό του. Εναν ψυχοπαθή εκληματία πού δολοφόνησε εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο αντιφρονούντες όσο καί μέλη του ίδιου του κόμματός του, όπως π.χ. ο πατέρας Κολοζώφ. Μόνο οι δικοί μας οι διεθνιστές ακόμα δέν τολμούν ακόμα νά ψελλίσουν κάτι γιά τήν προδοσία του "Πατερούλη", πρός αυτούς πού είχαν εκατόμβες νεκρών κατά τή διάρκεια του εμφυλίου. Τί γίνεται σύντροφοι; Γιατί τόση αγάπη; Μού θυμίζει τόν έρωτα της Ρεπούση καί του Συνασπισμού πρός τόν Κεμάλ Ατατούρκ καί τήν Τουρκία.

Αναίμακτη αποχώρηση των Γερμανών

«Τι όφελος θα είχαν οι Έλληνες με το να παρενοχλούν και να καθυστερούν τον εχθρό, από τον οποίο ανυπομονούσαν τόσο πολύ ν' απαλλαγούν, όσο θα ανυπομονούσε τότε κι εκείνος να φύγει;»
Δεσποτόπουλος, πολιτικός σύμβουλος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.

Από τόν Μάϊο του 1944, άρχισε νά μετράει η αντίστροφη μέτρηση γιά τήν αποχώρηση των Ναζί από τήν Ελλάδα. Πολλοί Ελληνες, γιά νά γλυτώσουν από τά μαρτύρια καί τίς σφαγές των ελασιτών ή γιά νά πάρουν εκδίκηση γιά τόν χαμό δικών τους ανθρώπων, κάνουν τό σφάλμα καί κατατάσονται στά Τάγματα Ασφαλείας, πού είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση Ράλλη - πατέρα του μετέπειτα πρωθυπουργού της Ελλάδος - προκειμένου νά αντιμετωπίσει τούς κομμουνιστές αντάρτες. Στήν Πελοπόννησο έγιναν πολλές συγκρούσεις ταγματασφαλιτών καί ελασιτών. Εκείνο όμως πού είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι τόσο οι Βρετανοί όσο καί ο ΕΛΑΣ δέν ενδιαφέρθηκαν νά συγκρουστούν μέ τούς υποχωρούντες Γερμανούς, ο καθένας γιά τούς δικούς του λόγους. Οι Αγγλοι ήθελαν νά φύγουν οι Γερμανοί ανενόχλητα, ώστε νά επιβραδύνουν τήν ακάθεκτη προέλαση του Κόκκινου Στρατού πρός τήν Κεντρική Ευρώπη, ενώ οι Κομμουνιστές ήθελαν νά απαλλαγούν γρήγορα από τούς Γερμανούς καί νά κυριαρχήσουν σέ ολόκληρη τήν Ελλάδα, πρίν αποβιβασθεί αξιόλογος βρετανικός στρατός καί τούς παρεμποδίσει. Βρώμικα παιχνίδια εις βάρος του λαού πού υπέφερε τά πάνδεινα από τούς ναζιστές. Παρακάτω, διαβάζουμε απόσπασμα από τό αφιέρωμα του Ριζοσπάστη στόν "Δημοκρατικό Στρατό":

Να, πώς περιγράφει το γεγονός ο Αλμπερτ Σπέερ, υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ, σε συνέντευξή του στον Β. Μαθιόπουλο, που είχε δημοσιευτεί στο "Βήμα" στα 1976: "Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος, που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του Γενικού (γερμανικού) Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε όλο τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα ΧΩΡΙΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΝΟΧΛΗΣΗ. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομυθίες. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν στρατό από τα ελληνικά νησιά καί πέρασαν ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο."

Η απάντηση των Σοβιετικών ήταν ο Δεκέμβρης του 44. Από τή μία ήθελαν νά καθηλώσουν στην Ελλάδα, όσες περισσότερες βρετανικές δυνάμεις μπορούσαν καί από τήν άλλη νά εξασφαλίσουν άλλοθι γιά τίς δικές τους μελλοντικές παρεμβάσεις σέ χώρες της Βαλκανικής καί της Κεντρικής Ευρώπης. Τά Δεκεμβριανά πού θά ακολουθούσαν μετά τήν αποχώρηση των Ναζί, οφείλονταν στήν υπόγεια διαμάχη των Ρώσων καί των Αγγλών. Ας δούμε όμως τά γεγονότα πού εκτυλίχθηκαν τό 1944, μέχρι τήν απελευθέρωση της 12ης Οκτωβρίου. Βούλγαροι καί Γερμανοί συνέχιζαν τό δολοφονικό τους έργο, στίς ζώνες κυριαρχίας τους. Η πείνα καί τό κρύο συμπλήρωναν τά δεινά των κατακτητών, ενώ η αλληλοεξόντωση σπάραζε τή δόλια Ρωμιοσύνη. Παρά τίς δυσκολίες, η Σ.Σ.Α. (Συμμαχική Στρατιωτική Αποστολή) κατόρθωσε να συγκεντρώσει αντιπροσώπους από τίς τρείς μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ καί ΕΚΚΑ καί νά υπογράψουν στίς 29 του Φλεβάρη 1944, συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, (Συμφωνία της Πλάκας). Υποχρεώνονταν μόνο νά πολεμούν τόν κοινό εχθρό, στίς περιοχές πού ήλεγχε η καθεμία. Από ελληνικής πλευράς υπέγραψε ο Κρίς Woodhouse, ο οποίος σάν άλλος Λώρενς της Αραβίας αισθανόνταν πιότερο αντάρτης παρά Αγγλος στρατιωτικός, ενώ απο πλευράς συμμάχων υπέγραψε ο Wines.

Ομως μόλις ένα μήνα αργότερα, τό ΚΚΕ έφερνε νέα σύννεφα ανησυχίας στόν ορίζοντα, μέ τήν ίδρυση μίας κυβέρνησης του βουνού, τήν λεγομένη Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθερώσεως (ΠΕΕΑ), τήν οποία ανεγνώρισε αμέσως τόσο ο Στάλιν όσο καί ο Τίτο. Στην ΠΕΕΑ ηγετική θέση είχαν οι Μπακιρτζής, Σβώλος, Αγγελόπουλος, Μάντακας, Γαβριηλίδης, Τσιριμώκος καί Σιάντος. Ταυτόχρονα στήν Αίγυπτο, αριστεροί στρατιώτες εστασίασαν, πέταξαν τους αξιωματικούς τους στήν θάλασσα καί αξίωσαν τήν παραίτηση του Πρωθυπουργού Τσουδερού. Ο Σοφοκλής Βενιζέλος εσχημάτισε νέα κυβέρνηση καί στίς 17 Απριλίου αντιπρόσωποι των τριών αντιστασιακών οργανώσεων έφθαναν στό Κάιρο γιά νά συζητήσουν γιά τόν σχηματισμό Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος. Εκείνη όμως η μέρα ήταν η τελευταία γιά τόν άψογο στρατιώτη Συνταγματάρχη Ψαρρό, ο οποίος παραδόθηκε στούς μαυροσκούφηδες του Αρη, τό διαβόητο "Τάγμα Θανάτου" καί οι οποίοι κατά τήν προσφιλή τους μέθοδο, ΕΣΦΑΞΑΝ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ 5/42, ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ. Οι διασωθέντες αξιωματικοί θά έσπευδαν να καταταγούν στά Τάγματα Ασφαλείας των Πατρών γιά νά πάρουν εκδίκηση γιά τούς νεκρούς τους συντρόφους. Στήν Πελοπόννησο ίδια μοίρα είχαν οι οργανώσεις ΕΣ καί ΕΟΑ, στήν Κεντρική Ελλάδα η ομάδα του Αθω Ρουμελιώτη καί στήν Βόρεια Ελλάδα η ΠΑΟ. Τήν συμφωνία πού είχαν υπογράψει οι αριστεροί, στήν Πλάκα της Ηπείρου, τήν καταπατούσαν όπως θά καταπατούσαν ΟΛΕΣ τις μεταγενέστερες συμφωνίες. Την άνοιξη του '44, ο ΕΛΑΣ δέσποζε σέ όλη σχεδόν τή χώρα, ενώ κυρίως στην Πελοπόννησο μάχοταν μέ τά Τάγματα Ασφαλείας, τά οποία πολεμούσαν μέ γερμανικό οπλισμό.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΒΕΡΩΦ-ΤΟΣΙΤΣΑ

"ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ!"

Εξάλλου, ο ΕΛΑΣ εκλήθη να αντιμετωπίση και έναν άλλον εχθρό, που κατά βάθος ήταν δημιούργημα των προκλητικών ενεργειών του: τα Τάγματα Ασφαλείας.

Η κατοχική Κυβέρνηση (επρόκειτο περί της τρίτης -Τσολάκογλου, Λογοθετοπούλου, Ράλλη) τα είχε δημιουργήσει για να αντιμετωπίση τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ. Δημιουργημένα από μια κατοχική Κυβέρνηση και με την υλική βοήθεια των Γερμανών, δεν ήταν δυνατό να είναι συμπαθή στο λαό. Παρ' όλα αυτά, όμως, έγιναν συμπαθή όταν ο ΕΛΑΣ ΕΞΑΠΕΛΥΣΕ ΕΝΤΟΝΟ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ. Επιπλέον, τα Τάγματα περιελάμβαναν και μερικούς λαμπρούς αξιωματικούς που είχαν κατορθώσει να διασωθούν όταν οι ένοπλες ομάδες τους αντιστάσεως είχαν συντριβή από τον ΕΛΑΣ. Αργότερα, τα Τάγματα Ασφαλείας έχασαν εντελώς το κύρος τους και προεκάλεσαν το μίσος του πληθυσμού, γιατί οι ναζί χρησιμοποίησαν ορισμένα από αυτά, ιδίως στην Αθήνα, κατά τη συγκέντρωση Ελλήνων που απεστέλλοντο στη Γερμανία για καταναγκαστική εργασία.

Στην αρχή όμως του αδελφοκτόνου αγώνος, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας θεωρούσαν ότι ήταν οι προστάτες ενός ταλαιπωρημένου λαού. Αισθάνονταν ότι ο λαός τους υπεστήριζε. Έβλεπαν ότι είχαν ικανούς ηγέτας και ότι ήταν καλά οπλισμένοι. Ήταν επιθετικοί. Ο ΕΛΑΣ πλήρωσε ακριβά την ύπαρξή τους, ιδίως στην Πελοπόννησο και την Αττική. Ήταν, για το ΕΑΜ, η άλλη όψη του νομίσματος.

Στην Πελοπόννησο, τα Τάγματα Ασφαλείας, διοικούμενα καλά και βοηθούμενα από τον πληθυσμό, είχαν κατορθώσει να επιβληθούν σε όλες τις πόλεις, σ' έναν ορισμένο αριθμό χωριών και στους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους. Επρόκειτο -εκτός της Ηπείρου- περί της μόνης περιοχής, που δεν τελούσε υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ.

Ο Άρης εξόρμησε κατά της Πελοποννήσου για να εξολοθρεύση τα Τάγματα Ασφαλείας και να αποκαταστήση το κύρος και την ισχύ των συντρόφων του. Προχώρησε αργά για να οργανωθή καλά, και από τις 2 Σεπτεμβρίου ως τις τελευταίες ημέρες του μηνός εκείνου (δηλαδή όταν στην Αίγυπτο σχηματιζόταν η Κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητος...) επετέθη κατά των πόλεων και των μεγάλων χωριών της Νοτιοδυτικής Πελοποννήσου. Η Καλαμάτα, η Πύλος, ο Μελιγαλάς, οι Γαργαλιάνοι και άλλες πόλεις υπήρξαν τα θέατρα σκληρών μαχών και ακόμη σκληρότερων "κυρώσεων".

Οι ανθρωποσφαγές υπήρξαν άνευ προηγουμένου. Η μεγαλύτερη από όλες ήταν η σφαγή του Μελιγαλά, που έγινε μεταξύ 12 και 16 Σεπτεμβρίου: 1.450 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, και περί τους 50 αξιωματικούς και άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας, εκτελέσθηκαν, και ερρίφθησαν σ' ένα μεγάλο πηγάδι, που σκεπάσθηκε με χώμα. Τίποτε δεν φαινόταν να μπορή να σταματήση αυτό το κύμα της τρομοκρατίας. Οι αντιπρόσωποι της Σ.Σ.Α. παρίσταντο ανίσχυροι θεαταί και περιορίζοντο να αναφέρουν τα γεγονότα στην Ανωτάτη Διασυμμαχική Διοίκηση της Μέσης Ανατολής. Τελικά, η Κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητος, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου, με την έδρα της πάντοτε κοντά στην Καζέρτα, έκαμε μια δοκιμή: απέστειλε επί τόπου ένα από τα σημαίνοντα μέλη της.

Το απόγευμα της 27ης Σεπτεμβρίου, ημέρας κατά την οποία είχαν γίνει πολλές εκτελέσεις σε όλη την περιοχή, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος απεβιβάσθη στην Καλαμάτα. Ο Άρης απουσίαζε, γιατί προετοίμαζε την πολιορκία της Τριπόλεως, στο κέντρο της Πελοποννήσου. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έσπευσε να τον συναντήση στο σταθμό της διοικήσεώς του. Έφθανε εγκαίρως για να αποτρέψη μεγάλη αιματοχυσία. Και επρόκειτο να είναι μεγάλη η αιματοχυσία, γιατί από το ένα μέρος ο Άρης και οι "Μαυροσκούφηδες" ήθελαν να καταλάβουν οπωσδήποτε την Τρίπολη, αλλά, από το άλλο μέρος, ο πληθυσμός της πόλεως και τα Τάγματα Ασφαλείας, που εκεί διέθεταν και πυροβολικό, είχαν αποφασίσει να αγωνισθούν μέχρις εσχάτων.

Ο Κανελλόπουλος, όμως, κατόρθωσε να ματαιώση την αιματηρή σύγκρουση. Επικαλούμενος το Σύμφωνο της Καζέρτας, που είχε μεταδοθή δια του BBC, πείθοντας τα Τάγματα Ασφαλείας να καταθέσουν τα όπλα και να φύγουν για ένα νησί, και εμφανιζόμενος μέσα στην πόλη δίπλα στον Άρη -πράγμα που του στοίχισε αργότερα πολλές άδικες κατηγορίες- κατόρθωσε να αποφύγη την αιματοχυσία, που επρόκειτο να είναι η μεγαλύτερη από όσες είχαν σημειωθή ως τότε στον αδελφοκτόνο αγώνα.

Εν τω μεταξύ στήν Αίγυπτο, μέ τή συμπαράσταση των Βρετανών, ο ναύαρχος Βούλγαρης έθετε τέρμα στη στάση του Ναυτικού καί στίς 26 Απριλίου την κυβέρνηση αναλάμβανε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Υπο την προεδρία του καί μέ συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων έγινε στό Λίβανο, τό τετραήμερο 17-20 Μαΐου, διάσκεψη από τήν οποία προέκυψε η "Συμφωνία του Λιβάνου". Η συμφωνία αυτή όριζε:

1. Την ανασύνταξη και πειθάρχηση των ενόπλων Ελληνικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής υπό την σημαίαν της Ελληνικής Πατρίδος.
2. Την ενοποίηση και ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ της Ελευθέρας Ελλάδος καθώς και την κινητοποίηση όλων των μαχητικών δυνάμεων του Έθνους εναντίον των κατακτητών.
3. Την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εις την ελληνικήν ύπαιθρον και την παγίωση της προσωπικής ασφαλείας και της πολιτικής ελευθερίας του λαού, όταν και όπου ο κατακτητής αποσύρεται.
.........
6. Την επιβολή σκληρών κυρώσεων κατά των προδοτών της πατρίδος και κατά των εκμεταλευτών της δυστυχίας του λαού μας.
8. Την ΠΛΗΡΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝ. Αι μεγάλαι υπηρεσίαι και αι μεγάλαι θυσίαι μας, τα ολοκαυτώματα της πατρίδος μας δεν ημπορούν να έχουν άλλην δικαίωσιν ειμή την δημιουργίαν μιας νέας ελευθέρας και μεγάλης Ελλάδος.
.........

Ηταν μία επανάληψη του "Συμφώνου της Πλάκας" καί από αυτή προέκυπτε κυβέρνηση Παπανδρέου, στήν οποία συμμετείχε και η Αριστερά μέ πέντε υπουργεία. Τό ΚΚΕ μέ τή ίδια ευκολία μέ τήν οποία υπέγραψε τή συμφωνία στο Λίβανο, μέ τήν ίδια ευκολία τήν απέρριψε λίγο αργότερα. Το καλοκαίρι αφίχθη στό στρατηγείο του ΕΛΑΣ στή Δυτική Θεσσαλία, σοβιετική αποστολή μέ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ποπώφ, ενώ τό Σεπτέμβριο ολόκληρη η Βαλκανική κατακλύζονταν απο τόν Ερυθρό Στρατό. Στή Μακεδονία, οι Βούλγαροι στρατιώτες κοιμήθηκαν φασίστες, καί τό πρωΐ έβαλαν τό αστέρι, καί μετεβλήθησαν σέ κομμουνιστές. Ο στόχος όμως δεν άλλαξε. Καί αυτός ονομαζόταν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Τελικά, ο Κόκκινος Στρατός, στήν Ελλάδα δέν μπήκε καί αυτό είναι κάτι πού οι Ελληνες κομμουνιστές, πεισματικά αρνήθηκαν να το κατανοήσουν. Οι μόνοι σοβιετικοί, πού πέρασαν τά σύνορα ήταν αυτοί οι δέκα της σοβιετικής αποστολής, οι οποίοι σύμφωνα μέ τόν Κρίς δέν μπορούσαν νά εξασφαλίσουν ούτε τή βότκα τους γιά να πιούν. Πολύ περισσότερο, δέν εξασφάλισαν ούτε ένα γραμμάριο χρυσό, ούτε μία σφαίρα για τούς Ελληνες συντρόφους τους.

Τόν Οκτώβρη του 1944, οι Γερμανοί αρχίζουν να αποσύρονται από την κατεχομένη Ελλάδα, κάτω από τα συντριπτικά πλήγματα των Συμμάχων σε όλα τα Μέτωπα. Αμερικάνοι καί Αγγλοι προελαύνουν από τίς ακτές του Ατλαντικού, ενώ οι Σοβιετικοί μετά τη γιγαντιαία μάχη του Στάλινγκραντ και την ηρωική αντίσταση του Λένινγκραντ, ξεχύνονται ακάθεκτοι προς την Δύση. Στο μεταξύ το ΚΚΕ, μετέχει στην εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου με Πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, μετά το Συνέδριο του Λιβάνου τον Μάιο του 1944, και εντάσσει τον ΕΛΑΣ υπό το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, που διοικούν οι Άγγλοι με τον στρατηγό Ουίλσων. Αργότερα, με την Συμφωνία της Καζέρτας τό Σεπτέμβρη του 1944, ο ΕΛΑΣ αναγνωρίζει ως ανώτατο στρατιωτικό διοικητή του τον Άγγλο στρατηγό Σκόμπυ υπό τον οποίο υπάγονται και όλες οι άλλες ελληνικές δυνάμεις (ΕΔΕΣ, ορεινή ταξιαρχία του Ρίμινι, Ιερός Λόχος).

Δεκεμβριανά, 1944

«Τότε ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν είχε την πληροφόρηση, καί στα μάτια μου όλοι αυτοί παρουσιάζονταν γιγάντιοι.
Και αργότερα είδα ότι όλοι αυτοί ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον ανεκδιήγητο άνθρωπο, τον Βλαντά.
Ανθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.»
Λεωνίδας Κύρκος, Πρώην Πρόεδρος του ΚΚΕ εσ.

Οκτώβριος 1944. Σήμανε η άγια ώρα της εθνικής απελευθερώσεως. Οι καμπάνες από τή μία άκρη στην άλλη τραγουδούσαν τό τραγούδι της ελευθερίας. Λαός καί κλήρος μέ δοξολογίες σέ όλες τις μητροπόλεις ευχαριστούσαν τον Θεό της Ελλάδος, γιά τήν απαλλαγή από τούς βαρβάρους καί γιά τή νίκη των συμμάχων Ρώσων, Αμερικάνων, Βρετανών, Καναδών καί όλων των υπολοίπων. Η Ελλάδα ήταν όμως βυθισμένη στο αίμα, που έχυσαν οι κατακτητές αλλά και που έχυσε αφθονότερο ο ΕΛΑΣ, επιτιθέμενος εναντίον όλων των άλλων ελληνικών δυνάμεων Εθνικής Αντιστάσεως. Τονίζω ότι όλες τίς αντίπαλες ομάδες το ΚΚΕ, τίς είχε χαρακτηρίσει προδοτικές ακόμα και την ΠΕΑΝ πού τίναξε στόν αέρα όλους τους Ελληνες Ναζί, ακόμα καί τόν αντιβασιλικό Ψαρρό, ακόμα καί τόν Σαράφη, φυσικά πρίν ο τελευταίος ενταχθεί στή δύναμη του ΕΛΑΣ. Ολους τους ιδεολογικούς αντιπάλους, τούς χαρακτήριζε "αντίδραση" καί "φασίστες". (Μά τό ίδιο ακριβώς δέν κάνει καί σήμερα; Ισως τελικά σέ αυτή τή χώρα, τό να σε αποκαλούν φασίστα, νά αποτελεί τίλτο τιμής).

Επομένως όταν οι τότε διεθνιστές της Αριστεράς απειλούσαν μέ θάνατο τούς φασίστες εννοούσαν θάνατο σέ όλους τούς άλλους. Ετσι, η ώρα της απελευθερώσεως αντίθετα από τίς άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σήμανε καί την απαρχή μιας νέας ελληνικής τραγωδίας. Για τήν Αριστερά έφτασε η στιγμή για την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ελλάδος. (Ανατριχιάζω μόνο μέ τή σκέψη. Τώρα θά ήμουν μετανάστης καί θά έσκαβα τους δρόμους σέ καμμία Ολλανδία, η γυναίκα μου θά έκανε πεζοδρόμιο σέ καμμία Γαλλία καί ο πατέρας μου θά είχε εξαφανισθεί σέ κάποιο γκουλάγκ της Σιβηρίας). Ηδη σέ όλες τίς βαλκανικές χώρες ο κομμουνισμός είχε έπιβληθεί. Ο Τίτο ήλεγχε την Γιουγκοσλαβία, ο Εμβέρ Χότζα την Αλβανία, ο Γκεωργίου Ντεζ την Ρουμανία, ο Γκεώργκι Δημητρώφ την Βουλγαρία. Τό ΚΚΕ, που ήλεγχε φανερά πλέον τον ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, την ΟΠΛΑ, την ΕΠΟΝ, δέν έκρυβε τούς σκοπούς πού είχε προαποφασίσει:

«Ιδρυτική διακήρυξή της ΕΑΜ, (2 Σεπτεμβρίου 1942)
Η κατοχύρωσις τον κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού όπως αποφανθή περί τον τρόπον της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν (...) και η εκμηδένισις δι' όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων, που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας".

Σύμφωνα μέ τό Νικόλαο Μέρτζο, η 8η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (Ιανουάριος 1942), διεκήρυξε ότι: «Το Κόμμα μας σχετικά με το εσωτερικό καθεστώς, που πρέπει να επικρατήσει ύστερα απ' την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας». Ο Γιάννης Ιωαννίδης, οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ που μαζί με το Γ. Σιάντο καθοδηγούσε το Κόμμα στην περίοδο 1942 - 1945, αναφέρει ότι η απόφαση για την σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τους Άγγλους είχε ληφθή από το Πολιτικό Γραφείο σε απόρρητη συνεδρίασή του πολύ πριν απελευθερωθή η Αθήνα. Πολλά χρόνια αργότερα ομολογεί για τα Δεκεμβριανά: «Υπήρχε και απόφαση του Πολιτικού Γραφείου ότι θα πάμε εκεί (σε σύγκρουση) αν δε βρούμε άλλη λύση.(...) Η άποψη ότι θα συγκρουστούμε με τους εγγλέζους είναι παλιά, είναι απόφαση του Πολιτικού Γραφείου όταν ακόμα εγώ βρισκόμουν στην Αθήνα. Το Πολιτικό Γραφείο σαν όργανο όταν έλεγε τέτοιο πράγμα δεν είχε αμφιβολία γι' αυτό. Ο Σιάντος ήξερε αυτό το πράγμα, ότι τραβάμε για σύγκρουση με τους εγγλέζους, μετά τη συνεδρίαση αυτή. Άρα στο μυαλό του ήταν αυτό ότι θα χτυπηθούμε με τους εγγλέζους». Ο στρατιωτικός επιτελικός εγκέφαλος του ΚΚΕ Θόδωρος Μακρίδης, που είχε τοποθετηθή Επιτελάρχης του ΕΛΑΣ, σε έκθεσή του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ αναφέρει, μετά τα Δεκεμβριανά, ότι η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τις άλλες ελληνικές δυνάμεις και τους Άγγλους είχε συζητηθή στο Στρατηγείο του ΕΛΑΣ Λαμίας με τον Άρη Βελουχιώτη. Αναφέρει: «Την 9/11/44 κατά ιδιαιτέραν συνομιλίαν του γράφοντος με τον Άρην καθ' ην συνεζητήθη το ενδεχόμενον (καθιστάμενον πιθανόν κατόπιν άρθρου τον Ευα. Κουλουμβάκη εις την εφημερίδα «Πολιτικός») ενόπλου συρράξεως μεταξύ ΕΛΑΣ και Ελληνικών αντιδραστικών δυνάμεων συνεπικουρουμένου των υπό τον αντιστράτηγον Σκόμπι Βρετανικών τοιούτων, ο γράφων διεπίστωσεν ότι ο Άρης κρίνει ισοβαρή τα δύο πιθανά επίκεντρα αγώνος Αττικής και Ηπείρου, πιθανώς παρασυρόμενος από συναίσθημά τι μίσους προς τον Ζέρβαν προερχόμενον εκ του ότι αυτός διηύθυνε κατά το παρελθόν τας κατά του ΕΔΕΣ επιχειρήσεις καθ' ας τα τμήματα του ΕΛΑΣ υπέστησαν πολλάς ταλαιπωρίας». Στις 10 Νοεμβρίου 1944, ένα μήνα πριν ξεσπάσουν τα Δεκεμβριανά, ο Μακρίδης (Έκτορας) στέλνει στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ στην Αθήνα, από την Λαμία, το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Το εσωτερικόν Ελληνικόν Πρόβλημα θα λυθή αναγκαστικώς προ του πέρατος του πολέμου. Η λύσις θα είναι βιαία και όχι κοινοβουλευτική. Η Ελληνική αντίδρασις θα επιχειρήση πραξικόπημα κατά Δεκέμβριον 1944 ή Ιανουάριον 1945. Είναι λίαν ενδεχομένη Βρεταννική ένοπλος επέμβασις. Παρά ταύτην όμως δυνατότατον ευνοϊκόν υπέρ ημών εάν αποφευχθώσι τα μέχρι τούδε γενεσιουργά αίτια τακτικής αδυναμίας του ΕΛΑΣ». Οι κομμουνιστές δεν έκρυψαν ποτέ τα χαρτιά τους.

Ενώ η Δεξιά υποστηρίζει ότι τά Δεκεμβριανά ήταν προσχεδιασμένα γιά να καταλάβει το ΚΚΕ την εξουσία, κατά παράβαση των συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας, η Αριστερά υποστηρίζει ότι «Η εμμονή των Εγγλέζων και της ντόπιας αντίδρασης για μονομερή και πάση θυσία αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος δεν άφησε κανένα περιθώριο συμβιβασμού πάνω στο στρατιωτικό ζήτημα. Έτσι, επήλθε κυβερνητική κρίση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η παραίτηση από την κυβέρνηση των ΕΑΜιτών υπουργών στη 1 προς 2 Δεκέμβρη του 1944. Αλλά δεν ήταν μόνο η αδιαλλαξία των αντιπάλων του ΕΑΜ που έσπρωξε ως εκεί τα πράγματα. Ήταν και η στάση των Βρετανών, που συμπεριφέρονταν σα να βρίσκονταν σε μία από τις αποικίες τους. Μια συμπεριφορά στην οποία ανταποκρίνονταν δουλικά οι εκπρόσωποι της ντόπιας ολιγαρχίαςς».

Σύμφωνα μέ τόν Τάκη Λαζαρίδη, ο Γεώργιος Παπανδρέου επέμενε στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, δεν δεχότανε όμως την ταυτόχρονη διάλυση του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας, που επίμονα ζητούσε η Αριστερά. Έπειτα από πολύμοχθες διαπραγματεύσεις, οι Εαμικοί υπουργοί πρότειναν με τον Ζεύγο ένα συμβιβαστικό σχέδιο: Να διατηρηθούν η Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος και ένα τμήμα του ΕΔΕΣ και μία μονάδα του ΕΛΑΣ ίση σε αριθμό και δύναμη πυρός με το άθροισμα και των τριών αυτών σωμάτων. Ο Παπανδρέου συμφώνησε αμέσως και κάλεσε μάλιστα για την επομένη το υπουργικό συμβούλιο, προκειμένου να υπογραφεί η συμφωνία. Και ενώ όλα έδειχναν πως η κρίση εκτονώνεται, σημειώνεται δραματική υποτροπή. Ο Ζεύγος, αφού πρώτα παρεκάλεσε να ματαιωθεί η σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου, παρουσιάζεται στον Γ. Παπανδρέου και ανακαλώντας την πρόταση που ο ίδιος είχε κάνει, ΘΕΤΕΙ ΝΕΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, αξιώνοντας ειδικότερα τον ταυτόχρονο αφοπλισμό όλων ανεξαιρέτως των ενόπλων σωμάτων. Αναφερόμενος στην επίσκεψη του Γιάννη Ζεύγου στο σπίτι του το απόγευμα της Τρίτης 28 Νοεμβρίου 1944, ο Γ. Παπανδρέου γράφει, (Από το βιβλίο «Η ζωή του Γ. Παπανδρέου», σελ. 257): «Ο Ζεύγος ετέλει υπό το κράτος μεγάλης νευρικότητος. Μου εδήλωσεν ότι το Κομμουνιστικόν Κόμμα δεν αποδέχεται πλέον την συμφωνίαν την οποίαν αυτός ο ίδιος είχε εγχειρίσει την προηγουμένην, και ότι θέτει νέους όρους προς αποδοχήν, μεταξύ των οποίων την ταυτόχρονον διάλυσιν της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, την άμεσον καθιέρωσιν συνοπτικής διαδικασίας δια τους δοσιλόγους, την υποχρεωτικήν έκδοσιν των δικαστικών αποφάσεων προ της 10ης Δεκεμβρίου κ.λπ. Κατάπληκτος του εδήλωσα ότι πρόκειται περί πλήρους υπαναχωρήσεως και ότι η Κυβέρνησις δεν δύναται να αποδεχθή τους νέους όρους αλλά εμμένει εις την γενομένην συμφωνίαν. Ο Ζεύγος τότε εις κατάστασιν εξάψεως έσπευσε να φύγη, χωρίς καν να με αποχαιρετήση. Απεκόμισα την εντύπωσιν, καθώς ανεκοίνωσα έπειτα εις το Υπουργικόν Συμβούλιον, ότι ο Ζεύγος είχεν αποστολή με την εντολήν να επιφέρη οπωσδήποτε την ρήξιν». Παρακάτω παραθέτω απόσπασμα του Β. Μαθιόπουλου, «Η Ελληνική Αντίσταση και οι Σύμμαχοι»:

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, λέει μεταξύ άλλων: «Στις 27 Νοεμβρίου, πρότειναν οι υπουργοί του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, αντί να αποστρατευθούν και να παραδώσουν τα όπλα στις 10 Δεκεμβρίου ο ΕΛΑΣ και ο Ζέρβας, να διατηρηθεί μια μεγάλη μονάδα του ΕΛΑΣ ισοδύναμη με το άθροισμα της Γ' Ορεινής Ταξιαρχίας, του Ιερού Λόχου και ενός τμήματος του Ζέρβα. Ο Γ. Παπανδρέου το δέχθηκε αμέσως και ύστερα το δεχθήκαμε ανεπιφύλακτα και όλοι οι άλλοι υπουργοί. Δεν πέρασαν εικοσιτέσσερις ώρες και το ΚΚΕ υπαναχώρησε. Στις 28 Νοεμβρίου, στις 6 το απόγευμα, ο Ζεύγος, αφού είχε παρακαλέσει τηλεφωνικώς να αναβληθεί το υπουργικό συμβούλιο που είχε ορισθεί για την υπογραφή της βαρυσήμαντης αυτής συμφωνίας, έφτασε στο σπίτι του Γ. Παπανδρέου και αξίωσε, ήμουν παρών στη συνάντηση αυτή, να διαλυθούν, έκτος από τον ΕΛΑΣ και τις δυνάμεις του Ζέρβα, η Γ' Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος. Ο Γ. Παπανδρέου απέκρουσε αμέσως τη νέα αυτή αξίωση. Συμφώνησα κι εγώ ενώπιον του Ζεύγου μαζί του. Είχαμε δεχθεί να τιμηθεί ο ΕΛΑΣ σε βαθμό ισοδύναμο προς τον βαθμό της τιμής που θα απονεμόταν σε όλες τις άλλες ένοπλες δυνάμεις του Έθνους μαζί. Τι περισσότερο μπορούσαμε να κάνουμε; Μπορεί να ήθελε ο Τσόρτσιλ, ιδιαίτερα μετά την διάσκεψη της Μόσχας, 10-20 Οκτώβρη 1944, να ξεκαθαρίσει η κατάσταση στην Ελλάδα με δυναμική αναμέτρηση προς το ΚΚΕ και τον ΕΛΑΣ. Αλλά μπορώ να βεβαιώσω ότι δεν το θέλαμε αυτό ο Γ. Παπανδρέου και οι τότε στενοί συνεργάτες του, και ότι επιθυμούσαμε τη συμφιλίωση και όχι τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν ξέρω αν ο σκληρός πυρήνας του ΚΚΕ επιθυμούσε το ίδιο. Αν το επιθυμούσε, δεν θα μας έφερνε μπροστά στα διλήμματα που οι διάφορες υπαναχωρήσεις του εδημιούργησαν στο τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου».

Πάλι ο Τάκης Λαζαρίδης, σύντροφος όλων των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου αποκαλύπτει:

Αλλά ότι επρόκειτο για πλήρη υπαναχώρηση το δέχεται και η «άλλη πλευρά του λόφου». Τόσο ο Αλ. Σβώλος σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΜΑΧΗ» στις 5.12.45 όσο και ο δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής της Αριστεράς Π. Παρασκευόπουλος σε μια διεξοδική ανάλυση του θέματος (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 9, 16 και 23 Γενάρη 1985), ενώ επιρρίπτουν μέρος της ευθύνης και στον Γεώργιο Παπανδρέου γιατί απέρριψε την πρόταση η νέα υπό συγκρότηση μονάδα να είναι ενιαία και με ενιαία διοίκηση, δέχονται τελικά ότι η ευθύνη για την υπαναχώρηση βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ. Γράφει ο Π. Παρασκευόπουλος: «Ανεξάρτητα από τις υπαναχωρήσεις της μίας ή της άλλης πλευράς, το βέβαιο είναι ότι ο Γιάννης Ζεύγος στις 28 Νοεμβρίου το απόγευμα που επισκέφθηκε τον Γεώργιο Παπανδρέου στο σπίτι του, του εδήλωσε ότι η μοναδική λύση είναι να διαλυθούν ταυτόχρονα ο ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ, η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος. Περιθώρια για νέες συζητήσεις και εξεύρεση άλλης λύσης δεν άφησε ο Ζεύγος στον Παπανδρέου εκείνο το απόγευμα...». Και παρακάτω: «Η ηγεσία του ΚΚΕ γνωρίζει πια ότι οι νέοι όροι που έθεσε ο Γιάννης Ζεύγος στον Γεώργιο Παπανδρέου σήμαιναν και αναπόφευκτη ένοπλη σύγκρουση. Ουσιαστικά η κομμουνιστική ηγεσία στις 28 Νοεμβρίου απεφάσισε να μην αποφύγει πλέον την σύγκρουση με τις κυβερνητικές και βρεταννικές ένοπλες δυνάμεις...».

Καί ο Christopher Montague Woodhouse, από τούς πρωταγωνιστές της ανατίναξης της γέφυρας στο Γοργοπόταμο, μέσα από τό έργο του «TO ΜΗΛΟ TΗΣ ΕΡΙΔΟΣ» συμφωνεί με τούς προηγούμενους:

Κάλεσε λοιπόν ο Παπανδρέου τα μέλη της ΠΕΕΑ να συντάξουν οι ίδιοι το σχέδιο διατάγματος. Το σχέδιο υποβλήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο και εγκρίθηκε, στις 28 Νοεμβρίου. Τα κυριότερα σημεία του ήταν τέσσερα:

Πρώτο, ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ και ο ΕΔΕΣ έπρεπε ν' αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου, με εξαίρεση μόνο μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ και μια ανάλογης δυνάμεως μονάδα του ΕΔΕΣ (για την οποία ούτε ο Ζέρβας ούτε ο αντιπρόσωπός του στην κυβέρνηση δεν είχαν διατυπώσει αξίωση).

Δεύτερο, οι στρατιωτικές δυνάμεις Μέσης Ανατολής έπρεπε ν' αποστρατευθούν αμέσως με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, εκτός από την "Ταξιαρχία Ρίμινι" και τον "Ιερό Λόχο".

Τρίτο, οι αποστρατευόμενοι θα παράδιναν τον οπλισμό τους.

Τέταρτο, η Χωροφυλακή και η Ε.Π. θα παράδιδαν την υπηρεσία τους στην Εθνοφυλακή -η οποία είχε αρχίσει να συγκροτείται και στην οποία θα κατατάσσονταν ένας αριθμός απ' αυτούς- την 1 Δεκεμβρίου σε μερικά τμήματα της χώρας, στις 17 Δεκεμβρίου σε άλλα.

Ο Παπανδρέου έπεισε με δυσκολία τα άλλα μέλη της κυβερνήσεως ν' αποδεχθούν το σχέδιο διατάγματος της ΠΕΕΑ. Την επομένη, όμως, τα ίδια τα μέλη της ΠΕΕΑ αρνήθηκαν να το υπογράψουν. Ο Ζέβγος, εξουσιοδοτημένος από τους συντρόφους του, υπέβαλε τροποποιημένο το σχέδιο. Οι κύριες διαφορές του με το προηγούμενο ήταν δυο: Πρώτο, ζητούσε να γίνει επίσης αποστράτευση της Ταξιαρχίας Ρίμινι και του Ιερού Λόχου. Δεύτερο, είχε απαλειφθεί σ' αυτό η πρόβλεψη για παράδοση των όπλων. Δεν ζητούσε τη διατήρηση της Ε.Π. υπό τα όπλα, αν και αυτό ήταν προηγούμενα το κυριότερο σημείο διαφωνίας. Οι συνεργάτες του Παπανδρέου απέρριψαν τις τροπολογίες. Το υπουργικό συμβούλιο ποτέ πια δεν συνεδρίασε σε απαρτία.

Από τη στιγμή αυτή, η επανάσταση είχε αποφασισθεί. Δεν έμενε παρά να παρουσιασθεί η ευκαιρία για την έκρηξή της, που όλοι την έβλεπαν να επέρχεται. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που διατηρούσε κιόλας την έδρα ενός σώματος στρατού στην Αθήνα, υπό τον στρατηγό Μάντακα, μετακίνησε ενισχύσεις προς την πρωτεύουσα.

Παρακάτω ο αναγνώστης θά παρακολουθήσει τήν αφορμή γιά τά Δεκεμβριανά, καί όχι τήν αιτία, μέσα από τό πρίσμα των διεθνιστών καί του Ριζοσπάστη:

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 3ης του Δεκέμβρη 1944, έβρισκε το βασανισμένο λαό της Αθήνας και του Πειραιά στο πόδι. Οι προετοιμασίες, για το μεγάλο συλλαλητήριο, που είχε καλέσει η ΚΕ του ΕΑΜ, για την ίδια μέρα στην πλατεία Συντάγματος, έχουν φτάσει στην τελική τους φάση. Άλλωστε, οι μέρες που είχαν προηγηθεί ήταν γεμάτες ένταση και όλοι συναισθάνονταν την κρισιμότητα των στιγμών.

Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη προς 1η Δεκέμβρη, μετά την ανακοίνωση - τελεσίγραφο του Γ. Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε ολονύχτια συνεδρίαση της ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία συζήτησε τις εξελίξεις και αποφάσισε:

α. Να απευθύνει έκκληση στις κυβερνήσεις των συμμάχων της Μ. Βρετανίας, της Σοβιετικής Ενωσης και των ΗΠΑ.

β. Να κηρυχτεί παλλαϊκή απεργία το Σάββατο, 2 του Δεκέμβρη

γ. Να οργανωθεί παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 3/12, στις 11 το πρωί.

δ. Να ανασυγκροτηθεί η ΚΕ του ΕΛΑΣ

Την 1η Δεκέμβρη 1944 παραιτούνται από την κυβέρνηση της "Εθνικής Ενότητας" οι ΕΑΜίτες υπουργοί Αλ. Σβώλος, Γ. Ζεύγος, Μ. Πορφυρογένης, Ν. Ασκούτσης, Ηλ. Τσιριμώκος και Α. Αγγελόπουλος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαταγή μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ. Την ίδια στιγμή, πραγματοποιούνται μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις του λαού σ' όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την αγγλική επέμβαση.

Στις 2 Δεκέμβρη 1944, η απεργία σημειώνει τεράστια επιτυχία. Τα πάντα στην Αθήνα και τον Πειραιά είναι κλειστά, φανερώνοντας ξεκάθαρα τη θέληση του λαού. Την ίδια, όμως, στιγμή αποβιβάζονται στο Φάληρο 6.000 Άγγλοι στρατιώτες και δύο φασιστικά, ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο. Το πρωί της ίδιας μέρας, η ΚΕ του ΕΑΜ ζητά και παίρνει από την κυβέρνηση άδεια για το συλλαλητήριο της Κυριακής. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όμως, ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την άδεια. Προφανώς, είτε για να δοκιμάσει την αντοχή και την αποφασιστικότητα του ΕΑΜ και του λαϊκού κινήματος, είτε για να βρει "πάτημα", για τα όσα ήδη σχεδίαζε μαζί, με τους Άγγλους, για την επόμενη μέρα.

3 Δεκέμβρη 1944: Το συλλαλητήριο ξεκινάει. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού πλημμυρίζουν τους δρόμους, που οδηγούν στο κέντρο της πρωτεύουσας και κατακλύζουν την πλατεία Συντάγματος και τη γύρω περιοχή. Τα συνθήματα "Όχι άλλη κατοχή", "Εθνικός Στρατός", "Λαοκρατία και όχι βασιλιά", "Παπανδρέου παραιτήσου" κυριαρχούν σ' όλα τα χείλη. Ώρα 10.30` και ήδη, στην πλατεία Συντάγματος έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος. Οι μεγάλες, όμως, φάλαγγες των λαϊκών συνοικιών βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Προχωρούν με τάξη, ειρηνικά, τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα, ανεμίζοντας τις τιμημένες σημαίες και τα λάβαρα του αγώνα. Η ώρα πλησιάζει 11 και καθώς, οι ανθρώπινοι χείμαρροι φτάνουν στην πλατεία Συντάγματος και γεμίζουν ασφυκτικά το χώρο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, ρίχνονται εντελώς απροειδοποίητα και ύπουλα τα πρώτα δολοφονικά πυρά, από τα παλιά ανάκτορα και τη διεύθυνση της Αστυνομίας. Αιματηρός ο απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης: 21 νεκροί και 140 τραυματίες. Την ίδια ώρα δέχονται ανάλογη επίθεση οι φάλαγγες των διαδηλωτών, που προχωρούσαν από την οδό Ηρώδη του Αττικού προς την πλατεία Συντάγματος. Το βράδυ της ίδιας μέρας δολοφονούνται 7 αγωνιστές την ώρα που τοιχοκολλούν έντυπα του ΕΑΜ. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, ο Άγγελος Έβερτ, διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας εκείνη την κρίσιμη περίοδο και γνωστός για τη σχέση του με τους Εγγλέζους, ομολόγησε ότι έδωσε την εντολή της δολοφονικής επίθεσης στην πλατεία Συντάγματος (δηλώσεις σε εφημερίδα "Ακρόπολη" 3/12/1958).

Στις 4 Δεκέμβρη 1944 κηρύσσεται γενική απεργία σ' όλη την Ελλάδα. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά οδηγεί τα θύματά του στην τελευταία τους κατοικία. Μέσα σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους, αλλά και αγωνιστικής αποφασιστικότητας, ο λαός απαιτεί την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Ένα τεράστιο πανό στην κεφαλή της πορείας γράφει: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ". Όταν η πομπή φτάνει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονατίζουν. Ορκίζονται στους νεκρούς και ψάλλουν το πένθιμο εμβατήριο. Στην επιστροφή από το νεκροταφείο τα πλήθη δέχονται και νέα, ένοπλη επίθεση από τους Χίτες. Άλλοι 40 νεκροί και 70 τραυματίες βάφουν με το αίμα τους, τους αθηναϊκούς δρόμους. Την άλλη μέρα και καθώς οι λαϊκές διαδηλώσεις συνεχίζονται, χτυπά και πάλι η Ασφάλεια, με τραγικό απολογισμό, ακόμη 30 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες.

Η καθηγήτρια βυζαντινολόγος ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ, στήν ηλικία των 17 ετών έζησε από κοντά τά Δεκεμβριανά, καί αφηγείται τά παρακάτω:

«Είμαι 17 χρόνων. Κατεβαίνω στο Σύνταγμα και ξέρω ότι έχουμε ελευθερωθεί. Γιατί; Γιατί στον αέρα μυρίζω το άρωμα του καπνού Players. Μήπως είχαν μοιράσει οι Αγγλοι τσιγάρα; Ακόμη έχω στο ρουθούνι μου το άρωμα εκείνου του καπνού. Από τότε και ως τις 18 Οκτωβρίου, που έρχεται ο Γεώργιος Παπανδρέου να μιλήσει στο Σύνταγμα, κάθε μέρα είμαι και σε μια διαδήλωση. Θυμάμαι τον Παπανδρέου να λέει «Λαοκρατία δεν είναι μόνον δικαίωμα ψήφου» και ο κόσμος από κάτω να ενθουσιάζεται και να φωνάζει «Λαοκρατία και όχι βασιλιάς». Δεν άκουσα, δεν κατάλαβα τι άλλο είχε πει τότε ο Παπανδρέου.

Από το '43 είμαι στην ΕΠΟΝ. Οπως και τώρα, έμενα στον Βύρωνα. Με το όνομα «Νίκη» και με καθοδηγητή τον «Αλέξη» (κατά κόσμον Χρήστο Πασαλάρη) ανήκω στην ομάδα της γειτονιάς Βύρωνας - Παγκράτι - Καισαριανή. Καθημερινά προσπαθούμε να κατεβάσουμε κόσμο στις διαδηλώσεις. Εν τω μεταξύ έχει γίνει η κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν και οι Εαμικοί... Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, στις 3, νομίζω, κατεβαίνουμε στη μεγάλη διαδήλωση. Γιατί; Γιατί μας αδικούν όλοι. Βρίσκομαι μπροστά στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», στη γωνία. Απέναντι είναι τα παλιά ανάκτορα, όπως τα λέγαμε τότε. H σημερινή Βουλή.

Στη στέγη βλέπω έλληνες αστυνομικούς να πυροβολούν. Πιάνω έναν εγγλέζο αξιωματικό που ήταν εκεί δίπλα μου (η «Μεγάλη Βρεταννία» ήταν το αρχηγείο τους) και του λέω, με τα λίγα αγγλικά που ήξερα:

- Τους βλέπετε αυτούς εκεί; Ηταν οι ίδιοι που χτυπούσαν και όταν κατεβαίναμε εναντίον των Γερμανών.

- Yes, Ι know.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή του.

Από το Σύνταγμα προχωράμε, όλη η διαδήλωση, προς την Ομόνοια. Εκεί έγινε ο μεγάλος σκοτωμός. Πυροβολισμοί ακούγονταν από παντού, έβγαιναν από τα ξενοδοχεία... H διαδήλωση είχε φρουρούς τού ΕΛΑΣ, οι οποίοι και άρχισαν να πυροβολούν προς τα πάνω, προς τα ξενοδοχεία. Εγινε σαματάς. Ολοι χτυπούσαν μεταξύ τους. Τη στιγμή όμως που οι Ελασίτες θα έμπαιναν εκεί από όπου έβγαιναν οι πυροβολισμοί (ένα ξενοδοχείο), φθάνουν οι Αγγλοι και τους εμποδίζουν.»

Στις 4 Δεκεμβρίου, περίπολοι του ΕΛΑΣ, εν στολή, εισήλθαν στις περιφερειακές συνοικίες των Αθηνών και του Πειραιά. Ο στρατηγός Σκόμπυ είχε ορισθή στρατιωτικός διοικητής κατόπιν ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ (συμφωνία της Καζέρτας), και είχε συνεπώς κάθε δικαίωμα γιά να αποκαταστήση την τάξη. Διέταξε λοιπόν τον ΕΛΑΣ να αποσύρη όλες τις ομάδες του, πριν από τα μεσάνυκτα της 6ης Δεκεμβρίου. Την επομένη το πρωί, από το Λονδίνο, ο Τσώρτσιλ του ανέθετε να καταλάβη την πρωτεύουσα. Το τηλεγράφημά του ήταν σκληρό και σαφές: "Μη διστάσετε να ενεργήσετε ως εάν ευρίσκεσθε σε κατακτηθείσα πόλη στην οποία εξεδηλώθη τοπική ανταρσία". Τσώρτσιλ και Στάλιν, δεδομένου ότι η εντολή για τα Δεκεμβριανά, πέρα από κάθε αμφιβολία είχε δοθεί ΚΑΙ από τόν Σοβιετικό ηγέτη, ήρθαν αντιμέτωποι ...στήν άμοιρη πατρίδα μας.

Ο πάνοπλος καί πανέτοιμος ΕΛΑΣ μέσα σέ δύο μέρες κατέλαβε όλα τά αστυνομικά τμήματα Αθηνών καί Πειραιώς, ενώ ουσιαστικά ήλεγχε ολόκληρη την πρωτεύουσα μέ εξαίρεση τη Σχολή Χωροφυλακής στην οδό Μεσογείων, το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, τα Παλαιά Ανάκτορα, τον Εθνικό Κήπο, την Πλατεία Ρηγίλλης καί το Ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Όλη η υπόλοιπη πόλη αποτελούσε πεδίο ελεύθερης δράσης του ΕΛΑΣ καί της ΟΠΛΑ, οι οποίες είχαν αποδοθεί σε μια γιγαντιαία προσπάθεια εξόντωσης κάθε "αντιδραστικού" καί κάθε "φασίστα" καί η οποία συνοδεύονταν όπως σέ όλη τή διάρκεια της κατοχής, από ένα όργιο τρομοκρατίας, εγκλημάτων καί μαρτυρίων. Αλοίμονο σέ όποιον έπεφτε ζωντανός στά χέρια των διεθνιστών.

Ο Σκόμπι είχε στη διάθεσή του ολιγάριθμα βρετανικά στρατεύματα, τήν ηρωϊκή "Ταξιαρχία του Ρίμινι", τόν "Ιερό λόχο" του Τσιγάντε (αδελφού του σκοτωμένου), τήν οργάνωση "Χ" του συνταγματάρχου Γρίβα (του μετέπειτα ήρωα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο), καί πρώην ταγματασφαλίτες. Σ' αυτόν τον πόλεμο των δρόμων, ο ΕΛΑΣ είχε παντού την πρωτοβουλία, έκανε οδοφράγματα, ανατίναζε κτίρια, καί γενικά οι μαχητές του έδειξαν τέτοιο πείσμα που λίγοι από αυτούς έδειξαν εναντίον των Γερμανών, όπως γράφει καί ο Ευάγγελος Αβέρωφ, στό βιβλίο του "Φωτιά καί Τσεκούρι". Στις 11 Δεκεμβρίου, ο στρατάρχης Αλεξάντερ ήλθε ο ίδιος στην Αθήνα καί το τεθωρακισμένο αυτοκίνητο που τον μετέφερε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο της "Μεγάλης Βρετανίας", χτυπήθηκε από οβίδα. Ο Αλεξάντερ διέταξε τη μεταφορά στην Αττική μιας βρετανικής μεραρχίας, η οποία εκείνη την ώρα βρισκόταν καθ' οδόν προς το ιταλικό μέτωπο. Η απάντηση του ΕΛΑΣ ήταν νά καταλάβει καί άλλα κτίρια καί εν αναμονή περισσοτέρων ενισχύσεων συνέχισε τίς επιθέσεις. Δεν πραγματοποιήθηκαν όμως σημαντικές ανατροπές αφού τά σημεία πού υπερασπίσθηκαν οι εθνικόφρονες μαχητές κράτησαν.

Στις 13 Δεκεμβρίου, όμως, έφθασε στην Αθήνα ο στρατηγός Πλαστήρας (Καρά Σεϊτάν), που ήταν αυτοεξόριστος στη Γαλλία. Στον ολοένα πιο στενό κύκλο της πρωτεύουσας που έμεινε ακόμα ελεύθερος, άρχισε να συζητείται η ιδέα ν' ανατεθεί σ' αυτόν η πρωθυπουργία, με αντιβασιλέα τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών, Δαμασκηνό. Τήν 18η Δεκεμβρίου, υπέστησαν επίθεση οι Φυλακές Αβέρωφ, όπου είχαν οχυρωθεί κυβερνητικά τμήματα και όπου εκρατούντο τόσο αριστεροί όσο καί δοσίλογοι της κατοχής, μεταξύ των οποίων καί ο Ράλλης, ο τελευταίος κατοχικός Πρωθυπουργός. Τά τείχη της φυλακής κατέρευσαν καί οι περισσότεροι κρατούμενοι κατόρθωσαν να φύγουν. Ενα ακόμα δυσάρεστο ζήτημα ήταν η τύχη των αιχμαλώτων πού βρίσκοταν στά χέρια του ΕΛΑΣ καί της ΟΠΛΑ. Στην καρδιά του χειμώνα, τους οδηγούσαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα βόρεια της Αττικής. Οδηγούσαν εκεί κατά χιλιάδες και τους ομήρους εθνικόφρονες άνδρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι από αυτούς δολοφονούνταν εν ψυχρώ.

Οι σφοδρότερες μάχες έγιναν στό σύνταγμα Χωροφυλακής Αθηνών πού βρισκόταν στην συνοικία Μακρυγιάννη, κάτω από τον Βράχο της Ακρόπολης. Η συνοικία έφερε το όνομα του ηρωικού αγωνιστή της Επαναστάσεως του 1821 Ιωάννη Μακρυγιάννη, καθώς εκεί βρισκόταν κάποτε το σπίτι του. Η δύναμη του Συντάγματος στις αρχές Δεκεμβρίου ήταν 88 αξιωματικοί και 429 χωροφύλακες ενώ ο οπλισμός τους αποτελείτο από ιταλικά ντουφέκια, 3 ατομικούς ολμίσκους, 1 βαρύ πολυβόλο Μπρέντα και ένα τεθωρακισμένο όχημα. Διοικητής ήταν ο Συνταγματάρχης Γεώργιου Σαμουήλ. Στις 5 Δεκεμβρίου, οι άνδρες του Συντάγματος άκουγαν τους θορύβους των μαχών που είχαν ξεσπάσει στα διάφορα αστυνομικά τμήματα των Αθηνών. Μόλις σουρούπωσε, εμφανίσθηκαν οι ανιχνευτές μιας τεράστιας δύναμης ΕΛΑΣιτών η οποία αποτελείτο από δυο συντάγματα του ΕΛΑΣ με βαρύ οπλισμό, καθώς και από εφεδρικά τμήματα. Στις 05.00, της 6ης Δεκεμβρίου, αντήχησαν οι καμπάνες των εκκλησιών στις γύρω συνοικίες, καί αυτό ήταν το σύνθημα για την πρώτη γενική επίθεση των κομμουνιστών. Ακολούθησε καταιγισμός από πυρά αυτόματων όπλων και τουφεκίων, εκρήξεων χειροβομβίδων, ομαδικών βολών όλμων και πυροβόλων. Ιδιαίτερα καταστρεπτικά ήταν τα πυρά από τα ορειβατικά πυροβόλα πού βρίσκονταν στους λόφους Αρδήττου και Φιλοπάππου και που χειρίζονταν έμπειροι Γερμανοί λιποτάκτες. Κύριο στόχο των ελασιτών απετέλεσε το 7ο Φυλάκιο πού τό υπερασπίζονταν 22 άνδρες, μέ διοικητή το Μοίραρχο Παπακώστα. Υστερα από άνιση μάχη εναντίον εκατοντάδων συμμοριτών ο Παπακώστας και ο Ταγματάρχης Ντούνης τραυματίσθηκαν, ενώ ο χωροφύλακας Γρυπαίος καταπλακώθηκε από ερείπια. Τό μεσημέρι ελασίτες εισήλθαν στό φυλάκιο. Στην σκάλα του δευτέρου ορόφου εδόθη μάχη σώμα με σώμα μεταξύ των χωροφυλάκων και των συμμοριτών, αρκετοί από τους οποίους έπεσαν μαχαιρωμένοι, καθώς μόνο οι ξιφολόγχες είχαν απομείνει στους περισσότερους υπερασπιστές. Τελικά οι αμυνόμενοι συνελήφθησαν ζωντανοί, εκτός τριών που κατόρθωσαν και διέφυγαν. Οι αιχμάλωτοι ξεγυμνώθηκαν και περιφέρθηκαν στις παρακείμενες οδούς υφιστάμενοι κτυπήματα από κοντάκια όπλων και ρόπαλα, χαστουκιά, κλωτσιές και μαχαιριές από έναν αφηνιασμένο όχλο. Ολόκληρη την νύκτα της 6ης προς 7ης Δεκεμβρίου βασανίσθηκαν και τελικά οδηγήθηκαν σε μακρινές χαράδρες όπου τους έβγαλαν τα μάτια, τους έκοψαν τα αυτιά, τις μύτες και τις γλώσσες. Σε αυτή την κατάσταση οι διεθνιστές αντάρτες εκτέλεσαν τους εθνικιστές μαχητές.

Μετά το 7ο σειρά είχαν τα 5ο και 6ο Φυλάκια τα οποία κάλυπταν επίσης τις νότιες προσβάσεις των στρατώνων. Σύντομα σκοτώθηκαν ο Ανθυπομοίραρχος Ψαρρός, ο Ανθυπασπιστής Παπασπυρόπουλος και 5 χωροφύλακες ενώ οι υπόλοιποι τραυματίσθηκαν. Ο Μοίραρχος Κοντάκος, διοικητής του φυλακίου, μετέφερε τον ετοιμοθάνατο Ενωμοτάρχη Παπαδάκη σε έναν αντικρινό φούρνο όπου τον άφησε σε δύο Άγγλους στρατιώτες να τον φροντίσουν. Τελικά, όταν συνελήφθησαν και οι τρεις από τους ΕΛΑΣίτες, ο Παπαδάκης εκτελέσθηκε. Οι υπόλοιποι τραυματίες των δυο φυλακίων αποφάσισαν να κάνουν μια απελπισμένη έξοδο η οποία τελικά επέτυχε και οι χωροφύλακες έφθασαν ασφαλείς στον περίβολο του Συντάγματος. Έως τό απόγευμα όλα τα εξωτερικά φυλάκια της νότιας και δυτικής πλευράς είχαν καταληφθεί.

Αντίθετα, ο βόρειος τομέας του Συντάγματος, κράτησε. Το πολυβόλο Μπρέντα, στά χέρια του ανθυπασπιστή Σακκελάρη, θέρισε τους επιτιθέμενους αντάρτες οι οποίοι πανικόβλητοι έτρεξαν να βρουν κάλυψη. Την ίδια περίπου ώρα, πενήντα περίπου αντάρτες, ανέβηκαν στο καταληφθέν 5ο Φυλάκιο και μετέφεραν μεγάλη ποσότητα βενζίνης σε δοχεία και μπουκάλια με σκοπό να τα εκσφενδονίσουν και να ξεκινήσουν πυρκαγιά μέσα στο στρατόπεδο. Τρεις όμως χωροφύλακες, ο Ενωμοτάρχης Χ. Ρετσίνας και οι Υπενωμοτάρχες Ι. Λαμπρόπουλος και Δ. Στρατιδάκης, γάζωναν συνεχώς τό 5ο φυλάκιο καί ξαφνικά μια τεράστια έκρηξη ακούσθηκε και ένα πύρινο μανιτάρι ξεπήδησε από το 5ο Φυλάκιο καθώς οι εκρήξεις των οβίδων ανάφλεξαν τις βενζίνες των κομμουνιστών. Η σκηνή που ακολούθησε ήταν φρικτή, καθώς οι ελασίτες περικυκλώθηκαν από τίς φλόγες καί κάηκαν ζωντανοί. Το θέαμα των καιομένων ανταρτών, έριξε κατακόρυφα το ηθικό των διεθνιστών και αντίθετα ανύψωσε αυτό των υπερασπιστών του Μακρυγιάννη.

Τις δύο επόμενες ημέρες οι συμμορίτες συνέχισαν τούς βομβαρδισμούς και τίς ανατινάξεις τμημάτων της περιβόλου. Στις 9 Δεκεμβρίου, κατέφθασαν 500 γενειοφόροι μαυροσκούφηδες του "καπετάν" Γρίβα, οι οποίοι εθεωρούντο από τούς αντιπάλους τους τρομεροί βασανιστές. Η ανταρτική αυτή δύναμη παρέλασε έφιππη στις γειτονιές της περιοχής επιδεικνύοντας μεγάλα μαχαίρια με τα οποία θα κατάσφαζαν "τους εχθρούς του λαού". Τήν επομένη εκδηλώθηκε γενική επίθεση των ανταρτών μέ τούς μαυροσκούφηδες νά ηγούνται των υπολοίπων, αλλά καί αυτή είχε τήν τύχη των υπολοίπων. Δεκάδες πτώματα καί τραυματίες πού βογκούσαν σκέπασαν τό προαύλιο του στρατοπέδου. Στίς 11 Δεκεμβρίου έληξε η μάχη του Μακρυγιάννη, αφού οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, διέταξαν υποχώρηση. Στό πεδίο της μάχης είχαν αφήσει εκατοντάδες νεκρούς συντρόφους τους καί άλλους τόσους βαριά τραυματισμένους.

Στίς 20 Δεκεμβρίου, ο Σκόμπυ πέρασε στην αντεπίθεση. Τα στρατεύματά του, μέ τήν υποστήριξη της Βασιλικής Βρετανικής Αεροπορίας (RAF), πυροβολικού, καί αρμάτων μάχης, προώθησαν περαιτέρω τίς θέσεις τους. Ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, Μάντακας προσπαθούσε να καλύψει τα κενά, αλλά μάταια. Οι καλύτερες μονάδες του έλειπαν. Βρίσκονταν στήν ...Ηπειρο καί κυνηγούσαν τόν Ζέρβα. Το ηθικό των κομμουνιστών κλονιζόταν λόγω των σημαντικών απωλειών. Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Συνοδευόμενος από τον Anthony Eden, τον Harold Macmillan και τον Στρατάρχη Αλεξάντερ, ο Churchill ήλθε ο ίδιος στην πυρπολουμένη πρωτεύουσα στις 24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων. Μάλιστα, εντελώς τυχαία, λόγω της επίσκεψης, βρετανική περίπολος έκανε έλεγχο της περιοχής, άνοιξε μια σιδερένια καταπακτή πού οδηγούσε σε κεντρική υπόνομο καί βρήκε εκρηκτικά τά οποία μπορούσαν νά τινάξουν το ξενοδοχείο στόν αέρα. Ο ΕΛΑΣ έχασε την ευκαιρία νά καταλάβει με αυτόν τόν τρόπο το κέντρο της πόλεως, που θα είχε παραλύσει λόγω της φοβερής έκρηξης που θά γινόταν.

Ακολούθησε σύσκεψη στις 26 και 27 Δεκεμβρίου, που διακόπηκε χωρίς αποτέλεσμα ύστερα από δύο συνεδριάσεις. Στη σύσκεψη αυτή πήραν μέρος πέντε διαφορετικές ομάδες, υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Τις βρετανικές αρχές αντιπροσώπευαν οι Churchill, Eden, Macmillan, ο πρέσβης Λήπερ, ο αρχιστράτηγος Alexander και ο στρατηγός Σκόμπυ. Τον ελληνικό κόσμο αντιπροσώπευσαν την πρώτη μέρα οι Παπανδρέου, Σοφούλης, Καφαντάρης, Μάξιμος, Δραγούμης και Πλαστήρας, καί τη δεύτερη, προστέθηκαν οι Κανελλόπουλος, Μυλωνάς, Σοφιανόπουλος, Γονατάς, Αλεξανδρής, Περικλής Ράλλης, Στεφανόπουλος, Θεοτόκης και Τσαλδάρης, από τους οποίους οι πέντε πρώτοι ανήκαν στο φιλελεύθερο Κέντρο και οι τέσσερις τελευταίοι στους Λαϊκούς. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αντιπροσώπευσαν οι Σιάντος, Παρτσαλίδης και Μάντακας. Τον κόσμο των Συμμάχων, τέλος, αντιπροσώπευαν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ, ο Γάλλος αντιπρόσωπος και ο Ποπώφ, διοικητής της Σοβιετικής Στρατιωτικής Αποστολής. Οι ξένοι αντιπρόσωποι αποχώρησαν καί έμειναν μόνοι τους οι Έλληνες πολιτικοί. Αν και αντιπροσώπευαν κατά το δυνατό όλες τις αντιλήψεις, πολύ λίγοι απ' αυτούς είχαν συνέλθει από το πολιτικό κώμα, όπου ήταν βυθισμένοι από το 1936. Η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επωφελήθηκε της ευκαιρίας για να υποβάλει νέους όρους ειρήνης, που για πρώτη φορά ήταν παράλογοι και σκόπιμα απαράδεκτοι. Ζητούσαν τις μισές περίπου έδρες στην κυβέρνηση, περιλαμβανομένων των υπουργείων Εσωτερικών και Δικαιοσύνης και των υφυπουργείων Στρατιωτικών και Εξωτερικών, την αποστράτευση της Χωροφυλακής, της Ταξιαρχίας Ρίμινι, του Ιερού Λόχου και της νεοσύστατης Εθνοφυλακής, δημοψήφισμα για το πολιτειακό τον Φεβρουάριο και εκλογές για Συντακτική Βουλή τον Απρίλιο. Προκάλεσαν την αντίδραση που επεδίωκαν. Ο Πλαστήρας αρνήθηκε να συζητήσει τους όρους και οι Λαϊκοί εγκατέλειψαν την αίθουσα. Η διάσκεψη δεν κατέληξε σε καμιά απόφαση. Την επομένη, ο Αρχιεπίσκοπος ορκιζόταν ως Αντιβασιλεύς, ο Παπανδρέου παρητείτο, και ο Πλαστήρας σχημάτιζε Κυβέρνηση.

Το ηθικό των διεθνιστών κατέρρεε, οι ενισχύσεις που μετέφεραν από τις επαρχίες δεν έφθαναν καθόλου για να συμπληρώσουν τα κενά, και τα πυρομαχικά, είτε λόγω σπατάλης είτε λόγω απώλειας, άρχιζαν να λείπουν. Στις 29 έγινε η τελευταία αξιόλογη σύγκρουση. Αντιμέτωποι ήταν ελληνοβρετανικές μονάδες αφ' ενός και αφ' ετέρου η μεραρχία του ΕΛΑΣ που είχε έλθει από τον Παρνασσό. Μετά από διήμερο αγώνα, η τελευταία αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει όλες τις θέσεις της. Την 1η Ιανουαρίου του 1945, προσκληθείς επειγόντως, κατέφθασε στην Αθήνα ο Άρης, με ενισχυμένο κύρος μετά τη νίκη του επί του Ζέρβα, και του ζητήθηκε να δώσει και πάλι στον ΕΛΑΣ τη μαχητικότητά του. Επεδόθη στο νέο έργο του με τη συνήθη ορμή του. Ήταν όμως πολύ αργά. Παρά τις προσπάθειές του, παρά τις εκτελέσεις λιποτακτών που έγιναν ενώπιον των τμημάτων τους, ο Άρης δεν κατόρθωσε παρά να αργοπορήσει τη φυγή.

Ο Στάλιν έστειλε τούς Έλληνες συντρόφους του στά Δεκεμβριάνα, γιά να καθηλώσει τούς Βρετανούς, τήν ώρα πού στήν Ευρώπη, ο Χίτλερ, σέ μία απέλπιδα προσπάθεια έκανε τήν αντεπίθεσή του στίς Αρδέννες. Ταυτόχρονα ο "Πατερούλης" έπαιρνε καί τήν εκδίκηση του γιά τήν ανενόχλητη, εκ μέρους των Βρετανών, αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Η ώρα όμως της Γιάλτας έφθανε καί έπρεπε νά φανεί συνεπής στούς Συμμάχους του, γιά τίς συμφωνίες πού είχαν υπογράψει. Αρκετά είχε τραβήξει τό σκοινί. Εβαλε τόν πρόεδρο της Γ΄Διεθνούς τόν Βούλγαρο Δημητρώφ, νά στείλει τό ακόλουθο τηλεγράφημα στούς Ελληνες κομμουνιστές: «Ο Παππούς νομίζει ότι με τη σημερινή διεθνή κατάσταση η ένοπλη ενίσχυση προς του έλληνες συντρόφους απ' έξω είναι γενικά αδύνατη. Βοήθεια από μέρους της Βουλγαρίας ή Γιουγκοσλαβίας, εναντίον ενόπλων αγγλικών δυνάμεων, σήμερα λίγο θα βοηθήσει τους έλληνες συντρόφους, ενώ πάρα πολύ θα μπορούσε να βλάψει τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία».

Χωρίς βοήθεια άφηνε πάλι τούς άμοιρους κομμουνιστές ο μεγάλος σύντροφός τους. Πού ήταν η βοήθεια της κομμουνιστικής Διεθνούς; Γιατί οι διεθνιστές σύντροφοι δέν βοήθησαν; Αντί αυτού ο "Πατερούλης" , έστειλε στίς 30 Δεκεμβρίου, πρεσβευτή στήν κυβέρνηση των ...μοναρχοφασιστών!!! Μετά θά έστελνε τά στρατιωτάκια του στή Βάρκιζα, νά υπογράψουν. Ετσι εξηγείται καί η "ανοησία", πού δέν ήταν ανοησία αλλά ήταν διαταγή να κρατηθούν οι καλύτερες μεραρχίες στήν Ηπειρο καί τη Μακεδονία γιά νά πολεμήσουν τίς δυνάμεις του Ζέρβα καί του Φωστερίδη! Δεύτερη "ανοησία" πού δέν ήταν ανοησία αλλά ήταν διαταγή, ήταν η μή παρενόχληση των βρετανικών δυνάμεων στίς υπόλοιπες μεγάλες πόλεις όπως ήταν η Θεσσαλονίκη καί η Πάτρα.

Τό Γενάρη του '45, Αθήνα και Πειραιάς είχαν εκκαθαρισθεί καί ο ΕΛΑΣ βρισκόταν χιλιόμετρα βορειότερα. Στις 11 Ιανουαρίου υπογράφηκε ανακωχή, που πρόβλεπε κατάπαυση των εχθροπραξιών καί βαθμιαία αποχώρηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Τα βρετανικά στρατεύματα ανακατέλαβαν την υπόλοιπη Ελλάδα ανεμπόδιστα. Ο στρατηγός Μπακιρτζής έδειξε σε μεγάλο βαθμό πνεύμα συνεργασίας μαζί τους, κατά την είσοδό τους στη Θεσσαλονίκη, στις 17 Ιανουαρίου. Για τους περισσότερους Έλληνες, φαινόταν ότι ένας εφιάλτης είχε τελειώσει. Αλλά δυστυχώς δέν ήταν έτσι. Σύντομα θά ερχόταν ο Ζαχαριάδης....

Συμφωνία της Βάρκιζας

«Η συμφωνία της Βάρκιζας ήταν σωστή, διότι ο ένοπλος αγώνας μας γίνεται αντισυμμαχικός, με τον πόλεμο που συνεχίζεται ενάντια στους Γερμανούς. Ετσι ο λαϊκός αγώνας μας γίνεται κυρίως σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης.»
Γιάννης Ιωαννίδης, οργανωτικός Γραμματέας του ΚΚΕ

12 Φεβρουαρίου 1945. Κατ'εντολή του Στάλιν υπογράφηκε καί από τό ΚΚΕ, η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ, γιά νά φανεί συνεπής στήν Διάσκεψη της Γιάλτας πού γινόταν τίς ίδιες ακριβώς μέρες καί η οποία μοίραζε τον κόσμο σέ ελεύθερο καί κομμουνιστικό. Ευτυχώς η Ελλάδα θά ανήκε στόν ελεύθερο κόσμο.

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, αφ' ενός οι κ.κ. Ιωάννης Σοφιανόπουλος υπουργός επί των Εξωτερικών, Περικλής Θ. Ράλλης υπουργός επί των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος υπουργός επί της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένη Αντιπροσωπεία, και αφ' ετέρου οι κ.κ. Γεώργιος Σιάντος Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος, Δημήτριος Παρτσαλίδης Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. και Ηλίας Τσιριμώκος Γενικός Γραμματεύς της Ενώσεως Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.), αποτελούντες την υπό της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. προσηκόντως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν, συνήλθαμεν εις διάσκεψιν εις Βάρκιζαν και από κοινού εξητάσαμεν τα μέσα και τον τρόπον της καταπαύσεως του εμφυλίου πολέμου και της συμφιλιώσεως του Ελληνικού Λαού και κατελήξαμεν εις την κατωτέρω συνομολογηθείσαν συμφωνίαν.

Η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εξεδήλωσε κατά την σύσκεψιν ταύτην την σταθεράν θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως άνευ νέας αιματοχυσίας τερματίση την θλιβεράν εσωτερικήν κρίσιν, αποκαταστήση την ενότητα του Κράτους και επαναφέρη την εσωτερικήν ειρήνην και την πολιτικήν ομαλότητα. Ούτω μόνον θα δυνηθεί ο Ελληνικός Λαός να αναλάβη την δημιουργικήν προσπάθειαν δια την ανοικοδόμησιν της Χώρας εκ των ερειπίων, τα οποία σκληροί αγώνες προς τους εξωτερικούς εχθρούς και ο αδελφοκτόνος πόλεμος επεσώρευσαν..............

Σύμφωνα με αυτή τη συμφωνία, γινόταν αποδεχτή η διάλυση του ΕΛΑΣ, (η Αριστερά κατέθετε τά όπλα στήν "αντίδραση" καί στούς "μοναρχοφασίστες"), συγκροτείτο αντιπροσωπευτική κυβέρνηση με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των παρατάξεων (η εγκαθίδρυση της "Λαϊκής Δημοκρατίας" πήγαινε περίπατο). Επίσης αποφασίζετο η εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους δοσίλογους και τό σταμάτημα των διώξεων, σε βάρος αριστερών δημοσίων υπαλλήλων. Τό 3ο άρθρο μάλιστα αμνήστευε μόνο τά πολιτικά αδικήματα καί όχι τά ποινικά, κάτι πού έλυνε τά χέρια της Δεξιάς, νά προβεί σέ διώξεις των κατωτέρων στελεχών του ΚΚΕ πού είχαν διαπράξει εγκλήματα ή πού υποτίθεται είχαν διαπράξει εγκλήματα. Η ηγεσία όμως, παρέμενε αλώβητη. Αλλοι κομμουνιστές μίλησαν γιά προδοσία καί άλλοι γιά έντιμη λύση.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης σύμφωνα μέ τόν Θαν. Χατζή δήλωνε: "Ο αγώνας μας γίνεται αντισυμμαχικός, με τον πόλεμο που συνεχίζεται ενάντια στους Γερμανούς και έτσι ο λαϊκός αγώνας μας είναι κύρια σε βάρος της Σ. Ένωσης". Ξεδιάντροπα οι ηγέτες της Αριστεράς επέμεναν ότι όλα πρέπει νά έχουν οδηγό τό καλό της Σοβιετικής Ενωσης. Αλλά οι χιλιάδες νεκροί δέν είχαν φωνή νά φωνάξουν.

Ο Χατζής στό βιβλίο του κατακρίνει την συμφωνία της Βάρκιζας. "Η υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας ήταν μια επιτυχία των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Με το συσχετισμό δυνάμεων που επικρατούσε τότε δεν μπορούσαν να πετύχουν μια άμεση δυναμική συντριβή του λαοκρατικού επαναστατικού κινήματος. Δέχτηκαν την ανακωχή και υποχρέωσαν τους υποτακτικούς τους Quislings να προχωρήσουν σε μια συμφωνία πολιτική με το ΕΑΜ, για να πετύχουν αρχικά τον αφοπλισμό του λαού και σε συνέχεια να τον χτυπήσουν κατακέφαλα κουρελιάζοντας κάθε συμφωνία.
Τι έδινε η συμφωνία της Βάρκιζας στο λαό και στο κίνημα; Κυριολεκτικά τίποτα! Η συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια κανονική υποχώρηση ύστερα από μια ήττα της επανάστασης, για να διατηρηθούν και να ανασυγκροτηθούν οι κύριες δυνάμεις και οι εφεδρείες της. Ήταν πανικόβλητη συνθηκολόγηση, που άφηνε το κίνημα και το Λαό έκθετο στα χτυπήματα του εχθρού. Η ηγεσία δέχτηκε χωρίς αντιρρήσεις και χαιρέτησε σαν επιτυχία της την υπογραφή της συμφωνίας. Την εφαρμογή της την εμπιστευόταν στην κυβέρνηση του Πλαστήρα, που στηριζόταν αποκλειστικά στις αγγλικές δυνάμεις και τους γερμανοοπλισμένους εγκληματίες."

Τό αστείο της όλης ιστορίας είναι ότι, - σύμφωνα μέ τό συγγραφέα του "Σβάρνουτ", Νικόλαο Μέρτζο - το 1950 στη γνωστή "δίκη" της Μόσχας, ο Χότζα κατηγόρησε μπροστά στο Στάλιν την ηγεσία του ΚΚΕ μεταξύ των άλλων και για την "προδοτική" συμφωνία της Βάρκιζας. Ο Στάλιν πού είχε υπαγορεύσει την συμφωνία ...συμφώνησε μαζί του και υποστήριξε ότι ήταν μεγάλο σφάλμα η συμφωνία της Βάρκιζας!!!! Εμβρόντητος ο Παρτσαλίδης τόλμησε να ψελλίσει ότι δεν ενήργησε αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Δημητρώφ (με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Μόσχας...). Ρέ σύντροφοι της Αριστεράς ο διεθνιστής σύντροφος σας δούλευε "ψιλό γαζί". Γιά αυτό τόν Μάϊο του ίδιου χρόνου, ο Ζαχαριάδης, θά δήλωνε καί αυτός ότι ή συμφωνία της Βάρκιζας ήταν ΛΑΘΟΣ.

Αντιγράφω από τόν "Ριζοσπάστη" δηλώσεις Αριστερών πολιτικών, πού δηλώνουν ότι τά Δεκεμβριανά, μέ δεδομένη τήν αποδοχή της Καζέρτας καί κατόπιν της Βάρκιζας ήταν λάθος:

Ο Δεκέμβρης ως πολιτική επιλογή - λέει ο Λεωνίδας Κύρκος - ήταν θανάσιμο λάθος... Η ηγεσία του ΚΚΕ έπρεπε να μείνει χωρίς καμιά ταλάντευση, στην πάση θυσία εξασφάλιση της προσφυγής στις κάλπες για την ανάδειξη του πρώτου μεταπολεμικού κοινοβουλίου και στη διεξαγωγή αδιάβλητου δημοψηφίσματος για την οριστική κατάργηση της μοναρχίας. Επίσης, επικρίνει την τότε ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί δεν έδειξε την απαιτούμενη ελαστικότητα και θεώρησε κεντρικό ζήτημα για ρήξη την απαίτηση των Εγγλέζων και των ντόπιων εκφραστών τους να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ. "Θεώρησε - γράφει για την τότε ηγεσία του ΚΚΕ - πως κεντρικό σημείο, ακόμα και για μια ρήξη με τις άλλες δυνάμεις και με τους Εγγλέζους, ήταν η λύση του στρατιωτικού προβλήματος μετά την απελευθέρωση. Και μολονότι στην Καζέρτα είχε δεχτεί την ανάθεση της αρχηγίας των ενόπλων δυνάμεων - τακτικού στρατού και ΕΛΑΣ - στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι, στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην κρίση του Δεκέμβρη του '44 δεν έδειξε την απαιτούμενη ελαστικότητα, ώστε η λύση του πράγματι σοβαρότατου προβλήματος να μην εμποδίσει την πορεία προς την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών, που έπρεπε να είναι ο σαφέστατος και αμετακίνητος στόχος.

Η τελευταία, δημόσια γνωστή, άποψή του γύρω από το θέμα, του Γρηγόρη Φαράκου, διατυπώθηκε στα τέλη του 1994 σ' ένα συμπόσιο για τα Δεκεμβριανά. Εκεί έθεσε το ερώτημα: "Ηταν αναπόφευκτη η σύγκρουση;". Να πώς απάντησε: "Κατ' αρχήν έπρεπε να αποφευχθεί... μπορούσε να αποφευχθεί. Φυσικά, θα είχαμε υποχωρήσεις, παραχωρήσεις. Μήπως λιγότερες υποχωρήσεις έγιναν αργότερα στη Βάρκιζα και κατοπινά; Και ποιος ο λόγος να υπάρχουν όλες αυτές οι θυσίες;... Αν κρίνεις πολιτικά το θέμα, ως τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας, δημιουργίας μιας δημοκρατικής εξουσίας, όπως απαιτούσε η μεταπολεμική Ελλάδα, τότε κατηγορηματικά θα απαντήσεις: Έπρεπε να αποφευχθεί ο Δεκέμβρης και ήταν δυνατόν να αποφευχθεί.

Θάνατος του Άρη

«Ούτε ψωμί ούτε νερό στό Μιζέρια.Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού ίσως και παραπάνω, ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κόμμα και τον ΕΛΑΣ.»
Ν. Ζαχαριάδης, γιά τόν Βελουχιώτη

Ο Aθανάσιος Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης, γεννημένος τό 1905 ατή Λαμία, έκανε τήν πρώτη του εμφάνιση τόν Ιούνιο του 1942, στή Δομνίτσα της Ρούμελης. Υπήρξε τολμηρός επαναστάτης και φανατικός κομμουνιστής. Υπηρέτησε την θητεία του εις το Πυροβολικό, όπου καθαιρέθηκε λόγω της προπαγανδιστικής του δραστηριότητας μέσα στή Μονάδα του. Μετά την άπόλυσίν του ήρθε στήν Αθήνα, όπου εργάστηκε στόν Ριζοσπάστη. Καταδικάστηκε 15 φορές τόσο γιά ποινικά αδικήματα (κλοπές, ψευδορκία, πλαστογραφία) όσο καί γιά τίς πολιτικές του πεποιθήσεις. Το 1939 υπέγραψε δήλωσιν μετανοίας (δηλωσίας), αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε. και αποφυλακίσθηκε. Ισως η πράξις αυτή νά ήταν τό αίτιον της πρωτοφανούς σκληρότητας προς τούς συνανθρώπους του. Γιά τον Άρη ή ανθρώπινη ζωή δεν είχε ουδεμία αξία. Ουδέποτε τον συγκίνησε ή ανθρώπινη ζωή ή ο πόνος για αυτό βασάνιζε, και εκτελούσε μέ τά ίδια του τά χέρια πολλά από τά θύματά του. «Αν είναι νά γλιτώσει ένας ένοχος ας πάνε και εννιά αθώοι». Αυτό ήταν τό πιστεύω του, σύμφωνα μέ τόν Καπετάν Νικηφόρο ("ΤΑ ΝΕΑ", 23/9/75). Αυτή η σκληρή του τακτική τόν έκανε αντιπαθή ακόμα καί στά όργανα του ΚΚΕ, αλλά ήταν απαραίτητος λόγω της στρατιωτικής του ικανότητας.

Από πολεμικής απόψεως πρώτος στόχος ήταν η εξουδετέρωση της "αντίδρασης" καί των "φασιστών". Οπότε ο "Δηλωσίας" αναλώθηκε σέ ένα άνευ προηγουμένου πόλεμο κατά όλων των υπολοίπων αντιστασιακών οργανώσεων, τίς οποίες εξουδετέρωσε μέ επιτυχία. Δευτερευούσης σημασίας ήταν ο πόλεμος μέ τούς Γερμανούς. Σκοτώνοντας μερικούς Γερμανούς, τούς παρατηρούσε έπειτα, νά ξεσπούν τήν εκδίκησή τους σέ ανυπεράσπιστα χωριά, μέ αποτέλεσμα κυρίως οι νεαροί καί αγράμματοι χωρικοί, νά τρέχουν νά σωθούν στά βουνά καί νά στρατολογούνται έτσι εθελοντικά ή βιαίως από τόν ΕΛΑΣ. Ενα παράδειγμα του τρόπου δράσης του, ήταν η εξόντωση της ομάδας Τζιβάρα- Άγουρίδη. Αφού τούς κάλεσε στό χωριό Μαυρολιθάρι προς δήθεν συνεργασία και συνεννόησιν, την νύκτα τούς κατένειμε σέ διάφορα σπίτια του χωριού. Τά μεσάνυκτα τούς συνέλαβε καί τό επόμενο πρωΐ, παρουσία των κατοίκων του χωρίου, τούς υποχρέωσε νά σκάψουν τούς τάφους των στο νεκροταφείο του χωριού. Στή συνέχεια τούς έδειραν μέχρις αίματος, τούς διεπόμπευσαν στούς κατοίκους του χωρίου, μέ τήν κατηγορία ότι ήταν φασίστες και όργανα των Ιταλών. Τέλος δε, τούς ακρωτηρίασαν μέχρι πού οι αιχμάλωτοι υπέκυψαν από τα φρικτά βασανιστήρια. Την σύζυγο του Τζιβάρα βασάνισε και εκτέλεσε ο ίδιος ο Άρης Βελουχιώτης με μαχαίρι.

Τους λιποτάκτες του ΕΛΑΣ τούς εξόντωνε τόσο αυτούς όσο καί τά μέλη της οικογενείας τους. Παράδειγμα οι δύο κόρες (12 και 13 ετών) του λιποτάκτη I.Κόρδα εκ Κοχλιών Ευρυτανίας τίς οποίες τίς έσφαξε τόν Αύγουστο του 1942. Τόν Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, ο Άρης συνέλαβε τον πρώην αντάρτη του ΕΛΑΣ Πρόβιαν στο χωριό Τσούκα Φθιώτιδος. Κατ' εντολή του τον έδεσαν σέ κορμό δέντρου και τον εκτέλεσαν μέ μεσαιωνικά βασανιστήρια. Αλλά παρίστανε καί τόν δικαστή, ο συμμορίτης. Τό Νοέμβριο του 1942 εκτέλεσε ο ίδιος στην πλατεία του χωρίου Καστριώτισσα Παρνασσίδος τον κτηνοτρόφο Νικ. Μασσαβέττα, απόγονο του Αθανάσιου Διάκου, εκ Μουσουνίτσης, μέ τήν κατηγορία της ζωοκλοπής.

Γιά τόν θάνατο του Άρη, παραθέτω αφήγηση του Ν. Μέρτζου:

Ο Βελουχιώτης, δεν είχε πάρει μέρος στα Δεκεμβριανά καί δέν συμφώνησε μέ τή συμφωνία της Βάρκιζας. Και όταν, ανεβαίνοντας από την Πελοπόννησο, γύρισε στη Ρούμελη, εξέφρασε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ τη διαφωνία του, μαζί με μια δήλωση που προκάλεσε σάλο στους παραλήπτες: Ότι αρνιόταν να γυρίσει στην "ομαλότητα" που υπόσχονταν η συμφωνία της Βάρκιζας. Θα παρέμενε στα βουνά, για να συνεχίσει τον αγώνα. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού κόμματος, όπως και του ΕΑΜ, καταλήφθηκε από ανησυχία μέχρι πανικού από την απόφαση εκείνη του Άρη Βελουχιώτη. Οι ηγέτες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ από τις πρώτες μέρες της ανταρσίας του Άρη Βελουχιώτη έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να τον συγκρατήσουν.

Άλλωστε δεν ήταν ο μόνος αντάρτης κατά της Βάρκιζας που πλανιόταν, στα βουνά. Μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ, ο όγκος εκείνων που πίστευαν ότι τους ανέμενε σίγουρη εξόντωση, κατέφυγε στις γειτονικές χώρες και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. Μερικοί όμως καπεταναίοι, όπως ο Διαμαντής, ο Μπελής, ο Όθρυς, παρέμειναν και κρύβονταν στην ορεινή Ελλάδα. Η παρουσία αυτών των ανθρώπων, αποτελούσε σοβαρότατο πρόβλημα για την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Αλλά αν της ήταν εύκολο να πειθαναγκάσει εκείνους τους φοβερούς μαχητές σε αδράνεια, ο Άρης Βελουχιώτης την ανησυχούσε. Γιατί αυτός δεν έδειχνε να κατέφυγε στα βουνά για να αποφύγει την εξόντωση, όπως λέγανε οι άλλοι. Ακολουθούσε τη διαμορφωμένη κοσμοθεωρία του για τη συνέχιση του αντάρτικου. Και αν αποφάσιζε να δράση σαλπίζοντας το προσκλητήριο του νέου ΕΛΑΣ θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια αναταραχή.

Μπροστά σ' αυτό το φάσμα, η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθούσε να τον εξουδετέρωση με κάθε μέσο. Τότε έφθασε ο Νίκος Ζαχαριάδης από το Νταχάου με αγγλικό στρατιωτικό αεροπλάνο στην Αθήνα. Ο Άρης Βελουχιώτης τον περίμενε σαν Μεσσία που θα τον δικαίωνε. Έστελνε συνέχεια μηνύματα. Καμιά απάντηση. Οπότε, στις 12 Ιουνίου 1945, ο "Ριζοσπάστης" που κυκλοφορούσε, φυσικά, νόμιμα δημοσιεύει την ακόλουθη δήλωση του Ζαχαριάδη στην πρώτη σελίδα:

"Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη. Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις, που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια. Ο Βελουχιώτης κι ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη...".

ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"

Στην Πίνδο ο Άρης Βελουχιώτης έχει κυκλωθεί στενά από τον Στρατό. Αποφάσισε να διασπάσει τον κλοιό. Μετά μια σειρά ελιγμών όμως, και αφού έπεσε σε παγίδα, που οφείλονταν προφανώς σε προδοσία ενός στελέχους του ΚΚΕ, το οποίο έκανε τον οδηγό, στις 15 Ιουνίου βρέθηκε κυκλωμένος στη Μεσάντα, κοντά στην όχθη του Αχελώου ποταμού, όχι μακριά από τη γέφυρα του Κοράκου. Αλλά τότε, το απόγευμα, οι ανήσυχοι αντάρτες είδαν να τρέχουν προς αυτούς μέσα από τα έλατα δύο άνδρες. Ήταν τσελιγκάδες, πατέρας και γιος. Ο πατέρας ήταν παλιός ΕΑΜίτης. Ο γιος ήταν πρώην "ανθυπολοχαγός" του ΕΛΑΣ, βγαλμένος από τη σχολή της Ρεντίνας. - Ολόγυρά σας είναι στρατός, τους είπαν. Αλλά εμείς, που ξέρουμε τα μέρη βήμα προς βήμα, αναλαμβάνουμε να σας βγάλουμε. Ανακουφίστηκαν οι άνδρες και ο Άρης κατέστρωσε αποφασιστικά το σχέδιό του. Το σώμα θα χωρίζονταν σε δυο μέρη. Ο κύριος όγκος - 70 άνδρες - με επί κεφαλής τον Πελοπίδα, θα χτυπούσε προς τα Βορειοδυτικά. Οι υπόλοιποι με τον Άρη θα χτυπούσαν προς τα Νότια και θα περνούσαν τον ποταμό Αχελώο. Τα δύο τμήματα θα συνενωθούν κατόπιν σε ορισμένη τοποθεσία. Όλα τακτοποιήθηκαν με ταχύτητα και κατά τις 5 ήταν έτοιμοι για την εξόρμηση, με την υπόκρουση των αραιών πυροβολισμών του αντιπάλου, που όλο και πλησίαζε. Τότε ο γιος τσέλιγκας πήρε παράμερα τον Άρη, και με ύφος διστακτικό, στενοχωρημένος του είπε:

- Αρχηγέ, κάτι θέλω να σου δείξω να το 'χεις υπόψη. Δεν μπορεί να μη το μάθεις.

- Λέγε τι τρέχει;

- Να, διάβασε εδώ...

Και του 'δωσε ένα φύλλο του "Ριζοσπάστη" της 12 Ιουνίου, όπου στην πρώτη σελίδα δημοσιεύονταν η αποκήρυξη του Βελουχιώτη από τον Ζαχαριάδη. Διάβασε εκείνος και για μια στιγμή κλονίστηκε. Ύστερα έμεινε σκεφτικός και σιωπηλός, αρκετή ώρα. Ασφαλώς το χτύπημα ήταν συντριπτικό, βλέποντας ότι ο άνθρωπος τον οποίο περίμενε σαν Μεσσία, όχι μόνο τον είχε και αυτός απαρνηθεί, αλλά εξακόντισε εναντίον του τον κεραυνό του αναθέματος. Θα ένιωθε πως ήταν πια χαμένος και η απελπισία για πρώτη φορά λύγισε τον χαλύβδινο πολεμιστή. Το πλήγμα ήταν θανάσιμο. Ως τόσο γρήγορα έδειξε πως συνέρχεται. Χωρίς να εξηγήσει στους συντρόφους του τι συμβαίνει, διέταξε την εκτέλεση της επιχείρησης, η οποία πέτυχε. Οι δυο τσελιγκάδες ήταν θαυμάσιοι οδηγοί. Και ενώ ο κύριος όγκος του σώματος με τον Πελοπίδα ξέφυγε μαχόμενος προς Βορρά, ο Άρης με τους 20 μπόρεσε να περάσει τον Αχελώο κοντά στη γέφυρα του Κοράκου.

Αφού ο Άρης πέρασε με τους 20 συντρόφους του τον Αχελώο, αντί να συνεχίσει τη φυγή του, τώρα που διέσπασε τον εχθρικό κλοιό, θέλησε ξαφνικά να γυρίσει πίσω, ξαναπερνώντας το ποτάμι. Ποια δύναμη τον παρόρμησε να κάνη εκείνη την κίνηση, που τον ξανάφερε στο στόμα του λύκου, μέσα στον κλοιό; Στους συντρόφους του, που απόρησαν και ανησύχησαν, εξήγησε ότι έπρεπε να κατευθυνθούν ολοταχώς για τη Ρούμελη. Γιατί μόνο εκεί θα βρίσκονταν σε ασφάλεια. Οπωσδήποτε εκείνοι υπήκουσαν. Και βρέθηκαν πάλι πίσω. Ήταν πρωί της 16 Ιουνίου. Και κει κοντά στην όχθη έγινε ανασύνταξη της μικρής ομάδας, για να διαπιστωθεί ότι ένας από τους συντρόφους τους, από τους πρωτοπόρους αντάρτες, ο Λαμιώτης Δημοσθένης Ζαγκλάρας είχε πνιγεί στο δεύτερο πέρασμα. Ο Άρης ήταν αμίλητος, βαρύς, ανέκφραστος. Οι άλλοι, που δεν ξέραν το συντριπτικό πλήγμα που είχε δεχθεί, πρόσεξαν την κατάστασή του αλλά δεν υποπτεύονταν το βάθος της. Και τότε η τραγωδία έφθασε στο αποκορύφωμά της. Ο καπετάν Θωμάς στο σημείο αυτό παραθέτει την προσωπική περιγραφή του καπετάν Θάνου, που αποτελεί τον σπαρακτικό επικήδειο του Άρη:

"Ένας ξερός κρότος περιστρόφου τάραξε σε λίγο την ησυχία που είχε επικρατήσει, καθώς είχε κοπάσει η μάχη. Αλαφιάζονται οι αντάρτες, που βρίσκονται κοντά του, καθώς είχε για λίγο αναμερίσει ο Άρης από δίπλα τους. Τρέχει ο Τζαβέλλας να δει τι είχε γίνει. Ο Άρης είχε φυτέψει στο δεξιό του κρόταφο μια σφαίρα από το περίφημο "Κολτ" περίστροφο, που πάντα έσερνε μαζί του. Μια και σε τόσες και τόσες μάχες που είχε δώσει, δεν είχε πιάσει γι' αυτόν η ευχή που έδιναν συναμεταξύ τους οι αντάρτες όταν ξεκινούσαν γι' αυτές: "Καλό βόλι, συναγωνιστή", μια και κάτω δηλαδή να πάρει ο Χάρος, έκανε την ευχή αυτή πράξη ο ίδιος για τον εαυτό του.

- Ο Αρχηγός! Σκοτώθηκε ο Αρχηγός, ξεφωνίζει ο καπετάν Τζαβέλλας, γυρνώντας στους άλλους. Γυρνούν κι αυτοί και βλέπουν... Από το μέτωπο του Άρη κυλάει μια μικρή αυλακιά καθάριο άλικο αίμα καθώς το κορμί είναι πεσμένο χάμω. Βουβοί όλοι κοιτούν με μάτια σαστισμένα που αρχίζουν να βουρκώνουν. Τους τόλεγε πριν μια βδομάδα πως θα τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, έτσι που έρχονταν τα πράγματα, μόλις θα τους περνούσε προς τη Ρούμελη απ' όπου και τους είχε παραλάβει. Αλλά πως να το πιστεύανε. Αμίλητοι τώρα, βλέπουν και πάλι, πως ό,τι έλεγε το έκανε κιόλας. Ο Τζαβέλλας μόνο κόβει τη φρικτή σιωπή.

"- Τι καθόμαστε τώρα και τον κοιτάμε σα χαζοί, βουβοί! Μια και την παράτησε ο Αρχηγός, τι να την κάνουμε κι εμείς τη ζωή! Μαζί κι εμείς στον τάφο, όπως και στη ζωή.

"Ο Λέων δε συμφωνεί. Μήτε όμως κι εμείς οι άλλοι, μήτε κι εγώ, μήτε κι ο γέρο - Έκτορας συμφωνούσε:

"- Μα γιατί; Δεν καταλαβαίνω γιατί να σκοτωθούμε, μια κι έχουμε ξεφύγει τον κίνδυνο. Κι αφού μπορούμε να σωθούμε, γιατί να σκοτωθούμε...

"- Κανένας μας δεν βγήκε με το ζόρι στο βουνό, κανένας δεν είναι και υποχρεωμένος να πάει μόνος του στον τάφο. Γεια και χαρά σας, συναγωνιστές! - μας κόβει ο Τζαβέλλας.

"Και πριν καν προλάβουμε οι άλλοι να καταλάβουμε τι πάει να κάνει, καθώς αναμετράει προς τον νεκρό τον Άρη, ανασέρνει ο Τζαβέλλας την αγγλική χειροβομβίδα "Μιλς" που είχε κρεμασμένη στο ζωστήρα, την απιθώνει χουφτιασμένη πάνω στο στήθος του, δαγκώνει γερά τον κρίκο της και δυνατά με τα γερά του δόντια τον τραβάει..."

Μετά τή Βάρκιζα

Δέν επρόκειτο λοιπόν περί καταστολής ανταρσίας «αδίκως διωκομένων δημοκρατικών Ελλήνων πολιτών»(!), Οπως μέ υστερίαν διαλαλεί συνεχώς η κομμουνιστική προπαγάνδα, αλλά περί καταστολής στάσεως, έξωθεν υποκινηθείσης καί κατευθυνομένης μέ πειθήνιον εκτελεστήν τό κόμμα «του εγκλήματος καί της εθνικής προδοσίας» κατά τόν επιτυχέστατον ιστορικόν χαρακτηρισμόν διά τό Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού τού Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Χρήστος Σαρτζετάκης

Οι χιλιάδες Ελασίτες που έφυγαν από την Ελλάδα ύστερα από τη συμφωνία της Βάρκιζας, ζητώντας άσυλο στις κομμουνιστικές χώρες του βορρά, συγκεντρώνονταν πιά, το φθινόπωρο του 1945, στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, βορείως του Βελιγραδίου. Εκεί, οι εκπαιδευμένοι στη Μόσχα διεθνιστές της Αριστεράς, έστησαν μια κοινότητα υποδειγματική στην πιο καθαρή σταλινική ορθοδοξία. Οργανώθηκαν σε πενταμελείς πυρήνες καφκικής παράνοιας, με σκοπό να αλληλοκαταδίδονται. Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, που είχαν κερδίσει δόξα και λαϊκή υποστήριξη στα χρόνια της κατοχής, αντιμετώπισαν ιδιαίτερα στυγνή μεταχείριση από τους σκληρούς, που διοικούσαν το στρατόπεδο. Η παραμικρή αμφισβήτηση της πειθαρχίας του στρατοπέδου ονομαζόταν προδοσία, και ήταν συχνές οι εκκαθαρίσεις εκείνων που αμφιταλαντεύονταν και που χαρακτηρίζονταν "σκουλήκια". Είκοσι τέτοιοι ύποπτοι υποχρεώθηκαν να βαδίσουν μέσα από δύο στίχους συντρόφων που τους έφτυναν προτού ξαποσταλούν στην Ελλάδα και στη βέβαιη σύλληψη. Οι ανέμπιστοι δεν μπορούσαν καν να πάνε στ' αποχωρητήρια του Μπούλκες δίχως να τους συνοδεύει ολόκληρος ο πενταμελής πυρήνας, τα δύο πιο σίγουρα μέλη βάδιζαν έξω έξω και ο πιο ύποπτος στη μέση. Στή Γιουγκοσλαβία εκπαιδεύονταν μέ σκοπό τήν επανάληψη του αιματοκυλίσματος, ελέω Τίτο καί Στάλιν. Φυσικά η δημιουργία του κομμουνιστικού προτεκτοράτου της Μακεδονίας, παρέμενε στόχος γιά τούς δύο στυγνούς κομμουνιστές δικτάτορες. Είπαμε η Ελλάδα δόθηκε στούς ιμπεριαλιστές, αλλά ένα νέο αιματοκύλισμα ήταν ότι πρέπει γιά νά εξυπηρετήσει τά διεθνιστικά σχέδια του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης.

Αξιζε νά πεθάνουν μερικές χιλιάδες γιά τήν στερέωση του κομμουνιστικού καθεστώτος στίς "Λαϊκές Δημοκρατίες" καί τήν ευημερία του Διεθνούς Υπαρκτού Σοσιαλισμού. (Η λέξη λαϊκός καί η λέξη Δημοκρατία, έχουν δεινοπαθήσει στά χείλη των ψευτοδημοκρατών. Οι Λαϊκές Δημοκρατίες δέν ήταν ούτε Δημοκρατίες, ούτε εξυπηρετούσαν τά λαϊκά συμφέροντα. Ηταν δικτατορίες τόσο στυγνές καί εγκληματικές, πού μπροστά τους το καθεστώς του Μεταξά φάνταζε αγγελικά πλασμένο. Καί ακόμα καί σήμερα οι διεθνιστές του ΚΚΕ καί του Συνασπισμού, πού αντιπροσωπεύουν μία ελάχιστη μειοψηφία, υποτίθεται ότι κατεβάζουν τό λαό στους δρόμους γιά νά προστατεύσουν τά λαϊκά συμφέροντα. Καί κατεβαίνουν στίς διαδηλώσεις 3000 γραφικά άτομα, γιά νά προστατεύσουν φυσικά τό κατεστημένο του Ελληνικού Δημοσίου πού ρουφάει σάν τήν βδέλλα, τόν φόρο του απλού πολίτη του λαού. Παριστάνουν τούς δημοκράτες, όταν δέν σέβονται τό πρόγραμμα της εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένης κυβερνήσεως καί ουρλιάζουν στους δρόμους γιά νά επιβάλλουν τήν δική τους άποψη τους, π.χ. γιά τά ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Αλλοτε στρατολογούν δέκα μαθητές ή φοιτητές γιά νά κλείσουν μέ τσαμπουκά κάποιο σχολείο ή κάποια πανεπιστημιακή σχολή, γιά νά διαμαρτυρηθούν δήθεν γιά τήν Παιδεία. Οποιος φέρνει αντιρρήσεις ξυλοκοπείται, ιδιαίτερα στά Πανεπιστήμια, όπου η τρομοκρατία της Αριστεράς ζεί καί βασιλεύει. Τότε τί στό διάβολο κάνουμε εκείνες τίς εκλογές βρέ σύντροφοι; Γιά νά αποφασίζει τό 10% καί νά υπακούει τό υπόλοιπο 90%;).

Αλλά ας επιστρέψουμε στό 1945. Ο Γούσιας, από τούς πρωταγωνιστές του συμμοριτοπολέμου γράφει στο βιβλίο του: «Μετά την ήττα του Δεκέμβρη 1944 και τη συμφωνία της Βάρκιζας, μερικές χιλιάδες αγωνιστές καταδιωκόμενοι κατέφυγαν στις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες και συγκεντρώθηκαν στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Σχεδόν όλοι ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ και μια μεγάλη αναλογία, αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Όμως το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας στελεχών του αγώνα μας, αλλά εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. Η κομματική καθοδήγηση του Μπούλκες, με επικεφαλής το Μ. Πεχτασίδη, εφάρμοζε στρατοκρατικές, τραμπούκικες- αντικομματικές μέθοδες καθοδήγησης, μέθοδες αστυνομικές, χαφιέδικες. Στο Μπούλκες επεβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας. Δημιούργησαν στον κόσμο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας, καχυποψίας και χαφιεδοφοβίας. Καλλιέργησαν το πνεύμα της δουλικότητας, της υποταγής και κολακείας. Κάθε προσπάθεια ελέγχου και κριτικής χαρακτηρίζονταν εχθρική ενέργεια και επακολουθούσαν μέτρα απομόνωσης, φτάνοντας μέχρι εγκλήματα σε βάρος αγωνιστών. Η πολιτική αυτή εμπνεόνταν και καθοδηγόνταν απ' τους Γιουγκοσλάβους Ράγκοβιτς - Καραϊβάνωφ, που θέλαν το Μπούλκες όργανο των μεγαλοσερβικών σωβινιστικών βλέψεών τους στην "Μακεδονία του Αιγαίου". Όργανο τους σ' αυτούς τους σκοπούς, χρησιμοποίησαν τον Μ. Πεχτασίδη, ένα τύπο διεφθαρμένο πολιτικά, με ψυχολογία αλήτικη, που κατόρθωσε να τρυπώσει στα στελέχη της ΟΠΛΑ και στη συνέχεια ήταν καθοδηγητής στο Μπούλκες.....».

Οι κομμουνιστές ετοιμάζονταν νά επαναλάβουν την ένοπλη αναμέτρηση. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ομολόγησε, χρόνια αργότερα, καί αυτός πώς, μετά τή Βάρκιζα, οι συντρόφοι του παρέδωσαν τά άχρηστα όπλα καί φύλαξαν τά υπόλοιπα γιά νά τά χρησιμοποιήσουν όταν θά παρουσιαζόταν η κατάλληλη περίσταση. Στήν 11η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, (Απρίλιος 1945 - Αθήνα), καί ο Σιάντος δήλωνε ότι στόχος του ΚΚΕ, μετά την Βάρκιζα, παρέμενε η εγκαθίδρυση της "Λαϊκής Δημοκρατίας" στην Ελλάδα: «Τόσο από δυσμενείς αντικειμενικές συνθήκες δηλαδή από το ότι βρισκόμαστε σ' αυτή τη γωνιά που έχει ιδιαίτερα συμφέροντα η Αγγλία όσο και από δικά μας λάθη βρισκόμαστε σήμερα και πάλι κάτω από ένα πραγματικό φασιστικό ζυγό. Συνεπώς το βασικό μας καθήκον της στιγμής είναι το ξερίζωμα του φασισμού από την Ελλάδα. Μόνο η συντριβή του φασισμού, ανοίγει το δρόμο στην επικράτηση μιας πραγματικά λαϊκής δημοκρατίας. Το δρόμο για μια αντικεφαλαιοκρατική μεταπολεμική ανοικοδόμηση προς όφελος της Ελλάδας και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Μα και οι διεθνείς μεταπολεμικές συνθήκες, δηλαδή το κλίμα που δημιουργείται από μια πολεμική νίκη των δυνάμεων της δημοκρατίας κατά του φασισμού και απ' αυτή την επικράτηση της δημοκρατίας σε τρεις γειτονικές χώρες είναι επίσης μια μεγάλη δύναμη στο πλευρό μας για το ξερίζωμα τον ελληνικού φασισμού. Το Κόμμα μας, το Κόμμα του Ζαχαριάδη, είναι ικανό να τσαλαπατήσει όλα τα εμπόδια και να αποτελειώσει τη λαϊκή νίκη, τη νίκη της δημοκρατίας κατά του φασισμού».

Οι παραπάνω δηλώσεις των ηγετικών οργάνων της Αριστεράς, έχουν καταγραφεί από το Νικόλαο Μέρτζο, ο οποίος στήν εκπληκτική έρευνα πού έχει κάνει γιά τόν εμφύλιο πόλεμο, παραθέτει καί τά ακόλουθα:

Με την 35η επέτειο των Δεκεμβριανών, τον Δεκέμβριο του 1979 βγήκαν στο φως της δημοσιότητας πολλές απόψεις. Η σημαντικότερη είναι εκείνη που ακούσθηκε από τις στήλες της "Αυγής" επισήμου οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.εσ. Μετά τον διχασμό του ενιαίου Κ.Κ.Ε. το 1968, βρέθηκαν στην κατοχή του Κ.Κ. Ε. εσ. βαρυσήμαντα έγγραφα της εποχής του ανταρτοπολέμου. Πρόκειται για τηλεγραφήματα, αναφορές, εντολές και διαταγές που αντηλλάγησαν στην κρίσιμη περίοδο μεταξύ των ηγετών του Κ.Κ.Ε. και αναφέρονται στην προετοιμασία του συμμοριτοπολέμου. Τα έγγραφα αυτά μελέτησε, αξιολόγησε, ταξινόμησε και δημοσιεύει με συναίσθηση του ιστορικού χρέους ο Φίλιππος Ηλιού, ένας από τους αγωνιστές της κομμουνιστικής παρατάξεως, εντεταγμένος τώρα στο Κ.Κ.Ε. εσ. Τα έγγραφα ντοκουμέντα δεν αμφισβητήθηκαν από κανένα μετά την δημοσίευσή τους και δεν μπορούν άλλωστε να αμφισβητηθούν. Έτσι επέχουν την θέση αμάχητου τεκμηρίου για την ιστορική κρίση.

Μέχρι τέλος του 1947 το Κ.Κ.Ε. λειτουργούσε ως νόμιμο κόμμα στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα, από την άνοιξη του 1946 είχε αρχίσει η ένοπλη δράση των κομμουνιστών ανταρτών εναντίον του Κράτους. Επί ένα διάστημα μεγαλύτερο του έτους το Κ.Κ.Ε. ισχυρίζονταν ότι η δράση των ανταρτών του οφείλεται στο ότι δημοκρατικοί πολίτες καταδιώκονται από το Κράτος της Δεξιάς και εξαναγκάζονται να αμυνθούν με τα όπλα καταφεύγοντας στο βουνό. Έτσι το κόμμα λειτουργεί με δύο μορφές: μια παράνομη και ένοπλη, μια νόμιμη και πολιτική. Στο μεταξύ, παρά τις διακηρύξεις του και παρ' όλα όσα μέχρι σήμερα λέγονται από πολλούς ερευνητές προσκειμένους στην αριστερά, ότι το αντάρτικο κίνημα ήταν αποτέλεσμα διώξεων και επεβλήθη δια της βίας στο Κ.Κ.Ε., αποδεικνύεται ότι, αντίθετα, η κομμουνιστική ηγεσία ήταν έτοιμη και προετοίμαζε μεθοδικά τον νέο γύρο του αίματος. Κατ' αρχήν υπάρχει η μαρτυρία του Γιάννη Ιωαννίδη και πολλών άλλων, αλλά και το ίδιο αυτό καθ' εαυτό το γεγονός ότι μετά την Βάρκιζα, το Κ.Κ.Ε. έκρυψε το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος του οπλισμού του και δεν το παρέδωσε. Περίμενε την νέα αναμέτρηση. Όσα στελέχη του χρησιμοποιήθηκαν για την απόκρυψη του οπλισμού, φυγαδεύτηκαν στο στρατόπεδο του Μπούλκες, επί γιουγκοσλαβικού εδάφους, ώστε να μη μπορούν - και αν το ήθελαν ή αν συνελαμβάνοντο - να μαρτυρήσουν.

Οι παραπάνω μαρτυρίες βεβαιώνουν ότι ο Εμφύλιος ήταν μέσα στα σχέδια του ΚΚΕ και του Στάλιν. Γι' αυτό ο Σιάντος καί ο Ιωαννίδης, κατά παράβαση της Συμφωνίας της Βάρκιζας, έκρυψαν τον καλύτερο οπλισμό του ΕΛΑΣ και έστειλαν στο Μπούλκες 5.000 μαχητικά και αφοσιωμένα στελέχη του. Θα αποτολμούσαν τέτοιες κινήσεις οι ηγέτες του ΚΚΕ χωρίς την έγκριση των Σοβιετικών; Σίγουρα όχι. Αρα η απόφαση των Σοβιετικών συντρόφων έκρινε τήν αναπόφευκτη συνέχεια. Και οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλαδος, πιστοί στην αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», στην αρχή δηλαδή ότι το ΚΚΣΕ ως ηγετική δύναμη του παγκόσμιου προλεταριάτου αποφασίζει και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα εκτελούν, έσπευσαν με μεγάλη προθυμία καί καμάρι να εκτελέσουν κι αυτή την απόφαση. Γι' αυτό και ο Ζαχαριάδης αργότερα θά δήλωνε «Εκπληρώσαμε το διεθνιστικό μας χρέος...».

Σε τι απέβλεπε ο Στάλιν μέ τήν θυσία των Ελλήνων συντρόφων του; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο Βλαντάς, στο βιβλίο του «Εμφύλιος πόλεμος», σελ. 100: «Μας επιβλήθηκε (ο ανταρτοπόλεμος) από την τότε ρωσική ηγεσία, γιατί αυτή δεν ήθελε να νικήσουμε αλλά να χρησιμοποιηθεί ένας σποραδικός ανταρτοπόλεμος στην Ελλάδα προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών ρωσικών κρατικών συμφερόντων».

Παρόμοια απάντηση δίνει καί ο Μπαρτζώτας, στο βιβλίο του «Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού», σελ. 126: «Πολύ μεγάλη είναι η σημασία του αγώνα του Δ.Σ.Ε. για τα Βαλκάνια. Ο ΔΣΕ παλεύοντας τριάμιση χρόνια με το όπλο στο χέρι για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία στην Ελλάδα ενάντια στην κυβέρνηση της Αθήνας και την αμερικάνικη επέμβαση, αντικειμενικά βοήθησε τις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Ρουμανίας. Αυτό δήλωσε καθαρά στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 6ο συνέδριο του Βουλγάρικου ΚΚ ο γίγαντας της Λειψίας, ο Γ. Δημητρώφ, Γ. Γραμ. της Κ.Δ. μέχρι την αυτοδιάλυσή της το 1943 με τα λόγια: "Δεν ξέρετε σεις οι Έλληνες κομμουνιστές, ότι παλεύοντας με το όπλο στο χέρι την κυβέρνηση της Αθήνας και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τι πολύτιμες υπηρεσίες προσφέρετε αντικειμενικά στις γειτονικές σας Λαϊκές Δημοκρατίες, ποια είναι η διεθνής σημασία της πάλης σας...».

Πολύτιμες λοιπόν υπηρεσίες, προσέφεραν οι νεκροί του εμφυλίου, στις ψευτολαϊκές ψευτοδημοκρατίες, δηλαδή στό Σοβιετικό αυτοκράτορα, Στάλιν. Συγκεντρώνοντας την προσοχή των κυβερνήσεων και της κοινής γνώμης των χωρών της Ευρώπης, μπορούσε ο Στάλιν να αρπάξει γιά τήν αυτοκρατορία του όσα περισσότερα κράτη μπορούσε. Να ολοκληρώσει την κατοχή της Πολωνίας και να δέσει οριστικά την Τσεχοσλοβακία με το πραξικόπημα του 1948. Ταυτόχρονα μπορούσε ο ιδεολογικός πρόγονος της Αριστεράς, να καταγγείλει στη διεθνή κοινή γνώμη την επεκτατικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στή χώρα πού ονομάζεται Ελλάδα. Μέ αυτές τίς απόψεις συμφωνεί καί ο Τάκης Λαζαρίδης, αλλά καί ο Woodhouse ο οποίος γράφει στό βιβλίο του "Τό μήλο της Εριδος":

Την αληθινή σημασία της αμερικανικής επεμβάσεως μπορεί να την δει κανείς στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η ΕΣΣΔ, ο οποίος ήταν να αξιοποιήσει τα κεκτημένα της πλεονεκτήματα και να σταθεροποιήσει όσα δεν ήταν αρκετά σταθεροποιημένα. Η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία περισφίχθηκαν σ' ένα στενότερο εναγκαλισμό από την ΕΣΣΔ. Από την Τσεχοσλοβακία ως την Μαλαϊκή Χερσόνησο η περιφέρεια της σοβιετικής ισχύος επεκτάθηκε. Η Ελλάδα όμως έπρεπε προς το παρόν να αφεθεί στην τύχη της, ώσπου να φαινόταν καθαρά αν η αμερικανική επέμβαση ήταν τόσο αποφασιστική όσο δειχνόταν. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΑΦΟΥ Η ΕΣΣΔ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, που έπρεπε να σταθεροποιηθούν και αξιοποιηθούν. Ήταν μια χρήσιμη αδέσποτη γη...

Στούς προηγούμενους έρχεται νά συμφωνήσει καί ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης, από τούς ελάχιστους σύγχρονους πολιτικούς άνδρες πού εστάθηκαν στό ύψος τους. Γράφει στήν ιστοσελίδα του ο Πρόεδρος:

Ο συμμοριτοπόλεμος αποσκοπούσε εις τήν υλοποίησιν αφ'ενός του παλαιού, από τά τέλη του 19ου αιώνος, πανσλαβιστικού σχεδίου επεκτατικής καθόδου εις το Αιγαίον δια αποσπάσεως της Μακεδονίας από τήν Ελλάδα (εδαφικός της Πατρίδος μας ακρωτηριασμός), ανανεωθέντος δέ υπό Σταλινικήν επίνευσιν καί Τιτοϊκήν πρωτοβουλίαν υπό τήν μορφήν δημιουργίας, μετά των λοιπών εκτός Ελλάδος τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας, ξεχωριστού κράτους (Εθνικός του Ελληνισμού ακρωτηριασμός διά αποχωρισμού από αυτόν των Μακεδόνων καί διαγραφής έτσι έξη αιώνων ενδόξου εθνικής Ελληνικής Ιστορίας, αυτής των λεγομένων Ελληνιστικών χρόνων, από τού 3ου π.Χ. μέχρι καί τού 3ου μ.Χ. αιώνος) καί αφ' ετέρου εις τήν κομμουνιστικοποίησιν καί τής απομενούσης Ελλάδος. Συμμοριτοπολέμου δε εξαπολυθέντος μέ εθελόδουλα εγχώρια ενεργούμενα, ιδεολογικώς ομόφρονα τών ξένων επιβούλων. Συγκεκριμένως υπό μόνου του Κ.Κ.Ε., μέ επιστράτευσιν κομματικών στελεχών καί οπαδών του, αλλά καί σωρείας παραπλανηθέντων από απατηλήν συνθηματολογίαν καί αδίστακτον ψευδολογίαν αγνών καί ανυπόπτων Ελλήνων, ως καί χιλιάδων βιαίως, δι' επιδρομών εις τήν υπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικών, αρκετοί από τούς οποίους όμως, διδομένης ευκαιρίας, καί κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εις τάς εθνικάς δυνάμεις. Αυτός ήτο ο ψευδώνυμος «Δημοκρατικός Στρατός»!

Καί δέν εδίστασε τό Κ.Κ.Ε. εις τόν ένοπλον αυτήν επιχείρησίν του ακρωτηριασμού της ιδίας Πατρίδος, αφού είχεν ήδη προηγουμένως, από τάς δεκαετίας του 1920, αποδεχθή ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΩΝ ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ ΠΑΤΡΩΝΩΝ ΤΟΥ (3ης Διεθνούς, υπό τήν ηγεσίαν του βουλγάρου Δημητρώφ) ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ. Ετσι, ενώ οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί επεδίδοντο εις τό έργον της ανορθώσεως των χωρών των από τά ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, εδώ τό Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια του πολέμου εκείνου δεινά, με δεκάδας χιλιάδας θυμάτων καί τεραστίας υλικάς καταστροφάς καί μέ μελανωτέραν σελίδα τό κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδή τήν διαρπαγήν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρών Ελληνοπαίδων ηλικίας μόλις 3 εως 14 ετών της υπαίθρου χώρας από τούς γονείς των καί τήν βιαίαν μεταφοράν των εις γειτονικάς καί άλλας κομμουνιστικάς χώρας, διά νά μεταβληθούν εις γενιτσάρους, εχθρούς της Πατρίδος των.

Η απόπειρα βιαίας μεταβολής τού πολιτεύματος τής χώρας (Οπως εν προκειμένω από ελευθέρου δημοκρατικού εις καταπιεστικόν κομμουνιστικόν) συνιστά τό κακούργημα της εσχάτης προδοσίας [άρθρον 123 § 2 του προϊσχύσαντος μέχρι καί του 1950 Ποινικού Νόμου, Αρθρον 134 § 1 Β β του ισχύοντος Ποινικού Κώδικος]. Η επιχείρησις βιαίας αποσπάσεως εδάφους από τό ελληνικόν κράτος (Οπως εν προκειμένω της Μακεδονίας μας) συνιστά τό κακούργημα της προδοσίας [άρθρον 123 § 4 Ποινικού Νόμου, άρθρον 138 § 1 Ποινικού Κώδικος].

Τον Φεβρουάριο του 1946 συνήλθε η 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ που στην δημοσιευμένη απόφασή της άφησε ένα κενό καλυπτόμενο από αποσιωπητικά. Tα αποσιωπητικά κάλυπταν την απόφαση του Κόμματος για την έναρξη του ένοπλου αγώνα -απόφαση, που φυσικά, δεν μπορούσε να δημοσιευθή γιατί αποτελούσε ανοικτή ανταρσία και θα προκαλούσε τα ανάλογα κατασταλτικά μέτρα της κυβερνήσεως, εναντίον του νόμιμα λειτουργούντος ΚΚΕ. Το ότι τότε, τον Φεβρουάριο του 1946, αποφασίσθηκε η έναρξη του ένοπλου αγώνα επιβεβαιώνεται εκτός των άλλων επίσημα και από την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ που συνήλθε τον Οκτώβριο του 1949 στο εξωτερικό μετά την συντριβή στον Γράμμο και στο Βίτσι: "Η 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. τον ΚΚΕ, στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική φασιστική αγγλική κατοχή. Η ολομέλεια και κατοπινά η καθοδήγηση του ΚΚΕ πήραν υπόψη τους την ευνοϊκή διεθνή εξέλιξη, την ύπαρξη των λαϊκο - δημοκρατικών Βαλκανίων και καθόρισαν πορεία εξέλιξης... να ληφθούν γι' αυτό τα απαραίτητα μέτρα, περάσματος του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος ολοκληρωτικά στον ένοπλο αγώνα. Εναν αγώνα, που του δίνει τα χαρακτηριστικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1940 - 45...."

Από τα απόρρητα αρχεία του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου που απεκάλυψε και δημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 1979 στην εφημερίδα «Αυγή» ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού προκύπτει ότι τον Μάρτιο του 1946 ο Νίκος Ζαχαριάδης Γ. Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του, ταξίδεψε νόμιμα στην Πράγα για να μετάσχη στο συνέδριο του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και, από την Πράγα, πήγε στην Κριμαία της Σοβιετικής Ενώσεως όπου συναντήθηκε με τον Στάλιν. Ο Στάλιν στή συνέχεια τον παρέπεμψε στον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας. Κατόπιν εντολής του τό ΚΚΕ κήρυξε αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 για την ανάδειξη Αναθεωρητικής Βουλής. (Οποια πρωτοτυπία! Ποτέ τους δέν σεβάστηκαν αποφάσεις της Βουλής. Ποτέ δέν σεβάστηκαν τήν πλειοψηφία του λαού. Ποτέ δέν κατάλαβαν τί εστί δημοκρατία. Ποτέ δέν κατάλαβαν γιατί ο Σωκράτης προτίμησε νά πεθάνει, σεβόμενος τούς νόμους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλά ποιός νά τούς μάθει γιά τή δημοκρατία; ο Λένιν, ο Στάλιν ή ο Μπέρια; Ακόμα κάι σήμερα, στόν 21ο αιώνα, ξεχνούν τήν λαϊκή βούληση όπως αυτή εκφράζεται μέ τίς εκλογές καί τίς αποφάσεις πού κρίνουν τήν τύχη του Ελληνικού λαού, επιμένουν νά τίς παίρνουν οι ίδιοι μέ κραυγές στούς δρόμους, μέ ψευτοαπεργίες πού τίς αποφασίζουν οι συνδικαλιστές τους, μέ τίς παράνομες καταλήψεις καί μέ άλλες αντίστοιχες μεθοδεύσεις).

Ετσι ανήμερα των εκλογών, ο καπετάν Μπαρούτας, επικεφαλής ανταρτικής ομάδας από το Βέρμιο, επιτέθηκε στο Λιτόχωρο της Μακεδονίας, στις υπώρειες του Ολύμπου, κατέστρεψε τον Αστυνομικό Σταθμό καί σκότωσε όλους τους υπερασπιστές του χωροφύλακες. Ηταν η απάντηση των διεθνιστών της Αριστεράς στίς εκλογές. Οταν επέστρεψε ο Ζαχαριάδης από τό αφεντικό του, σε συγκέντρωση στή Θεσσαλονίκη, διακήρυξε ότι «Αμα χρειασθεί θα γεμίσει ο τόπος από Μπαρούτηδες, θα αντηχήση ξανά ο θούριος "Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα", ....».

Νίκος Ζαχαριάδης: ένας δογματικός κομμουνιστής, γεννημένος στη Χαλκηδόνα της Κωνσταντινούπολης, εν έτει 1902. Εκπαιδευμένος στα νιάτα του στη Μόσχα, έγινε αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στα 1934. Διεθνιστής, αρνησιπάτρις καί αρνησίθρησκος. Εφτυσε τά κόκκαλα των σφαγμένων παππούδων του στή Μικρά Ασία καί προσκύνησε τόν Λένιν καί τόν Στάλιν. Εφερε στήν πατρίδα μας αμέτρητες συμφορές καί ήταν υπεύθυνος γιά τόν θάνατο χιλιάδων Ελλήνων στό συμμοριτοπόλεμο πού προκάλεσε. Ενα άτομο πού τό διαφύλαξαν οι Εγγλέζοι στό Νταχάου, όπου οι Ναζί εξόντωναν καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους. Μάλιστα τον έφεραν στήν Ελλάδα καί με στρατιωτικό αεροπλάνο, γιά νά εξασφαλίσουν στά σίγουρα τήν παρουσία του εδώ. Θά ερχόταν καί θά δήλωνε: «Η Βάρκιζα ήταν μια ανάπαυλα για την ανασυγκρότηση των λαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων μπροστά στην καινούρια αποφασιστική αναμέτρηση που έρχεται αναπόφευκτα. Ποια ήταν η στρατηγική του ΚΚΕ κατά την μεταβαρκιζιακή περίοδο;... Ήταν η στρατηγική του υποχωρητικού ελιγμού, για να διατηρήσουμε και να ανασυντάξουμε τις κύριες δυνάμεις και εφεδρείες, για να περάσουμε στην καινούργια επίθεση». Ο βρυκόλακας ήθελε καί άλλο αίμα, δέν του έφτανε όσο είχε χυθεί. Βρυκόλακας όμως ήταν καί ο Τσώρτσιλ, πού ανάγκασε τήν Δεξιά κυβέρνηση των ανδρείκελων, νά κάνει διώξεις κατά ενόχων καί αθώων, γιά νά δημιουργήσει τίς προϋποθέσεις εκείνες νά ξαναπάρουν τά όπλα οι Αριστεροί καί νά εξαπολύσουν τόν συμμοριτοπόλεμο. Ήδη ο περίφημος πράκτοράς τους, ο παπά Δημήτρης θά δήλωνε εκείνες τίς ημέρες, στόν στρατηγό Βεντήρη, ότι πρέπει νά βοηθήσουν τόν Ζαχαριάδη νά συνεχίσει τό έργο του καί ότι η τρομοκρατία κατά της Αριστεράς ήταν ότι πρέπει. Τά παιχνίδια λοιπόν των Αγγλων καί των Σοβιετικών θά συνεχίζονταν γιατί έπρεπε να ακολουθήσει καί ο δεύτερος γύρος του εμφυλίου πολέμου.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό "Ριζοσπάστη" σχετικά μέ τίς διώξεις των Αριστερών εκείνης της περιόδου καί τήν αποχή από τίς εκλογές του 1946:

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε από τη δοσίλογη Δεξιά και τους Αγγλους προστάτες της. Η συμφωνία προέβλεπε την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη, την ισοτιμία και δημοκρατία για όλους, την ελεύθερη εκδήλωση των πολιτικών φρονημάτων, το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών και την κατάργηση κάθε ανελεύθερου νόμου. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τήρησαν τους όρους της συμφωνίας, υποχρεώνοντας τους μαχητές του ΕΛΑΣ να παραδώσουν - με συντριμμένη καρδιά - τα τιμημένα στις μάχες, κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους, όπλα. Αντίθετα, η δοσίλογη Δεξιά, με τη βοήθεια και καθοδήγηση των Άγγλων ιμπεριαλιστών, όχι μόνο τους παραβίασε και τους ποδοπάτησε, αλλά χρησιμοποίησε το γεγονός αυτό, για να κερδίσει χρόνο και να οργανώσει το μεταπολεμικό κράτος της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας από δοσιλόγους και συντηρητικά στοιχεία. Πρώτιστος στόχος της, η συντριβή του λαϊκού δημοκρατικού κινήματος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, προγεφύρωμά τους στα Βαλκάνια, ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Για την εφαρμογή και επιτυχία αυτού του στόχου, την εξόντωση του ΕΑΜικού κινήματος και της Αριστεράς, εξαπολύθηκε αιματηρό τρομοκρατικό όργιο κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Εκτός από τις επίσημες κρατικές δυνάμεις (που δεν τους επαρκούσαν) το κράτος, με την υπόδειξη και καθοδήγηση των Αγγλων, συγκρότησε ένα τεράστιο παρακράτος με δυνάμεις κρούσης. Διάφορες ληστοσυμμορίες, όπως των Σούρλα, Καλαμπαλίκη, Μαγγανά, Βουρλάκη, Αντών Τσαούς, κ.ά. Στα χρόνια αυτά, δρούσαν στην Ελλάδα 166 μικρές και μεγάλες συμμορίες. Οι συμμορίες αυτές αποτελούνταν από δοσίλογους, συνεργάτες των κατακτητών, ταγματασφαλίτες, κακοποιούς, ένοπλες φασιστικές ομάδες, που εφάρμοζαν τη σφαγή και τη λεηλασία. Σκότωναν, έκαιγαν, βίαζαν γυναίκες και κορίτσια. Μέσα σ' ένα χρόνο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, βιάστηκαν 165 γυναίκες και κούρεψαν σύριζα τα μαλλιά σε εκατοντάδες άλλες ΕΠΟΝίτισσες. Εγιναν ομαδικές συλλήψεις, άγρια βασανιστήρια, ομαδικές δολοφονίες.

Ο καθηγητής Α. Σβώλος, που περιόδεψε τη Μακεδονία, δήλωσε στις 3 Νοέμβρη 1945, στους δημοσιογράφους, ότι "οι μοναρχοφασιστικές οργανώσεις ασκούν φρικιαστική τρομοκρατία,. Στις διώξεις, τις συλλήψεις, στα βασανιστήρια συμμετέχουν και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας". Στην Πελοπόννησο - Πάτρα, Κόρινθο - οι ηγέτες του ΕΑΜ, Πασαλίδης - Λούλης - Ν. Γρηγοριάδης δέχτηκαν επιθέσεις από δεξιούς τρομοκράτες και τραυματίστηκαν. Τον Αύγουστο του 1946 ο Κώστας Βιδάλης, συντάκτης του «Ριζοσπάστη», δολοφονείται στο χωριό Μελλία Στις 17 Οκτώβρη 1945 ομάδα Χιτών δολοφόνησε στην Πάτρα, τον πιεστή της ΕΑΜικής εφημερίδας "Ελεύθερη Αχαΐα", Νίκο Σπυρόπουλο και την επομένη, στη διάρκεια της πάνδημης κηδείας του, η Αστυνομία έκανε χρήση των όπλων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο χαρτεργάτης, Ι. Ελευθεριάδης και ο αστυφύλακας Παν. Μπελεζώνης, που είχε αρνηθεί να πυροβολήσει. Στην Αθήνα, με την ανοχή της Αστυνομίας, οι Χίτες κακοποίησαν τους ΕΛΑΣίτες, που πουλούσαν τον "Ριζοσπάστη". Εκαψαν τα γραφεία του ΚΚΕ στην Καισαριανή και σκότωσαν δύο στελέχη του ΚΚΕ, τον Κ. Μακαρώνα και τον Γ. Γιώση. Στη Θεσσαλία, οι Σούρληδες έπιασαν και έσφαξαν τον κομμουνιστή δημοσιογράφο Κώστα Βιδάλη. Την ανάκριση και τη σφαγή παρακολούθησε και Αγγλος αξιωματικός. Στο Βόλο συνέλαβαν 11 πατριώτες και τους εκτέλεσαν έξω από την πόλη, ύστερα από τη δολοφονία του τρομοκράτη Μαριόλη. Στην Αθήνα, στην πλατεία Ομονοίας, το επίσημο κράτος της ΕΣΑ συνέλαβε την δασκάλα Πέπη Καραγιάννη. Την υπέβαλαν σε αφάνταστα βασανιστήρια, τη βίασαν μέσα σε κρατική υπηρεσία και τελικά την καταδίκασαν για κατασκοπία.

Το 1946, η τρομοκρατία εντείνεται περισσότερο. Συνεχίζονται οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες, οι βιασμοί γυναικών. Οι συμμορίες και οι παρακρατικοί καταλαμβάνουν πόλεις και χωριά. Στη Νάουσα, στις 15 Γενάρη 1946, δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφυλακής κύκλωσαν την πόλη και συνέλαβαν 400 δημοκράτες. Σκότωσαν τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, Γιώργο Ρουτήρα. Εκαψαν και κατέστρεψαν γραφεία εργατικών σωματείων και οργανώσεων, των εφημερίδων του Κόμματος και του ΕΑΜ. Στην Πελοπόννησο, το Γενάρη πάλι του '46, η συμμορία του Μαγγανά, με επικεφαλής τον ίδιο, μπήκαν στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη και το Γύθειο και έκαναν ομαδικές σφαγές. Στο Γύθειο δολοφόνησαν 32 φυλακισμένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Στην Καλαμάτα, κατέλυσαν τις αρχές και δολοφόνησαν 4 δημοκρατικούς πολίτες. Η Χωροφυλακή συνέλαβε 32 χίτες και τους έκλεισε στο κρατητήριο. Επειτα απ' αυτό, δυο και παραπάνω χιλιάδες οπλισμένοι Χίτες, απ' όλη τη Μεσσηνία, κύκλωσαν την Καλαμάτα και αφού μπήκαν στην πόλη, κατέλαβαν τα κεντρικά σημεία και πήραν μαζί τους, ως ομήρους, 150 δημοκρατικούς πολίτες.

Την 1η Ιούλη 1946 μπήκαν σε λειτουργία τα πρώτα 11 έκτακτα στρατοδικεία στη Θεσσαλονίκη, στα Γιαννιτσά, στο Κιλκίς, στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στην Αλεξανδρούπολη, στα Γιάννινα, στην Κοζάνη, στη Λάρισα και τη Φλώρινα. Και στις 16 του ίδιου μήνα, στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης, έγιναν οι δύο πρώτες εκτελέσεις δημοκρατικών πολιτών, του Σαπρανίδη και του Κελέμη. Στις 26 Ιούλη εκτελέστηκαν στα Γιαννιτσά 6 καταδικασμένοι σε θάνατο. Ανάμεσά τους και η νεαρή δασκάλα Ειρήνη Γκίνη. Ηταν η πρώτη γυναίκα, που εκτελέστηκε από στρατοδικείο, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Από τις αρχές του 1947, η κυβέρνηση της Αθήνας έστρεψε την προσοχή της σε δύο κύρια κατευθύνσεις: Στην παραπέρα ένταση της φασιστικής τρομοκρατίας, για τη συντριβή του λαϊκού κινήματος και στη συγκρότηση και τον εξοπλισμό του στρατού. Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις γίνονται μπλόκα, όπως τον καιρό της Κατοχής. Παραβιάζεται το οικογενειακό άσυλο και συλλαμβάνονται κατά εκατοντάδες οι δημοκρατικοί πολίτες, που κλείνονται στις φυλακές ή στέλνονται στα νησιά της εξορίας. Δημιουργήθηκαν τρία ακόμη στρατόπεδα, της Μακρονήσου, του Τρίκκερι και της Γυάρου.

Οσο πλησίαζε η μέρα των εκλογών, τόσο πιο πολύ γινόταν συνείδηση ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνεται λόγος για δυνατότητα αδιάβλητης έκφρασης της λαϊκής θέλησης. Το γεγονός αυτό το αντιλαμβανόταν και ο πρωθυπουργός Θ. Σοφούλης, ο οποίος, λίγες μέρες πριν την 31η Μάρτη του '46, δήλωνε: "Σήμερον οφείλω να ομολογήσω ότι δεν υπάρχουν αι απαραίτηται προϋποθέσεις, τουλάχιστον διά το Κόμμα των Φιλελευθέρων, προς διεξαγωγήν εκλογών. Αι πληροφορίαι μου εξ όλης της Ελλάδας είναι ότι ελευθερία κινήσεως και ελευθερία εκδηλώσεως φρονήματος δεν υφίστανται παρά μόνον διά τους μοναρχικούς". Οι δηλώσεις αυτές θορύβησαν τη Μεγάλη Βρετανία και ο υπουργός των Εξωτερικών της, Μπέβιν, έσπευσε να "συμμαζέψει" τον υποτακτικό του Ελληνα πρωθυπουργό. Στις 4 Μάρτη, ο υπουργός Τύπου Ηρακλής Πετμεζάς δηλώνει ότι είναι εθνική ανάγκη να αποτραπεί η διεξαγωγή των εκλογών στις 31 Μάρτη, γιατί θα πρόκειται για εκλογές μονόπλευρες. Με το αίτημα της ματαίωσης των εκλογών, θα παραιτηθούν 11 μέλη της κυβέρνησης: Ι. Πελτέκης, Ν. Καζαντζάκης, Γ. Καρτάλης, Γ. Νόβας, Γ. Μπουρδάρας, Σ. Μερκούρης, Αλ. Μυλωνάς, Χρ. Ευελπίδης, Π. Ευριπαίος, Γ. Παπάς, Ι. Γεωργάκης. Οι περισσότεροι απ' αυτούς ακολούθησαν στην παραίτηση τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γ. Καφαντάρη, ο οποίος παραιτήθηκε στις 9/3, απευθύνοντας προς τους υπεύθυνους της εκλογικής παρωδίας δριμύτατο "κατηγορώ": "Εχει καταστή ο βίος αβίωτος των δημοκρατικών πολιτών - δήλωνε ο Καφαντάρης. ...Αι επικείμεναι εκλογαί θα κυριαρχούνται υπό της νοθείας και της βίας... θα αποτελούν ασύλληπτον χίμαιραν. Το 1935 επαναλαμβάνεται υπό πολύ απαισιώτερους οιωνούς. Η Δεξιά κατόρθωσε να καταστήση τελείως υποχείριόν της το κράτος και να ασκή διά των συμμοριών της και των οργάνων της τάξεως, των οποίων ο ακραιφνής φιλοφασισμός εξησφαλίσθη δι' επανειλημμένης αυστηράς επιλογής, ανεξέλεγκτον επί των πληθυσμών βίαν...".

Φωτιά καί Τσεκούρι

«Υπάρχει ένα βαθύ ποτάμι πού χωρίζει τίς δύο ιδεολογίες. Αυτό τό ποτάμι πρέπει νά κοκκινήσει από αίμα γιά νά επικρατήσει μία από τίς δύο ιδεολογίες.»
Άρης Βελουχιώτης